O Matt Gross γράφει στο Runner’s World. Επηρεασμένος από τις δικές του εικόνες και βιώματα με το τρέξιμο, συγκέντρωσε και σου παρουσιάζει τα 6 urban running crews που ξεχωρίζει στην Αμερική και που κρατούν, στην κυριολεξία, ζωντανό το αστικό τρέξιμο, μία τάση που γιγαντώνεται τα τελευταία χρόνια σε μεγαλύτερες και μικρότερες πόλεις σε όλο τον κόσμο.
“Είναι εξερευνητές, δεν κάθονται στ’ αυγά τους. ΔΕΝ είναι αθλητικός σύλλογος. Γνώρισε τα urban running crews, τις ομάδες τρεξίματος που βγαίνουν και τρέχουν στην πόλη τους, αλλάζοντας ολόκληρο τον πολιτισμό του τρεξίματος, τετράγωνο-τετράγωνο, περιοχή-περιοχή, από πόλη σε πόλη”
Όσο μπορώ να με θυμηθώ, μισούσα τους δρομείς. Όχι το τρέξιμο, το τρέξιμο ήταν μια χαρά, ήταν fun, ήταν αυτό που έκανε και ο μπαμπάς μου κάθε πρωί. Αλλά οι δρομείς, με την κλασική έννοια, ήταν εκείνοι οι αθλητές οι τρομερά πειθαρχημένοι, με τους προπονητές πάνω από το κεφάλι τους (πρωί-μεσημέρι-βράδυ), φορούσαν αυτά τα… πολυφορεμένα, βαμβακερά μπλουζάκια, που από την πολλή χρήση ‘μύριζαν’ άσχημα. Συνήθως ήταν τρομερά αδύνατοι και ελαφριοί, έτρεχαν δυνατά και ανάλαφρα. Εγώ, καμία σχέση. Στο Λύκειο ήμουν ασθματικός, ‘σε όλα μέσα’, εξυπνάκιας skateboarder. Το πολιτισμικό χάσμα ανάμεσα σε μένα και τους δρομείς ήταν ξεκάθαρα αγεφύρωτο.
Έπειτα, στα 20-κάτι μου, άρχισα να τρέχω για να παραμείνω σε φόρμα. Όταν άρχισα να ψάχνω τριγύρω για μέλη σε δρομικούς συλλόγους στη Νέα Υόρκη (και γενικά στη χώρα), δεν έβλεπα πουθενά τον εαυτό μου σε αυτούς, δηλαδή έναν nerdy-punk τύπο που τελειοποιεί φιγούρες skateboarding. Έβλεπα τους καθαρής κοπής, mainstream αθλητές, αυτούς τους υπερ-οργανωμένους που πάντα μαινόμουν. Μα πού ήταν όλοι αυτοί οι περίεργοι, απροσάρμοστοι, εκκεντρικοί εξερευνητές που ήθελαν πολλά περισσότερα από τις δρομικές ζωές τους από το να προπονούνται όπως ο Meb Keflezighi;
Όπως αποδείχτηκε, υπήρχαν, αλλά όχι σε running συλλόγους, υπήρχαν σε οργανωμένες running παρέες, σε running crews. Οι σύλλογοι από τις παρέες αυτές είναι… κάτι κόσμοι μακριά.
Η ιδέα του crew (της δρομικής παρέας) ξεκίνησε το 2004, όταν ένας Νεοϋορκέζος με το όνομα Mike Saes οργάνωσε νυχτερινά τρεξίματα που ξεκινούσαν από το κέντρο της πόλης και κυμαίνονταν πάνω από το East River μέχρι το Brooklyn και πίσω. Ήταν αδόμητοι και θεωρούσαν το feeling ‘ανακάλυψης’ και το ‘χτίσιμο της ομάδας’ το ίδιο σημαντικά με την πραγματική άσκηση. Η ομάδα αυτοαποκαλούνταν Bridge Runners.
