Η Chau Smith έχει τρέξει Μαραθωνίους σε 8 ηπείρους.

Εξαρτάται από το πώς ορίζεις την ήπειρο. Η όγδοη ήπειρος, η  Zealandia, όπως επιβεβαιώθηκε (αλλά δεν αναγνωρίστηκε το 2017). Αυτή η ανακάλυψη έγινε 2 εβδομάδες πριν και 1 μέρα μετά αφότου είχε τρέξει 7 Μαραθωνίους σε 7 μέρες σε 7 ηπείρους για να φέρει εις πέρας το 2017 Triple 7 Quest. Η Smith ήξερε τι πρέπει να κάνει, πάντα της άρεσαν οι προκλήσεις και τώρα είναι έτοιμη για έναν ακόμα Μαραθώνιο.

Το Triple 8 Quest έχει ξεκινήσει – όσο τρομακτικό και αν ακούγεται, δεν τρόμαξε εκείνη. Όταν ολοκλήρωσε το ταξίδι της πέρυσι, είχε λίγο ελεύθερο χρόνο κατά την επιστροφή της από την Ανταρκτική και έτρεξε έναν Μαραθώνιο στη Χιλή για διασκέδαση. Αυτή η εμπειρία ήταν ο οδηγός της φέτος. Πλέον είναι ειδικός του “να μαζεύει-να απλώνει-να τρέχει”, η περιπέτεια της ξεκίνησε στις 23 Ιανουαρίου, έκανε όλες τις πτήσεις της – δες το χρονικό της μέρας της και τους χρόνους που έκανε σε κάθε Μαραθώνιο.

Μέρα 1: Auckland, New Zealand (Zealandia)

Τη νύχτα πριν το Μαραθώνιο (22 Ιανουαρίου), οι 5 δρομείς και το υποστηρικτικό προσωπικό συναντήθηκαν με τον Steve Hibbs, τον υπεύθυνο του αγώνα, στο δωμάτιο του. Ανέλυσε όλες τις λεπτομέρειες για τους κανόνες, την υλικοτεχνική υποστήριξη και τις προσδοκίες του. Μετά, έδειξε μερικές διαφάνειες από τον τελευταίο προορισμό τους, την Ανταρκτική. Είπε ότι πιθανόν να μην είχε χρόνο να κάνει μια περίληψη για εκείνο το ταξίδι, επειδή το πρόγραμμα θα ήταν αρκετά πιεστικό όταν θα έφτανα εκεί. Όταν πήγε στο δωμάτιο της, ξανά μάζεψε τα ρούχα, μια ιεροτελεστία που για εκείνη έχει γίνει ρουτίνα: φτάνει, ξεπακετάρει, ξανά μαζεύει, τρέχει, βιάζεται στο αεροδρόμιο, πετάει, ίσως κοιμάται, φτάνει και ξανά από την αρχή.

Έφτασε στον αγώνα στις 6 π.μ., επειδή είχε συνέντευξη στην τηλεόραση. Είπε στο ρεπόρτερ ότι στοχεύει σε έναν τερματισμό στις 6 ώρες. Ο αγώνας ξεκίνησε αμέσως μετά την συνέντευξη. Είχε συννεφιά και έτοιμο σχεδόν να βρέξει, αλλά στα μισά του αγώνα, η ζέστη ξεκίνησε για τα καλά. Έτρεξε αξιοσέβαστα 5:49. Το σχέδιο της ήταν να κρατήσει έναν αργό, σταθερό ρυθμό για τις επόμενες 7 μέρες, γνωρίζοντας ότι θα επιβραδύνει στη Χιλή και την Ανταρκτική.

Μετά τον αγώνα, αμέσως πήγαν στο ξενοδοχείο όπου τους περίμεναν σάντουιτς, αθλητικά ποτά, muffins και μπισκότα. Στη συνέχεια κατευθύνθηκαν προς το αεροδρόμιο και είχαν μια σύντομη πτήση μέχρι το Sydney της Αυστραλίας, με τελικό προορισμό το Perth, όπου θα διεξαγόταν ο επόμενος Μαραθώνιος.

