Καμιά φορά δεν έχεις πια κίνητρο να κυνηγάς το κάτι παραπάνω. Και δεν είναι κακό αυτό.

Γράφει η Kathryn Arnold, αρθρογράφος στο runnersworld.com

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή όπου πρέπει να αντιμετωπίζεις την αλήθεια κατάματα. Δεν φοράω πια νούμερο 36 και δεν είμαι πια 25. Με 2 ποτηράκια κρασί είναι σίγουρο ότι θα έχω hangover. Ο εαυτός σου είναι ο πιο σκληρός κριτής σου, αν μπεις στη διαδικασία να δεις την αλήθεια.

Μετά από έναν αγώνα 5 χιλιομέτρων που έτρεξα τον Σεπτέμβρη, γύρισα σπίτι, ένιωσα περηφάνια και καυχήθηκα για το (μέτριο) κατόρθωμά μου και έγραψα στη στήλη που αρθρογραφώ για την εμπειρία μου. Ένιωθα υπέροχα. Είχα πιεστεί πολύ για μήνες στις προπονήσεις και το αποτέλεσμα ήταν καλύτερο του αναμενόμενου. Κι έπειτα ο συντάκτης μου με ρώτησε: ‘θα ενδιαφερόσουν να τρέξεις τα 10 χιλιόμετρα τον Οκτώβρη’;

Το σκέφτηκα πολύ. Με σκέφτηκα να τρέχω τη διπλάσια απόσταση και να περνάω όλη τη διαδικασία προπόνησης που απαιτείται. Και εκείνη την ώρα με χτύπησε για τα καλά η σκέψη: δεν με ενδιέφερε να τρέξω στο 10άρι τον επόμενο μήνα, δεν με ενδιέφερε καθόλου, δεν ήθελα.

Πιστεύω ότι υπάρχουν 2 είδη δρομέων: εκείνοι που θέλουν να πιέζουν τους εαυτούς τους όλο και περισσότερο, κι εκείνοι που θέλουν απλώς να βγαίνουν έξω για το τρεξιματάκι τους, να καθαρίζουν τη σκέψη τους, χωρίς να σκάνε και πολύ για τα μέτρα και τις επιδόσεις, κάνοντας αυτού του τύπου το τρέξιμο ίσως 2 φορές την εβδομάδα, ίσως και 2 φορές το μήνα.Φαντάσου σε ποια από τις 2 κατηγορίες με έβλεπα να εντάσσομαι…

Μετά από τον αγώνα των 5 χιλιομέτρων, έτρεχα σταδιακά. Και δεν έτρεχα στο δυναμικό μου, αλλά πιο αργά. Συνειδητοποίησα ότι μου έφτανε να βγαίνω έξω για τρέξιμο στην όμορφη πόλη μου. Ζηλεύω τους δρομείς εκείνους που παλεύουν και βάζουν υψηλούς στόχους και τους κατακτούν. Αλλά αυτή η προσέγγιση δεν είναι για μένα. Όταν πήρα την απόφαση να μην πιέζομαι με αγώνες και σκληρές προπονήσεις, ήταν η εποχή που σχεδίαζα το γάμο μου και ταυτόχρονα αγοράζαμε σπίτι και η δουλειά μου είχε γίνει πολύ απαιτητική. Έβλεπα ότι δεν είχα χώρο στη ζωή μου για να τρέχω πιεστικά 10άρια ή ημιμαραθωνίους, θέλουν πολλή ενέργεια και θυσίες οι αξιοπρεπείς εμφανίσεις σε αυτά.

Δεν ήθελα να νιώθω συνέχεια κουρασμένη και να έχω στο μυαλό μου να κάνω γεύματα συγκεκριμένες ώρες (για να έχω την απαιτούμενη ενέργεια). Όταν πια έμεινα έγκυος, ήξερα ότι οι μέρες μου ως αφοσιωμένη δρομέας με στόχους χρόνων είχαν τελειώσει. Με την έννοια ότι η ζωή μου είχε γεμίσει με πολλά άλλα πράγματα που δεν μου άφηναν την ενέργεια και την όρεξη για κάτι τέτοιο, τουλάχιστον για την ώρα. Αυτό που μπορώ να κάνω όμως είναι να πάω για ένα τρεξιματάκι στο πάρκο, να φάω και το παγωτάκι μου μετά και να αναπολήσω όμορφα εκείνη την εποχή που έτρεχα πίσω από μεγάλους τρεξιματικούς στόχους. Να τη σκεφτώ ως εκείνη την εποχή που με ένοιαζε να πιέσω τον εαυτό μου στα όρια και να τα ξεπεράσω. Και αυτό δεν είναι λίγο. Γιατί ξέρω ότι ίσως και να θέλω να το ξανακάνω κάποια στιγμή κι ότι μπορώ. Σ’ ευχαριστώ, τρέξιμο, που μου άνοιξες αυτόν τον δρόμο!

Πηγή: runnersworld.com

Eπιμέλεια: Ραφαηντίνα Πατρικέλλη, απόφοιτη ΤΕΦΑΑ, running coach