Σύντομα, ομάδες που έτρεχαν στην πόλη και running crews άρχισαν να ξεπηδούν από παντού. Λονδίνο, Άμστερνταμ, Κοπεγχάγη και Παρίσι, σε όλες τις πόλεις άρχιζαν να ευδοκιμούν ομάδες που ξεχύνονταν στα στενά της πόλης τους. Στη Νέα Υόρκη, οι Orchard Street Runners οργάνωναν για χρόνια έναν ανεπίσημο νυχτερινό Ημιμαραθώνιο, ίσως τον πιο cool αγώνα στην πόλη (και πιθανόν στον κόσμο).
Καθώς το κίνημα μεγάλωνε, αυτό που διαφοροποιούσε τα crews από τους συλλόγους, δεν ήταν μόνο το πού, το πότε ή το πώς έτρεχαν (παντού, συχνά το βράδυ, χωρίς προπονητή συχνά), αλλά το ποιος συμμετείχε στο τρέξιμο. Συχνά, ήταν άντρες και γυναίκες που δεν ταίριαζαν στο παραδοσιακό προφίλ του δρομέα, αν και μερικοί από αυτούς έβλεπαν σοβαρά το τρέξιμο και θα μπορούσαν άνετα να σε συντρίψουν σε κάποιο αγώνα. Ήταν skaters, DJs, καλλιτέχνες του δρόμου. Είχαν tattoos και piercings πριν καν αρχίσουν όλοι να έχουν. Δεν ήταν απαραίτητα λευκοί ούτε απαραίτητα πολύ αδύνατοι ούτε απαραίτητα straight. Ήταν, αν και λίγοι ίσως το καταλάβαιναν τότε, το μέλλον του τρεξίματος.
Σήμερα, τα running crews πολλαπλασιάζονται με τρελό ρυθμό, το κάθε ένα με το δικό του θέμα (ποικιλομορφία, ένταση, ‘παλαβάδα’), το κάθε ένα με τα δικά του μέλη από τα social media (κυρίως από το Instagram), αλλά όλα να τα ενώνουν τα χιλιάδες χιλιόμετρα και η αγάπη τους για το τρέξιμο, η ασυμβίβαστη ανεξαρτησία και ο βαθύς σεβασμός που είχαν για την ατομικότητα.
Εδώ σου έχω 6 από αυτά που πεθαίνουμε να τρέξουμε (και να παρτάρουμε) μαζί.
Resident runners, Νέα Υόρκη
Το να τρέχεις στη Νέα Υόρκη είναι σαν να τρέχεις μέσα σε ένα χάος – να περιμένεις φανάρια, να πηδάς πάνω από λακκούβες, να νευριάζεις τους ποδηλάτες. Το να το κάνεις μόνος σου όλο αυτό είναι ένα ‘βάρος’. Το να το κάνεις όμως μαζί με 25 άλλους, με όλους εσάς να κάνετε ζίγκ-ζάγκ ανάμεσα σε πεζούς στη Γέφυρα του Williamsburg Bridge στο ξημέρωμα της Πέμπτης, πιέζοντας τον εαυτό σου να πάει πιο γρήγορα απ’ όσο φανταζόσουν – αυτό είναι το challenge και η χαρά των Resident Runners.
‘Ναι, είμαστε λίγο παράτολμοι’, λέει ο Rahsaan Rogers που καθοδηγεί το crew (που ιδρύθηκε το 2013), μαζί με τους φίλους του Eric Blevens and Raymond Hailes. ‘Αλλά είναι και αυτό μέρος του να τρέχεις σε αυτήν την πόλη. Έτσι το κάνουμε εμείς’.