Day 2: Perth, Australia

Έφτασαν αργά το απόγευμα στο αεροδρόμιο του Perth και έφτασαν στο ξενοδοχείο λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Βάση της περσινής της εμπειρίας, περίμενε ότι θα είχε αρκετή ζέστη και φέτος. Είχε σχεδόν 38 βαθμούς Κελσίου όταν τερμάτισε πέρυσι. Η κούρσα του Μαραθωνίου περνούσε από τον ποταμό Swan και αποδείχθηκε ότι ήταν πιο δροσερά από ότι περίμενε, τερματίζοντας σε 6:21. Περπάτησε πίσω στο ξενοδοχείο μαζί με έναν συναθλητή της, έκανε μπάνιο και πήγε στο αεροδρόμιο. Καθ’ οδόν το γλέντησαν τρώγοντας fast food. Έφτασαν στο αεροδρόμιο με προορισμό τη Σιγκαπούρη.

Day 3: Singapore

Έφτασαν στο αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης αργά την 24η Ιανουαρίου και έφτασαν στο ξενοδοχείο λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Επειδή τότε ήταν αρκετά ζαβλακωμένη για να εμπιστευτεί τον εαυτό της πώς θα ξυπνήσει, είπε στην ρεσεψιόν να την ξυπνήσουν στις 3 τα ξημερώματα για να ετοιμαστεί και να ξανά μαζέψει τα πράγματα της.

Άρχισε να εξαντλείται. Η έλλειψη ύπνου έφτανε πολύ γρήγορα και άρχισε να σκέφτεται το φαγητό, το ρύζι και τα λαχανικά, που της έλειπαν τόσο. Στις 3 τα ξημερώματα τελικά σηκώθηκε και έφαγε ό,τι είχε απομείνει από το Perth. Τότε συνέβη: η πρώτη της κρίση. Το κλειδί του ανσανσέρ δε δούλεψε και είχε να πάει τις αποσκευές της από το 12ο όροφο, ενώ εκείνη βρισκόταν στον 7ο. Ως εκείνο το σημείο, οτιδήποτε την έβγαζε από το πρόγραμμα της ήταν κρίση. Όπως προέκυψε, το κλειδί καθαρίστηκε μετά τα μεσάνυχτα για λόγους ασφαλείας.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση ωστόσο, ήταν σύντομη μιας και ο Steve είχε το κλειδί που λειτουργούσε και έτσι μετέφεραν τα πάντα στο δωμάτιό του ούτως ώστε να υπάρχει ένα μέρος να κάνουν ένα μπάνιο μετά τον Μαραθώνιο.

Πήγαν όλοι μαζί περπατώντας μέχρι την παραλία και ξεκίνησαν τον αγώνα στις 5 το πρωί. Ήταν ακόμα σκοτάδι, αλλά η διαδρομή ήταν καλά φωτισμένη. Υπήρχαν λιγοστοί ντόπιοι δρομείς, άλλα όσο υστερούσαν αριθμητικά, άλλο τόσο φιλικοί ήταν. Τερμάτισε σε 6:17. Περπάτησαν μετά 20 λεπτά μέχρι το ξενοδοχείο, όπου και λιμοκτονούσε. Όσοι οι άλλοι πλένονταν, εκείνη ζέσταινε το νερό και έφαγε noodles. Ήταν στον παράδεισο εκείνη τη στιγμή.

Day 4: Cairo, Egypt

Πέρυσι στο Κάιρο, συνάντησα έναν δρομέα λεγόταν Rob Priest ήταν Αμερικανός και ζούσε και εργαζόταν εκεί. Πήγαιναν με τον ίδιο ρυθμό στα στενά της πόλης και έγιναν φίλοι. Φέτος συμμετέχει και εκείνος στην ομάδα Triple 8 Quest. Ο Rob και εκείνη είναι Ασιατικής καταγωγής και ενώ οι άλλοι παράγγελναν, εμείς απολαμβάναμε ένα μεγάλο μπολ ρύζι.

Όταν έφτασαν στο αεροδρόμιο, έπρεπε να αγοράσουν τουριστική βίζα. Όλα κυλούσαν ομαλά. Όπως ήταν καθιερωμένο πλέον, στο ξενοδοχείο έφτασαν περίπου τα μεσάνυχτα. Εκείνη την ώρα, μπορούσαν να παραγγείλουν φαγητό από το εστιατόριο του ξενοδοχείου. Πήρε αρνί και ρύζι. Τα πόδια της αρχίζουν να είναι λίγο βαριά. Για αυτό πιθανότατα ευθύνεται ότι δεν είχε κοιμηθεί αρκετά, κάποιες φορές μπορεί ούτε περισσότερο από 15 λεπτά σε μια νύχτα. Η τελευταία φορά που κοιμήθηκε καλά ήταν πριν 4 μέρες, πριν το Auckland και τον Μαραθώνιο.

