Γράφει η Allie Kieffer, επαγγελματίας Αμερικανίδα δρομέας αποστάσεων και ακτιβίστρια θετικής εικόνας σώματος. Πρόσφατα, τερμάτισε 5η στον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης 2017 με χρόνο 2:29.
‘Σταμάτησα πλέον να σκέφτομαι ότι όσο πιο αδύνατη, τόσο καλύτερα θα τρέχω’- Allie Kieffer
Για όσα χρόνια έτρεχα σε καλό επίπεδο, ως ανταγωνιστική δρομέας, οι περισσότεροι άνθρωποι της δρομικής κοινότητας έκαναν σχόλια σχετικά με το σωματότυπο και το βάρος μου. Τα σχόλια πλήθαιναν όταν πήγα στο Λύκειο, όταν ξεκίνησα να τρέχω σοβαρά.
Πολλοί με χαρακτήριζαν ως ‘δυναμωμένη’, συνήθης όρος στη δρομική κοινότητα, αν θεωρούν ότι ‘παραέχεις’ μύες για το τρέξιμο. Άλλοι έλεγαν ότι τους έκανε εντύπωση που τρέχω τόσα καλά, για τα κιλά στα οποία βρίσκομαι. Τα σχόλια με ακολούθησαν και στο κολέγιο, όπου αγωνιζόμουν ως αθλήτρια Division One. Δεν έμοιαζα σαν τις περισσότερες δρομείς και ένιωθα συνέχεια ότι πρέπει να μοιάσω με αυτές. Όταν δεν έτρεχα όπως ήθελα, έλεγα στον εαυτό μου ότι πρέπει να χάσω βάρος για να αποδώσω καλύτερα. Κι αν σκεφτείς ότι κατά τα χρόνια του κολεγίου δεν έφτασα τις προσδοκίες μου, όλο αυτό έκανε μέσα μου πιο έντονη την ιδέα, ότι πρέπει να ακολουθήσω το στερεότυπο του εντελώς αδύνατου ελίτ δρομέα.
Ήμουν παθιασμένη με την προπόνησή μου και είχα τρελή όρεξη να αγωνιστώ στην πιο καλή φυσική κατάσταση που θα μπορούσα να έχω. Η κριτική και τα αρνητικά μηνύματα με επηρέασαν καθοριστικά. Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι ήμουν μπερδεμένη, καθώς εκτός στίβου δεν ένιωθα πια και τόσο ‘μεγάλη’. Στην πραγματικότητα, αισθανόμουν όμορφη, γέμιζα με καμπύλες ένα φόρεμα και για τους ανθρώπους που δεν έτρεχαν, τους εκτός στίβου, ανήκα στην ‘μικροκαμωμένη, small’ κατηγορία. Σε όλους τους τομείς της ζωής μου ήμουν ευνοημένη και απολάμβανα τα οφέλη της κοινωνικής ζωής. Αλλά στο στίβο ένιωθα διαφορετικά – άβολα και ανεπαρκής.
Αφού λοιπόν το άκουγα για χρόνια, το πίστεψα: ‘είχα κιλά για να κάνω πρωταθλητισμό ως δρομέας’. Το 2012 έγραψα μια σειρά δημοσιεύσεις στο blog μου σχετικά με τη μείωση βάρους. Έκανα ντοκιμαντέρ το πώς μετρούσα τις θερμίδες και το λίπος, έβλεπα διατροφολόγους, έκανα μετρήσεις για να δω πόσο λίπος έχω, εξάλειψα ολόκληρες διατροφικές ομάδες από το διαιτολόγιό μου, παίρνοντας μια εντελώς ανθυγιεινή κατεύθυνση.
Η εμμονή μου με το βάρος και με το να χάσω βάρος δεν διέφερε από εκείνη την εμμονή που είχαν άλλες γυναίκες σε παρόμοιες καταστάσεις. Ήξερα και είχα ακούσει για πολλές γυναίκες ελίτ δρομείς που υπέφεραν από διατροφικές διαταραχές, επειδή οι προπονητές τους τους έλεγαν ότι πρέπει να είναι όσο πιο ελαφριές γίνεται για να κερδίσουν αγώνες. Φυσικά οι ανθυγιεινές μου πρακτικές με οδήγησαν στο αναπόφευκτο: σε τραυματισμό. Ένα κάταγμα κόπωσης στην κνήμη μου, με εμπόδισε από το να αγωνιστώ στα trials για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012.