Πώς το κάνουν: Τρέχουν γρήγορα – σε ρυθμό tempo, άσχετα με την ταχύτητα του κάθε δρομέα. ‘Σου λέμε να κυνηγάς όποιον θεωρείς λίγο πιο γρήγορο από εσένα’, λέει ο Blevens. Δεν περιμένουν αυτούς που έχουν ξεμείνει. Δεν μιλάνε πολύ. Και, παρ’ όλα αυτά, παρά την ‘άγρια’ όψη της ομάδας, επικρατεί διάθεση θετική, αφού το τρέξιμο γι’ αυτούς είναι προοίμιο στο πάρτυ που ακολουθεί. Ο Blevens λέει ότι: ‘ακόμα κι αν ξεμείνεις πίσω, θα είσαι εκεί στο τέλος και θα βγούμε όλοι μαζί να πιούμε μπύρες’. Ή να φάμε tacos. Οι Resident είναι διάσημοι κυρίως για τα μηνιαία τους Taco Runs, χαλαρά 8αράκια που τελειώνουν με 40 έως 60 δρομείς να πηγαίνουν στο Güeros, μία περιοχή του Brooklyn , για σπεσιαλιτέ και για αρκετές μαργαρίτες.
Λόγια που τους αντιπροσωπεύουν: ‘Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να χάνεσαι στη Νέα Υορκη, όταν τρέχεις – είναι ο τρόπος να τα βρεις λύση σε όλα’, λέει ο Blevens.
Μεγαλύτερο παράπονο: ‘Αλήθεια σου λέω, δεν είναι η κίνηση στους δρόμους, ούτε τα αυτοκίνητα. Είναι οι ποδηλάτες. Είναι πολλές οι φορές που τρέχουμε σε ποδηλατόδρομο και πάντα κάποιος ποδηλάτης θα είναι κοντά να μας καταραστεί. Είναι μία αέναη μάχη αυτό το θέμα’.
Instagram: @residentrunners
Unnamed run crew, Βοστώνη
Το Unnamed Run Crew (UNMD για συντομία) δημιουργήθηκε ως ‘ενέργεια ανυπακοής’, λέει χαριτολογώντας ο ιδρυτής του Leandrew Belnavis, ο οποίος ήθελε να προάγει τη διαφορετικότητα και τη φιλικότητα που έλειπε από την υπερ-ανταγωνιστική, δρομική Βοστώνη, με τους πολλούς, κλασικούς δρομικούς συλλόγους.
Στόχος του Belnavis είναι να ‘παρατήσεις ό,τι κάνεις και να έρθεις να τρέξεις όπως είσαι, είτε φοράς τον κατάλληλο εξοπλισμό είτε όχι. Θέλω στο τέλος του κάθε run όλοι να νιώθουν σαν rock stars’. Τρέχουν 5 με 8 χιλιόμετρα, περνούν από διάφορες γειτονιές και θέλουν να αποτελούνται από ανθρώπους με όλα τα χρώματα, όλων των ειδών.
Ντύνονται για να: Εντυπωσιάζουν. Για τον Belnavis έχει σημασία τι παπούτσια φοράς, έχει πάθος με τα sneakers και πάντα εκτιμάει ‘οποιαδήποτε συνεργασία συνδυάζει τη μόδα με τη λειτουργικότητα’.
Μην τρέξεις μαζί τους αν: ‘Έχεις να πεις υποτιμητικά πράγματα για την κοινότητα των gay/bisexual/λεσβιών/τρανς, αν θεωρείς τον φεμινισμό κακό αστείο ή αν βρίσκεις τις ρατσιστικές παρατηρήσεις φυσιολογικές σε μία συζήτηση. Αν όμως σε νοιάζει το running community, δεν έχεις πρόβλημα με τη διαφορετικότητα και ταυτόχρονα θες να γίνεις fit, τότε υπάρχει θέση σε αυτήν την ομάδα για σένα’, λέει ο Belnavis.