Ο Μαραθώνιος ξεκίνησε από το Imperial Island στο Νήλο ποταμό μια κρύα με αέρα μέρα. Ο καιρός γινόταν πιο κρύος καθώς μετακινόντουσαν από τα δυτικά προς τα ανατολικά. Έπρεπε να ολοκληρώσει το Μαραθώνιο σε 7 ώρες. Ρυθμό της έδινε μια νεαρή Ταϋλανδέζα. Μετά από 42,16k είχαν ήδη αρχίσει να σχεδιάζουν την επιστροφή τους στο Κάιρο του χρόνου. Ο ρυθμός ήταν πολύ σημαντικός γιατί έπρεπε να προλάβουν την πτήση με πολύ λίγο διαθέσιμο χρόνο ελεύθερο. Τερμάτισε τελικά σε 5:59. Από τον τερματισμό πήγαν στο ξενοδοχείο με βανάκι.

Έκαναν μπάνιο και συγκεντρώθηκαν στην είσοδο για να περιμένουν το βανάκι να τους πάρει. Μετά από άπειρα τηλέφωνα στον υπεύθυνο, ήταν προφανές ότι το βαν δε θα επέστρεφε έγκυρα για να προλάβουν την πτήση. Κατέληξαν, λοιπόν, να χωρίζονται σε 3 διαφορετικά ταξί για να φτάσουν στο αεροδρόμιο με ελάχιστο χρόνο για να κάνουν το check-in και να επιβιβαστούν. Αυτή ήταν η πιο οριακή φορά να χάσουν την πτήση.

Day 5: Amsterdam, Netherlands

Δυσκολευόταν να κοιμηθεί επειδή η πτήση ήταν αρκετά σύντομη, αλλά η αϋπνία έκανε όλο και πιο αισθητή την παρουσία της. Σκεφτόταν ότι μόνο 4 τις απέμεναν ακόμα, με τον αγαπημένο της στη Νέα Υόρκη να πλησιάζει. Ανυπομονούσε να δει τους φίλους της και να τρέξει μαζί τους.

Μπορεί ο αγώνας να ξεκινούσε στις 8.30 το πρωί, όμως εκείνη ήταν ξύπνια από τις 5, έτρωγε ρυζογκοφρέτες, έπινε χυμό από πατζάρι, πήρε και ένα χάπι για το στομάχι της και μετά πήγε προς την τραπεζαρία. Κρύωνε το προηγούμενο βράδυ επειδή δεν μπορούσε να βρει τον κλιματισμό. Πήρε έναν λάτε καφέ και ήλπιζε να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της δυσανεξίας στη λακτόζη.

Η πορεία του αγώνα ήταν διαγεγραμμένη μέσα από το δάσος του Άμστερνταμ, απαιτώντας 9 πλήρεις γύρους μέσα από το δάσος. Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να τρέξει περίπου 2,4K πριν γυρίσει πίσω. Η αρχική θερμοκρασία ήταν κοντά στους 4 βαθμούς. Στην αρχή είχε σκεφτεί: ‘’18 γύρους!’’. Όμως ήταν τόσο ευχάριστο, που έμοιαζε ότι κάθε γύρος περνάει πολύ γρήγορα. Ήταν ο αγαπημένος της αγώνας επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν ευγενικοί. Οι σταθμοί βοήθειας ήταν καλά εφοδιασμένοι με κάθε είδους φρούτα, μπισκότα, χυμούς, ζεστό μηλίτη και σοκολάτα.

Δεν είχε ζαλιστεί με όλες τι στροφές και ολοκλήρωσε εντός της προθεσμίας των 7 ωρών (5:26). Οι σωματικές απαιτήσεις της διαδρομής ήταν ανεκτή, αλλά η πρόσθετη πίεση τερματισμού πριν από το κατώφλι το έκανε αρκετά εξαντλητικό. Μετά το τέλος του αγώνα άρχισαν να κατευθύνονται προς το αεροδρόμιο του JFK.

Day 6: Garden City, New York

Όταν προσγειώθηκαν στο αεροδρόμιο JFK, ήταν σαν να γύριζαν σπίτι τους. Η οικογένεια του Steve ήταν εκεί, καθώς και οι φίλοι της από πέρυσι που είχαν τρέξει μαζί της.

Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, όπου είχαν πίτσα, σαλάτα και κριτσίνια να τους περιμένουν. Ήταν περίπου 9 μ.μ. όταν πήγε για ύπνο. Ξύπνησε νωρίς, αλλά δεν πεινούσε. Μπήκαν σε ένα βανάκι για να φτάσουν ως την εκκίνηση. Μια στροφή του αγώνα ισοδυναμούσε περίπου σε 5,27Km, έτσι οι 8 γύροι ήταν 42,1Km. Τερμάτισε με χρόνο 5:36, περίπου 10 λεπτά αργότερα από ότι χθες, αλλά και πάλι μέσα στους στόχους της και μετά το τέλος του αγώνα γύρισαν πίσω στο ξενοδοχείο.

Πριν επιβιβαστούν στο αεροπλάνο, ένας φίλος της έψαχνε φαγητό και της έφερε πίσω Ramen. Μετά την επιβίβαση, καθόταν πίσω κοντά στην τουαλέτα, με τους υπόλοιπους να βρίσκονται στην πρώτη θέση. Έτσι ξαφνιάστηκε όταν τη βρήκε πάλι και της προσέφερε ζεστή σούπα. Δεν μπορούσε να μην τον λατρέψει, ήταν ότι καλύτερο είχε φάει ως τότε.

Day 7: Punta Arenas, Chile

Τους πήρε περισσότερο από 10 ώρες για να φτάσουν ως τη Χιλή, για αυτό κιόλας είχε διπλό τσεκάρει ότι είχε μαζί της φρούτα. Πέρυσι, έχασε την σύνδεση, επειδή το τελωνείο την κράτησε λόγω ενός μήλου που είχε στο σακίδιο της, ενώ τώρα πέρασαν το τελωνείο χωρίς κανένα πρόβλημα.

Χρειάστηκαν κοντά στις 3 ώρες για να φτάσουν στο Punta Arenas. Δύο φίλοι του Steve τους περίμεναν με 2 αυτοκίνητα και ένα van. Έφτασαν στο ξενοδοχείο, έκαναν τσεκ ιν, ξεπακέταραν τα ρούχα τους και άρχισαν να πηγαίνουν προς τον αγώνα, στην ακτογραμμή του ξενοδοχείου τους. Έτρεξαν στην ακτή, με τον άνεμο να φθάνει στα 25 μίλια την ώρα.

Ήταν ευχαριστημένη με το χρόνο της 6:17. Όταν τελείωσε έκανε ένα μπάνιο και πήγε για βραδινό. Ήταν περίπου 11 μ.μ. και η προγραμματισμένη πτήση για το King George απείχε λίγες ώρες. Μεταφέρθηκαν στην αίθουσα συνεδριάσεων όπου ήταν 50 άλλοι δρομείς που έκαναν διπλό Μαραθώνιο: the White Continent Marathon & the Chile Marathon.

Τους έγινε μια γρήγορη ενημέρωση για το νησί King George. Ήταν τόσο κουρασμένη που με δυσκολία κρατούσε τα μάτια της ανοιχτά. Ο Steve τους ανακοίνωσε ότι τους περίμενε το επόμενο πρωί στο lobby στις 6.30 π.μ. Το επόμενο πρωί, άρχισαν να κατευθύνονται προς το αεροδρόμιο, όπου με μια πτήση charter έφτασαν σε δύο ώρες, στο νησί King George, Antarctica. Τους είχαν πει να φοράνε τα ρούχα για τρέξιμο και να είναι έτοιμοι με το που προσγειωθούν.

Day 8: King George Island, Antarctica

Όταν έφτασαν στο νησί, η πρώτη της αίσθηση ήταν ο κρύος άνεμος. Η μέση θερμοκρασία τον Ιανουάριο κυμαινόταν από 0 ως 4 βαθμούς κελσίου. Εκείνης βέβαια της φαινόταν πολύ πιο κρύο και δε διανοούταν να ανοίξει τη τσάντα της για να μη της πάρει ο αέρας τα πράγματα.

Ευτυχώς είχε μαζί της αδιάβροχες κάλτσες, που την έσωσαν. Ένοιωσε όμως άσχημα όταν έπρεπε να ψάχνει τις αποσκευές της για να τις βρει όταν έπρεπε να είναι ήδη έτοιμη.