Αναγνωρίζω ότι το γεγονός ότι το να αισθάνομαι ‘παχιά’ για αγωνιστική κατάσταση, για κάποιους ανθρώπους που έχουν όντως σοβαρούς περιορισμούς και στην κοινωνική τους ζωή, αυτό ακούγεται προσβλητικό. Φυσικά, δεν είναι μόνο οι δρομείς που περνάνε αυτό το μήνυμα παραέξω, το ‘όσο πιο λεπτός, τόσο καλύτερα’. Στην κοινωνία μας, οι γυναίκες οδηγούνται στο να πιστεύουν ότι το skinny δεν ισοδυναμεί μόνο με το πιο γρήγορο, αλλά και με το καλύτερo: ότι το να σε πει κάποιος ‘δυνατή’ ίσως και να είναι υποτιμητικό με κάποιο τρόπο.
Γενικότερα, η κριτική δεν κάνει διακρίσεις: παίρνει διάφορες μορφές για κάθε περίπτωση. Σε μένα πήρε χρόνια να καταλάβω ότι, στην πραγματικότητα, το να χάνω πολύ βάρος (ασχέτως λόγου), θα ήταν ανθυγιεινό για το σώμα μου και θα είχε τρομερές σωματικές και συναισθηματικές συνέπειες. Το βάρος δεν είναι το μέτρο της επιτυχίας και τα κατορθώματά μας δεν έχουν να κάνουν με τους αριθμούς μιας κλίμακας.
Αισθάνομαι τυχερή που δεν είμαι πια τόσο νέα και δεν επηρεάζομαι πλέον τόσο εύκολα. Σήμερα έχω πολύ περισσότερη αυτοπεποίθηση και επιτέλους αποδέχομαι ότι δεν ήμουν ποτέ ‘χοντρή’. Πέρυσι, αντί να μετράω τον μικρότερο αριθμό θερμίδων που θα μπορούσαν να με συντηρήσουν, ξεκίνησα μια άλλη συνήθεια: να προσπαθώ να χωρέσω όσο το δυνατόν περισσότερα θρεπτικά συστατικά στο πιάτο μου γινόταν. Και το Νοέμβριο στο Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης, έτρεξα τον πιο γρήγορο μαραθώνιο που έχω τρέξει μέχρι σήμερα, σημειώνοντας προσωπικό ρεκόρ: 2:29:39, 26 λεπτά πιο γρήγορα από το προηγούμενό μου ρεκόρ και με 5η θέση στην γενική κατάταξη. Ήμουν η 2η Αμερικανίδα που πέρασε τη γραμμή του τερματισμού, μετά τη νικήτρια Shalane Flanagan.
Αυτή τη φορά, ενώ μερικοί σχολιαστές έκαναν ακόμα focus σε επιφανειακές σωματικές λεπτομέρειες που με διαφοροποιούν από τις άλλες top γυναίκες, εγώ ήξερα ότι δεν είμαι αουτσάιντερ. Ήξερα ότι ανήκα κι εγώ σε εκείνες τις γυναίκες που πέρασαν τους τελευταίους μήνες οπτικοποιώντας αυτή τη στιγμή. Σαν αθλήτριες, το πώς φτάσαμε σε αυτή τη μέρα διέφερε: η κάθε μία ακολούθησε συγκεκριμένα προπονητικά προγράμματα, συνήθειες προπόνησης, με άλλα σκεπτικά από τους προπονητές της. Αλλά όλες μοιραζόμασταν περισσότερες ομοιότητες παρά διαφορές: ήμασταν όλες παρούσες, δυνατές, άνετες και υγιείς.
Πηγή: self.com
Eπιμέλεια: Ραφαηντίνα Πατρικέλλη, απόφοιτη ΤΕΦΑΑ, running coach