Instagram: unnamedruncrew
BlacklistLa, Λος Άντζελες
Το L.A. είναι μια πόλη σχεδιασμένη για αυτοκίνητα ξεκάθαρα. Παρόλα αυτά, κάθε Δευτέρα, τα τελευταία 4 χρόνια, στις 10 το βράδυ, 300 δρομείς συναντιούνται και τρέχουν με τους BlacklistLA, ψάχνοντας την πόλη τους. ‘Είναι σαν να τρέχεις σε ένα ατελείωτο μουσείο”, λέει ο Erik Valiente, ο 29-χρονος ιδρυτής και πρώην εργαζόμενος στη Nike, που ξεκίνησε τη δρομική αυτή παρέα το 2013.
Η ομάδα κάνει στοχευμένα ‘art runs’ και σχεδιάζει διαδρομές σε πάνω από έξι διαφορετικές γειτονιές του Los Angeles.
H πόλη τους είναι: ” ‘Αυτοκινητοκεντρική’ και οι άνθρωποι που την επισκέπτονται απλώς νοικιάζουν ένα αμάξι για να πάνε από το σημείο Α στο σημείο Β, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι μπορείς να έρθεις σε μία προπόνηση 8-10 χιλιομέτρων και να δεις όλη την πόλη, καταλήγοντας στο Griffith ή στο Elysian Park, αλλά και στον περίφημο λόφο του Hollywood”.
Μην τρέξεις μαζί τους αν: ‘Είσαι ανυπόμονος να περιμένεις σε φανάρια’.
Instagram: @blacklistla
Run Wild CLE, Κλίβελαντ
O 27χρονος Tim Kelly είναι προπονητής και φτιάχνει προγράμματα για μαραθώνιο και ημιμαραθώνιο, ενώ έχει ένα κατάστημα running στο Lakewood, στο Οχάιο. Από την επαφή του με δρομείς είχε ‘κουραστεί’ να ακούει ερωτήσεις τύπου ‘Πόσο μακριά να πάω σε αυτό το long run;’ ή ‘Να κάνω 7 ή 8 κομμάτια από αυτό το σετ;’. Συνειδητοποίησε ότι αυτές τις υπερ-εξειδικευμένες ερωτήσεις δεν ήθελαν όλοι να τις ακούνε και ένιωθε ότι πολλοί από τους δρομείς του έχαναν αυτήν την..’καθαρή’, απλή χαρά του τρεξίματος που προκύπτει από την πιο ελεύθερη μορφή του. ‘Όταν τρέχω για πλάκα, δεν χρειάζομαι ρολόι, απλώς βγαίνω εκεί έξω και τρέχω’.
Με αυτό το σκεπτικό, λοιπόν, ο Kelly ξεκίνησε τους Run Wild CLE, μία ομάδα με εβδομαδιαίες προπονήσεις, οι οποίες μπορεί να είναι από αλλόκοτες μέχρι και τρελά εξουθενωτικές. Σκέψου όλα τα παιχνίδια που έπαιζες μικρός, απλώς ενισχυμένα με squats, burpees και προβολές. ‘Ακόμα και στις σκυταλοδρομίες κάνεις σπριντς σε ανηφόρα με χόρτο και ρολλάρεις χαλαρά πίσω – ναι, ακριβώς όπως όταν ήσουν 10 χρονών – ο Kelly θέλει να νιώσεις αυτό το feeling ελευθερίας που ένιωθες τότε!
Μην τρέξεις μαζί τους αν ‘θέλεις μόνο να τρέξεις. Θα υπάρχει πολλή δουλειά με το βάρος του σώματος και πολλή… δόση ‘χαζομάρας’. Όλοι όμως φεύγουν τόσο χαρούμενοι!’, λέει ο Kelly
Λόγια που τους αντιπροσωπεύουν: ‘Run wild, do good. #rwdg’
Πού θα τους βρεις: Την Παρασκευή το βράδυ δεν θέλουν όλοι να βγουν με τους φίλους τους για δείπνο και μετά να πιούν μπύρες. Τότε λοιπόν τρέχουμε εμείς, σε διαφορετικές περιοχές της πόλης.