Το νησί είχε καιρικούς σταθμούς από πολλές χώρες που οι επιστήμονες ζουν και εργάζονται εκεί. Η κούρσα του Μαραθωνίου είχε βραχώδη διαδρομή για περίπου 3,2Κ μεταξύ του σταθμού της Χιλής και της Κίνας. Αυτό που βοηθούσε παρά τον άσχημο καιρό (άρχιζε να χιονίζει) ήταν η ομορφιά του φυσικού τοπίου.

Τρέχοντας κατά μήκος της ακτής του νησιού, ήταν σε θέση να βλέπουν τα χιονισμένα βουνά και οι φώκιες και τους πιγκουίνους σε πολύ κοντινή απόσταση. Έτρεξε με πολύ αργό ρυθμό και στη τέντα τερματισμού μετά τη δεύτερη στροφή σταμάτησε για ένα ζεστό μπολ σούπα. Μιας και άργησαν ξεκινήσουν, πρόκειται να έχαναν το στόχο τους να τελειώσουν σε ακριβώς 8 μέρες. Λίγες ακόμα ώρες την όγδοη μέρα δεν πρόκειται να κάνει κάποια διαφορά. Ήταν στη τρίτη στροφή όταν άρχισε να νιώθει έναν οξύ πόνο στην πλάτη.

Σηκώνοντας τη μεγάλη βαλίτσα και τρέχοντας στο τσιμέντο στην Punta Arenas ήταν πιθανό να ευθύνονται για τον μυϊκό πόνο. Ο πόνος ήταν ανεκτός επειδή είχε διαχειριστεί πολλά ζητήματα που σχετίζονταν με τον καιρό. Το χαλάζι ήταν το χειρότερο, μιας και την χτυπούσε κατευθείαν στο πρόσωπο προωθώντας τα μέχρι και με 30 μίλια ανά ώρα. Είχε πακετάρει προστατευτικά γυαλιά, αλλά τα είχε πακετάρει και δε τα είχε μαζί της πράγμα που το μετάνοιωσε.

Της πήρε 9 ώρες μέχρι να τερματίσει. Ο πόνος στην πλάτη της την ανάγκασε να περπατήσει και μερικές φορές ο πόνος ήταν τόσο δυνατός που την έκανε να κουτσαίνει. Μέχρι να τερματίσει ήταν σε κακή κατάσταση. Οι άλλοι δρομείς τη βοήθησαν να φτάσει στη τέντα τερματισμού και της έδωσαν ζεστό τσάι και σούπα. Ένας νέος άνδρας της έκανε μασάζ στην πλάτη και της έδωσαν ένα αναλγητικό. Λόγω της κατάστασης της, της πρότειναν να μη το διακινδυνεύσει περαιτέρω κάνοντας camping με τους άλλους δρομείς, αλλά να πάει σε ένα σπίτι για είναι περισσότερο άνετη.

Η φίλη της ήρθε μαζί της. Δεν μπορούσε να μην νιώθει τύψεις που πέρυσι είχε κατασκηνώσει και ήταν εξαιρετικά άβολο. Είχε κοιμηθεί λίγο αλλά ξύπνησε νωρίς κατά τις 4 π.μ. και λιμοκτονούσε. Πήγε στην κουζίνα και δεν μπόρεσε να αντισταθεί σε λίγο καφέ και γλυκό. Η φίλη της σηκώθηκε περίπου στις 9 π.μ. Όταν έφτασαν στον καθιστικό τις ρώτησαν αν χρειάζονται κάτι και είπαν από κοινού ‘φαγητό’! Τότε τους έφερε πίσω σάντουιτς, ζεστή σούπα και ένα μεγάλο μπουκάλι χυμό πορτοκάλι – ήταν ο παράδεισός τους.

Μετά έκαναν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με ένα ζευγάρι Ρώσων επιστημόνων όπως περίμεναν το αεροπλάνο τους να φτάσει. Οι υπόλοιποι συμμετέχοντες στο Triple 8 Quest εμφανίστηκαν με ένα μπουκάλι κρασί. Δεν μπορούσε να αντισταθεί στην σκέψη πόσο τυχερή ήταν που τελείωσε αυτή η πρόκληση και θυμόταν πόσο χάλια ένιωθε 24 ώρες πριν. Καθώς κατευθύνονταν προς το αεροπλάνο μπορούσαν να δουν ότι ο καιρός άρχιζε να ζεσταίνει. Το χιόνι πλέον έχει λιώσει.

Πηγή: runnersworld.com

Επιμέλεια: Μαρία Μεντζέλου