Η Emma Loewe εξηγεί πώς η αγαπημένη της, πρωινή συνήθεια την έκανε υποστηρίκτρια του φεμινισμού.
Παράδοξο μεν, αλλά ο καθημερινός της ‘διαλογισμός’ ήταν να κάνει σπριντ στους θορυβώδεις δρόμους του Μανχάταν. Ευχαριστιόταν την αίσθηση ότι ‘πετούσε’ ενώ έτρεχε, ότι δεν είχε άλλη ανάσα. Έπειτα, απολάμβανε τη θέα και γυρνούσε σπίτι ανυπομονώντας να το ξανακάνει την επόμενη μέρα.
Αυτή η ρουτίνα τη βοήθησε να διαχειριστεί τα άγχη της και να χτίσει την αυτοπεποίθηση της ώστε να μπορεί να τα βγάζει πέρα. Βρήκε τη δύναμη να κάνει νέα ξεκινήματα και να βάζει τα όριά της. Αυτό που απολαμβάνει περισσότερο είναι η αίσθηση ότι κάνει ένα δώρο στον εαυτό της. Αυτό το δώρο όμως μερικοί προσπαθούν να της το στερήσουν. Υπάρχουν και εκείνα τα πρωινά, που καθώς γυρίζει προς τη εκκίνηση αναψοκοκκινισμένα και βαριανασαίνοντας, μπορεί να ακούσει περαστικούς, κυρίως άντρες, να της λένε: “Ουάου, είσαι τόσο γρήγορη!” ή “Πωωω, είσαι τόσο fit!”.
Τις περισσότερες φορές, αυτό δεν την ενοχλεί. Όσο φαινόταν ότι τα σχόλια είχαν ευγενική πρόθεση, έμοιαζαν χαριτωμένα και το εκλάμβανε ως ένα ενθαρρυντικό μήνυμα για να συνεχίσει. Η προσθήκη όμως μερικών ακόμα λέξεων ήταν αρκετή για να μετατραπεί σε κάτι υποτιμητικό και εξευτελιστικό.
Όταν ο έπαινος συνοδευόταν από φράσεις του τύπου “Αυτό είναι καυτό” ή “Μου αρέσει” έπαυε το τρέξιμο να είναι μια πράξη που έκανε για τον εαυτό της, αλλά γινόταν προκειμένου να την αξιολογήσουν οι άλλοι. Ήταν εκείνες οι στιγμές, που οι άντρες κοιτούσαν το σώμα της σαν έπρεπε να το αξιολογήσουν αν τους ταίριαζε και αν ένιωθαν ενθουσιασμό έπρεπε να τον εκφράσουν.
Αυτό την έκανε φεμινίστρια.
Αναγκάστηκε να πρέπει να εξηγεί που ασκούνταν δημοσίως και ότι θα έπρεπε να ήταν δεκτική στην κριτική των άλλων. Την έκαναν να θέλει να κρυφτεί και να τρέχει σε έναν διάδρομο.
Σύμφωνα με το λεξικό, φεμινισμός είναι η υπεράσπιση των γυναικείων δικαιωμάτων, βάση της ισότητας των φύλων. Έτσι με πολλούς τρόπους θεωρητικά ήταν πάντα φεμινίστρια. Πίστευε ότι γυναίκες και άντρες άξιζαν ίση μεταχείριση και ένιωθε πως ήταν ευθύνη της να είναι στο πλάι των γυναικών των οποίων τα δικαιώματα είχαν θιχτεί λόγω του φύλου τους. Στην τελική, είχε μεγαλώσει με φίλους άντρες και γυναίκες, πήγε σε Πανεπιστήμιο που και στα δύο φύλα δίνονταν ίσες ευκαιρίες και δούλεψε δίπλα σε δυναμικές γυναίκες που την ενέπνευσαν. Είναι τόσο ευγνώμων για τα παραπάνω, αλλά πίστευε ότι ως ένα βαθμό κατάφεραν να τη βγάλουν από το δρόμο του φεμινισμού – ο φεμινισμός ήταν κάτι που είχαν ανάγκη οι λιγότερο τυχεροί.
Αυτά τα πρωινά σπριντ την έκαναν να καταλάβει ότι ο φεμινισμός είναι κάτι απαραίτητο για κάθε γυναίκα, ανεξαρτήτως από το που προέρχεται ή ποια είναι η ιστορία της, έχει το ίδιο μερίδιο. Αυτά τα σχόλια την οδήγησαν να θυμηθεί τις εποχές που έτρεχε νύχτα και ένιωθε ότι έπρεπε να γυρίσει νωρίς σπίτι και να μην βρίσκεται στο δρόμο. Να θυμηθεί ιστορίες φίλων της δρομέων που σταμάτησαν να τρέχουν στη γειτονιά της μιας και δεν αισθάνονταν ασφαλείς. Να θυμηθεί ότι πολλές γυναίκες ένιωσαν ‘μικρές’, μπροστά σε κάποια κουβέντα ενός άντρα που άκουσαν.
Όμως:
- Θυμήθηκε και τον Ημιμαραθώνιο που γινόταν αποκλειστικά για γυναίκες και προσπαθούσαν περισσότερο, ακούγοντας τους άντρες παρευρισκομένους να ζητωκραυγάζουν για εκείνες.
- Θυμήθηκε ότι όλο και περισσότερες γυναίκες αρχίζουν να εκφράζουν τη δική τους ανάγκη για φεμινισμό και όλοι να αρχίζουν να τις ακούνε.
- Θυμήθηκε ότι μπορεί αυτό να έχει ξεκινήσει, αλλά χρειάζονται πολλά βήματα να γίνουν ακόμα.
Με αυτή τη γνώση, πηγαίνει καθημερινά στην αφετηρία της τα πρωινά:
- στενοχωρημένη, από τη μία, για εκείνους τους άντρες που δεν αντιλαμβάνονται πόσο δυνατή είναι εκείνη και οι άλλες γυναίκες, και
- χαρούμενη, από την άλλη, μιας και είναι απόλυτα βέβαιη ότι μπορεί να ξεπεράσει τέτοιου είδους υποτιμητικά σχόλια και να σπριντάρει.
Πηγή: mindbodygreen.com
Επιμέλεια: Μαρία Μεντζέλου, Διαιτολόγος – Διατροφολόγος