Instagram: @runwildcle
the 504th, Νέα Ορλεάνη
Η Νέα Ορλεάνη είναι μία πόλη πολύ ιδιαίτερη, οι κάτοικοί της με έντονη προσωπικότητα. Οι προπονήσεις του the 504th έχουν ως στόχο να ‘ενώσουν’ όλα τις διαφορετικές πτυχές που βρίσκεις στη Νέα Ορλεάνη. Ο Trey Monaghan είναι ιδιοκτήτης εστιατορίου και αρχηγός (μαζί με άλλους πέντε) στην πολύ νεανική αυτή ομάδα και λέει: ‘Αυτό το running crew αντιπροσωπεύει για μένα την οικογένεια – είναι σαν ‘συμμορία’. Κάποιες συμμορίες παλεύουν μεταξύ τους, αλλά εμείς είμαστε αρκετά τυχεροί, αφού η δικιά μας απλώς τρέχει, και τρέχει σε όλη την πόλη, από το τουριστικό French Quarter μέχρι το Lower Ninth Ward.
Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι, παρόλο που οι περισσότερες γειτονιές δεν έχουν συνηθίσει να βλέπουν ομάδες να τρέχουν, έχουν καλοδεχτεί τoυς the 504th’, συμπληρώνει ο Monaghan. ‘Ο κόσμος έχει ήδη μπει στο κλίμα να βλέπει μία αρμαθιά ανθρώπων να περιπλανούνται μαζί’, λέει ο Marquest “Quest” Meeks, ένας άλλος αρχηγός της ομάδας. ‘Το μπερδευτικό κομμάτι για τους απ’ έξω είναι ότι μας βλέπουν να τρέχουμε, χωρίς να έχουμε να ξεφύγουμε από κάτι, πχ. από μία μάχη συμμοριών στο δρόμο, από αυτές που έχουν συνηθίσει να βλέπουν. Ωστόσο, η ομαδικότητα φαίνεται εύκολα, και αυτό είναι και κάτι που δεν χρειάζεται μετάφραση’.
Λόγια που τους αντιπροσωπεύουν: ‘Βγες έξω και ανακάλυψε’, λέει ο Monaghan.
Ο σκοπός τους: το Youth Run NOLA, ένα πρόγραμμα που τρέχει σε 30 σχολεία της πόλης και ενθαρρύνει τα παιδιά να τρέχουν χιλιόμετρα. Η προπόνηση καταλήγει στον αγώνα Crescent City Classic, ‘ένα απίστευτα fun 10άρι’, λέει ο Monaghan.
Instagram: @the504th
Ghetto run crew, Ρίο Ντε Τζανέιρο, Βραζιλία
Λόγια που τους αντιπροσωπεύουν: ‘Εμείς τρέχουμε εκεί που άλλοι δεν περπατάνε καν’
Γιατί ιδρύθηκαν: ‘Για να δείξουμε ότι το γκέτο είναι πολλά περισσότερα από ένα απλό κλισέ. Και για να δείξουμε ότι οι γυναίκες που ζουν εδώ, μπορούν να κάνουν πολλά περισσότερα απ’ ό,τι μπορούν να φανταστούν’, λέει ο Cruz.
Γιατί τρέχουν: ‘Η αναζήτηση της ισότητας έχει γίνει η πραγματική μας σημαία’, λέει εκείνος.
Μετά το τρέξιμο: βρίσκονται στο ‘μέρος’ του Cruz. ‘Εκεί βρίσκεις πραγματικούς ανθρώπους, οι οποίοι συζητάνε για οικονομικά, τέχνη, μάρκετινγκ και τις προσωπικές ζωές των ανθρώπων. Αλλά μερικές φορές, αυτός προσθέτει, ‘πάμε απλώς στο bar και πίνουμε κάτι παραπάνω’.
Instagram: @ghettoruncrew
Πηγή: runnersworld.com
Επιμέλεια: Ραφαηντίνα Πατρικέλλη, απόφοιτη ΤΕΦΑΑ, running coach