‘Το πρωί των Χριστουγέννων, πριν αρχίσω να προετοιμάζω το εορταστικό γεύμα, ένιωσα την ανάγκη να πάω για τρέξιμο. Τα πόδια μου είχαν αρχίσει να είναι νευρικά και ήξερα ότι δε θα μπορούσα να συγκεντρωθώ πλήρως μέχρι να τρέξουν στο πεζοδρόμιο – ακόμα και αν μπορούσα να ξεγλιστρήσω έξω μόνο για 2-3 χιλιόμετρα που θα έκαναν την καρδιά μου να χτυπήσει πιο γρήγορα.
Για μια στιγμή, οραματίστηκα πώς θα πήγαινε η μέρα μου, αν δεν είχα χωρέσει μέσα ένα τρέξιμο. Πώς θα ήταν να παραμείνω τυλιγμένη στη ζεστή μου κουβέρτα και “κλέψω” μια μέρα άσκησης; Σίγουρα θα ήταν απλά μια μέρα, αλλά ξέρω ότι θα υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να έπεφτα σε “λήθαργο” μέχρι το μεσημέρι και σίγουρα θα έβαζα τις φωνές στο σύζυγό μου, επειδή έκοψε “λάθος” τα λαχανικά. Το τρέξιμο είναι το χάπι ευτυχίας μου.
Το Νοέμβριο, οι New York Times δημοσίευσαν μερικές πρόσφατα δημοσιευμένες μελέτες που συγκέντρωναν παλιότερες έρευνες πάνω στο θέμα “άσκηση και κατάθλιψη”. Αυτό που αποκαλύπτεται από τα στοιχεία είναι ότι η άσκηση έχει αξιοσημείωτη επίδραση στη χημεία του εγκεφάλου, τόσο πολύ που μπορεί να βοηθήσει στο να αντιμετωπιστεί η κατάθλιψη και, ακόμα πιο πιθανόν, να την προλάβει από το να αναπτυχθεί. Οι ειδικοί ψυχικής υγείας συστήνουν επίσης άσκηση σε συνδυασμό με θεραπεία και/ή φαρμακευτική αγωγή για την αντιμετώπιση των διαφόρων ειδών κατάθλιψης, όπως η εποχιακή συναισθηματική διαταραχή (εποχιακή κατάθλιψη). Χρειάζεται ωστόσο περεταίρω έρευνα για να καθοριστεί το εάν η άσκηση μπορεί στ’ αλήθεια να προκαλέσει μακροχρόνιες χημικές αλλαγές στον εγκέφαλο, έτσι ώστε να πολεμηθεί επιτυχώς η κατάθλιψη. Σε τέτοια περίπτωση, θα πρέπει να βρεθεί επίσης, πόση ακριβώς άσκηση χρειάζεται γι’ αυτό, αλλά και τι είδους.
Εν τω μεταξύ, για να μιλήσω δίκαια, σίγουρα το σύνηθες, τακτικό μου δρομικό πρόγραμμα παίρνει τα εύσημα προς το παρόν. Κρατάει το μυαλό μου καθαρό και τη διάθεσή μου θετική.
Άρχισα να τρέχω κατά τη διάρκεια του πιο θλιβερού κεφαλαίου της νεαρής ενήλικης ζωής μου. Πάλευα να “πιλοτάρω” έναν ολοκαίνουριο γάμο, ενώ παράλληλα μάζευα τα κομμάτια μου μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα μου. Απεχθανόμουν τη δουλειά μου, και μαζί με το σύζυγό μου παλεύαμε οικονομικά, ενώ εκείνος περνούσε δύσκολα με το άγχος του για τη σχολή νοσηλευτικής. Επίσης, ήμουν υπέρβαρη. Ως μια νεαρή 20-κάτι χρονών, έπρεπε να αντεπεξέλθω σε καταστάσεις των “μεγάλων” και το τρέξιμο με βοήθησε να το κάνω. Έμαθα ότι αυτή η απλή άσκηση μπορούσε να με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα και να με βοηθήσει να βρω δρόμο ανάμεσα στα εμπόδια που έβαζε μπροστά μου η ζωή.
Στην πραγματικότητα, είναι εδώ και 12 χρόνια που τρέχω σχεδόν κάθε μέρα, και αποδίδω τη θετική μου ψυχική κατάσταση και την ηλιόλουστη διάθεσή μου σε αυτήν την επιλογή άσκησης. Είναι απλώς και ένα bonus θετικό το ότι αυτή η επιλογή με κρατάει και fit σωματικά!
