Αποδείχθηκε ότι ήταν ό,τι χρειαζόταν!
Οι μέρες που ακολούθησαν μετά τη γέννηση της κόρης της είναι μια θαμπή ανάμνηση. Θυμάται με το σύντροφό της να πακετάρουν ό,τι χρειάζονται για το μαιευτήριο. Ήταν τρομοκρατημένοι ως νέοι γονείς, να ντύνουν την κορούλας του με τα ρούχα να μοιάζουν τεράστια για εκείνη, καθώς επέστρεφαν όλοι μαζί σπίτι. Μόλις μπήκαν σπίτι συνειδητοποίησε πως το δύσκολο μέρος τώρα ξεκινάει. Η εξάντληση έπαιξε σίγουρα τεράστιο ρόλο, αλλά το ίδιο συνέβη και με τον αποπροσανατολισμό που έφερε η νέα πραγματικότητα. Δεν είχε σημασία αν ήταν μέρα ή νύχτα πια, το νεογέννητο καθόριζε τις ώρες που θα κοιμόταν και θα έτρωγε, με το πρόγραμμα της να είναι τόσο εύθραυστο. Ακολουθούσε τις ώρες όπως όριζε το μωρό. Όταν μετά από 3 μήνες επέστρεψε στη δουλειά, είχε την επιπλέον πίεση να διαχειριστεί τις ανάγκες ενός μικροσκοπικού βρέφους μαζί με μια full-time δουλειά.
Μετά από όλα αυτά αποφάσισε πως το καλύτερο πράγμα που είχε να κάνει είναι να προπονηθεί για Μαραθώνιο. Προσκλήθηκε να τρέξει από τη New Balance, σε έναν από τους πιο εμβληματικούς αγώνες παγκοσμίως το New York City Marathon. Η υπόσχεση αυτής της… εκτόξευσης της αυτοπεποίθησης που θα αισθανόταν αργότερα ήταν γοητευτική, δεν είναι εξάλλου πολλοί άλλοι στόχοι που να έχουν αυτό το αποτέλεσμα σε τόσο μικρή χρονική περίοδο. Ήξερε τι να περιμένει: Προπόνηση για κάποιους μήνες, να τρέξει έναν απαιτούμενο αριθμό χιλιομέτρων, να αντέξει το σωματικό πόνο και τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα στη διάρκεια της προπόνησης και τη μέρα του αγώνα. Boom – τερματίζεις και απολαμβάνεις όλα τα οφέλη της σκληρής δουλειάς. Ως νέα μαμά, όμως, χρειαζόταν να ενισχύσει την αυτοπεποίθησή της όσο το δυνατόν περισσότερο, μιας και πέρασε πολλές ώρες πόνου και εξόντωσης.
Έκτοτε είχε βυθιστεί βαθύτερα σε μια νέα πραγματικότητα, όπου οι βεβαιότητες έμοιαζαν να κρύβονται μόνο στην ασαφή, αόριστη έννοια του «μητρικού ενστίκτου». Μιας και δεν είχε πολλή εμπιστοσύνη στον εαυτό της, googlαρε σχεδόν οτιδήποτε μπορούσε να σκεφτεί – πότε πρέπει να ανησυχείς για έναν πυρετό, τι σημαίνει αν το μωρό δεν σταματήσει να κλαίει όταν το βάλεις κάτω. Συντετριμμένη από τη νέα καθημερινότητα, κατάλαβε ότι μόνο μέσω του τρεξίματος – που ήταν μέρος της ζωής της από τότε που ήταν νέα – ήταν ο καλύτερος τρόπος να συνδεθεί με τον παλιό της εαυτό. Η σιγουριά του να βάζει τα πόδια της να τρέξουν, όπως είχε κάνει αμέτρητες φορές στο παρελθόν, καθώς και τα χιλιόμετρα στο ρολόι της να ανεβαίνουν, ήταν δελεαστική.
Μόλις ξεκίνησε την προπόνηση, είδε ότι πολλά πράγματα είχαν αλλάξει. Αντί να είναι σε θέση να τρέχει όσο εκείνη ήθελε, αλλά ήταν εγκλωβισμένη από την έλλειψη χρόνου. Παραδείγματος χάριν, αν μια μέρα ήταν αργή, δεν είχε χρόνο στη διάθεση της για να σιγουρευτεί ότι θα καλύψει το στόχο των χιλιομέτρων. Βιαζόταν συνεχώς από τη δουλειά στο γυμναστήριο και πίσω σπίτι. Το ίδιο πρόγραμμα κάθε μέρα. Σίγουρα δεν ήταν διασκεδαστικό, μιας και επιπλέον την βασάνιζαν ενοχικοί υπολογισμοί για το πόσες ώρες έχει περάσει μακριά από την κόρη της ή ότι αν δεν πιάσει το ρυθμό της, θα πρέπει να δαπανήσει περισσότερα χρήματα για το babysitting. Αν και το γάλα της είχε μειωθεί κατακόρυφα, εκείνη κατάλαβε πώς έπρεπε να τρώει τόσο για το Μαραθώνιο όσο και για το μωρό.
Παρά τις συνεχείς σκέψεις ότι φέρεται εγωιστικά ή ότι δεν κάνει αρκετά, ένιωθε χαρούμενη όταν έτρεχε. Δεν ήταν μόνο το runner’s high που την έκανε να νιώθει χαρούμενη, αν και η τακτική αύξηση των ενδορφινών σίγουρα δεν έβλαψε. Το σώμα της είχε μνήμη την ώρα που έτρεχε – ήταν πολύ καθησυχαστικό ότι μετά από το δεύτερο χιλιόμετρο όλα έμπαιναν στη θέση τους. Έχοντας βρει συνειδητά χρόνο για να τρέξει, μπόρεσε να βρει λίγο χρόνο να ξεφύγει από τη ρουτίνα. Όλα αυτά λειτούργησαν ως κίνητρο για να βγαίνει από το σπίτι, όποτε ένιωθε ότι δεν ήθελε να κάνει προπόνηση. Ήταν ωραία. Έτρεξε καλά τη μέρα του αγώνα της, πολύ καλύτερα απ’ ό,τι είχε σε προηγούμενους, όταν ο χρόνος της ήταν μόνο δικός της.
Ένα χρόνο μετά, με την κόρη της να είναι νήπιο και εκείνη να απολαμβάνει τη μητρότητα, συνειδητοποίησε ότι η προπόνηση για το Μαραθώνιο τη βοήθησε σε αυτή τη μετάβαση, να περάσει στη ζώνη ‘γίνομαι μητέρα’. Χρειαζόταν τους περιορισμούς ενός προγράμματος για να τη βοηθήσουν να αλλάξει οπτική. Γνωρίζοντας ότι οι σκληρές, κωδικοποιημένες συνήθειες ως δρομέας θα μπορούσαν να τη μεταμορφώσουν τόσο γρήγορα και να της δώσουν την εμπιστοσύνη να αναλάβει και άλλες ευθύνες στη ζωή της. Ίσως να μην είναι το ίδιο και πάλι, αλλά κατά τη διάρκεια αυτού του χαοτικού πρώτου έτους, η προπόνηση για ένα Μαραθώνιο ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε να αισθανθεί και πάλι.
Πηγή: self.com
Επιμέλεια: Μαρία Μεντζέλου