Η Keeley Mezzancello, πιστοποιημένη προπονήτρια δύναμης και φυσικής κατάστασης και επαγγελματίας υγείας στο Wellview Health, λέει ότι έχει δει από πρώτο χέρι πως και τα δύο, το τρέξιμο και ο διαλογισμός, μπορούν να βοηθήσουν στο να αντιμετωπιστούν οι διαταραχές διάθεσης. “Η εμπειρία μου λέει, ότι το τρέξιμο είναι η ευκαιρία για πολλούς ανθρώπους να συνδυάσουν και τα δύο. Παρόλο που τα σωματικά οφέλη του τρεξίματος μπορεί να είναι πιο προφανή, πολλοί δρομείς – συμπεριλαμβανομένης και μένα- κολλάνε με το τρέξιμο εξαιτίας της ικανότητας του να “καθαρίζει το μυαλό” και εξαιτίας της πνευματικής αναζωογόνησης που προκαλεί, πιο γνωστό ως “ευφορία του δρομέα (runner’s high)”
Ένιωσα αυτό το “runner’s high”, το συναίσθημα της ευφορίας που πολλοί δρομείς ισχυρίζονται ότι βιώνουν. Το 2008, Γερμανοί ερευνητές επιβεβαίωσαν ότι είναι αληθινό φαινόμενο. Βασικά, το σώμα απελευθερώνει τα δικά του φυσικά οπιούχα- τις ενδορφίνες- σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου κατά τη διάρκεια των long runs.
Φυσικά, αυτό δε μου συμβαίνει κάθε φορά που βγαίνω έξω για ένα πρωινό τρέξιμο (η μελέτη επικεντρώθηκε σε σε τρεξίματα των 2 ωρών συγκεκριμένα), αλλά σίγουρα το έχω νιώσει ενώ προπονούμουν για αγώνες μεγαλύτερων αποστάσεων. Αλλά αυτός δεν είναι στ’ αλήθεια ο λόγος που τρέχω. Για μένα, η μοναξιά- και το να απομονώνομαι με τα ακουστικά μου από τη φλυαρία στο μυαλό μου- είναι σα ναρκωτικό που με κρατάει ήρεμη και προσγειωμένη, κάτι το οποίο εξηγεί γιατί το χρειάζομαι σχεδόν κάθε μέρα.
Έχουν υπάρξει φορές που έχω “κλέψει” στο τρέξιμο. Πήγα για ποδήλατο εσωτερικού χώρου στο SoulCycle bender, πήγα σε μαθήματα μπαλέτου, και τώρα προσπαθώ να κάνω μια ήπια προπόνηση ενδυνάμωσης (αφού υπολόγισα το σωματικό μου λίπος και έμαθα ότι έπρεπε να συμφιλιωθώ με τα βάρη προκειμένου να βελτιώσω την υγεία μου). Βέβαια τα βαριέμαι και έχουν καταλήξει μια ακριβή αγγαρεία. Το τρέξιμο, το οποίο απαιτεί φτηνά ρούχα και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια (σήμερα έτρεξα με ένα παλιό μπλουζάκι και επίσης έχω χρησιμοποιήσει και πυτζάμες και μαγιώ σε γήπεδο), ήταν εκεί για μένα σε κάθε “απιστία” μου στο fitness. Είναι η συνεχής μου παρέα, και ένα εργαλείο στο οποίο μπορώ να στραφώ στις περιόδους με το μεγαλύτερο στρες.
Όπως την επόμενη μέρα των εκλογών του 2016. Ξύπνησα μες στην απελπισία όπως οι υπόλοιποι του “Pantsuit Nation” και ήξερα ότι ο μόνος τρόπος να διαχειριστώ τα νέα ήταν να δέσω τα κορδόνια μου και να τρέξω έξω. Έκανα το ίδιο στη μάχη μου με το πένθος για το θάνατο του πατέρα μου. Έτρεξα όταν είχα το άγχος της μετακόμισης μέσα στη χώρα μου-δύο φορές. Τρέχω σαν να είμαι αγχωμένη για κάποιο deadline. Ωστόσο, έτρεξα το πρωί της αποφοίτησης του άντρα μου από το Πανεπιστήμιο της Columbia. Έτρεξα τη μέρα που πήρα προαγωγή στη δουλειά, και όταν γεννήθηκαν τα παιδιά της καλύτερής μου φίλης. Τρέχω σε περιόδους που “στεγνώνω” από συγγραφική έμπνευση, αλλά και σε όλες τις κανονικές μέρες που παρεμβάλλονται. Έχω τρέξει σε 5 ηπείρους και περίπου 30 χώρες. Το τρέξιμο είναι ο ψυχοθεραπευτής μου με πιο όμορφο γραφείο. Με ανεβάζει, αλλά το καλύτερο κομμάτι είναι ότι με βοηθάει να ελιχθώ καλύτερα όταν είμαι στα κάτω μου- και χάρις αυτό, να είμαι ένα πιο χαρούμενο άτομο.’
Της Anne Roderique-Jones, Πηγή: self.com
Επιμέλεια: Ραφαηντίνα Πατρικέλλη, Running Coach