Μετά από μια ζωή που απέφευγα τη γυμναστική, αποφάσισα να τρέξω Μαραθώνιο. 10 μήνες προπόνησης και 42,1 χλμ., μάντεψε ποιος είναι ο νικητής;
Η Ashley Brittingham McDermott εξομολογείται…
Πριν πέντε χρόνια, ήμουν με το σύζυγο μου σε ένα εστιατόριο όταν οι πνεύμονες και ο λαιμός μου ξαφνικά άρχισαν να με “σφίγγουν”. Μου κοβόταν η ανάσα. Έψαχνα για τη συσκευή εισπνοής στο πορτοφόλι μου, αλλά δεν μπορούσα να τη βρω, πράγμα που σήμαινε ότι λίγα λεπτά αργότερα δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Δεν προλάβαινα να πάω σπίτι, για αυτό πανικοβλήθηκα. Έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο. Όταν φτάσαμε στα επείγοντα λίγα λεπτά αργότερα ήρθαν και οι γιατροί όπου μου έβαλαν μια μάσκα οξυγόνου στο πρόσωπο και μου έκαναν μια ένεση αδρεναλίνης για να ανοίξουν οι αεραγωγοί μου. Μόνο τότε ο φόβος μου έκανε στην άκρη.
Οι κρίσεις άσθματος και ο φόβος που τις συνοδεύει έχουν γίνει μέρος της ζωής μου όσο με θυμάμαι. Σαν αποτέλεσμα, απέφευγα οτιδήποτε θα μπορούσε να πυροδοτήσει την κρίση: δραστηριότητες που απαιτούσαν αντοχή ήταν μακριά από εμένα. Από παιδί κιόλας άσθμαινα όταν με κυνηγούσε ο αδερφός μου στο σπίτι, έτσι ποτέ το τρέξιμο δεν αποτελούσε ιδιαίτερη επιλογή για μένα. Αν παρατούσα να ασχολούμαι με τον αθλητισμό σήμαινε ότι δε θα ένιωθα λες και κάποιος προσπαθεί να με πνίξει με ένα μαξιλάρι, τότε θα άξιζε.
Απλά κατάλαβα ότι όλοι ασθματικοί αποδέχονται ότι η αρρώστια τους προλαμβάνει από συγκεκριμένα πράγματα. Τότε, όταν ήμουν 32, συνάντησα έναν άντρα που μόλις είχε τρέξει τον πρώτο του Μαραθώνιο. Μου είπε ότι και εκείνος έχει άσθμα και δεν μπορούσε να τρέξει ούτε ένα τετράγωνο. Άρχισα να αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να ασχοληθώ με το τρέξιμο. Ωστόσο, το να ξεπεράσω τους φόβους μου δεν ήταν εύκολο. Φοβόμουν ότι αν μου κοβόταν η ανάσα, δε θα μπορούσα ποτέ να επανέλθω.
Παρ’ όλα αυτά, η ιδέα δεν μπορούσε να βγει από το κεφάλι μου, ειδικά επειδή το τρέξιμο ήταν τέλεια ιδέα για να χάσω τα περιττά κιλά της εγκυμοσύνης. Ο Ιανουάριος που ακολούθησε αποφάσισα να προσπαθήσω και ξεκίνησα να λέω στους φίλους μου και την οικογένεια μου ότι πρόκειται να τρέξω στο Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης αυτό το Φθινόπωρο. Αν δεσμευόμουν δημοσίως, θα ντρεπόμουν πολύ αν το έκανα. Η οικογένεια μου μου πρότεινε να μην κάνω μεγάλα σχέδια μέχρι να μπορέσω να τρέξω 1,5 k πρώτα. Δεν είχαν ανησυχήσει για την υγεία μου γιατί στα αλήθεια δεν είχαν πιστέψει ότι θα έτρεχα. Ο σύζυγος μου με πίστεψε ακόμα και ας μη με είχε δει να τρέχω, ούτε έστω για να προλάβω ένα λεωφορείο.
Με το Μαραθώνιο να βρίσκεται λιγότερο από 10 μήνες μακριά, προσπάθησα το πρώτο μου τρέξιμο. Τα 7 λεπτά που έτρεξα μου φάνηκαν μια αιωνιότητα. Πήρα δυο εισπνοές και έκανα περίπου 400μ. πριν εξοντωθώ. Το στήθος μου το ένιωσα να σφίγγει και άρχισα να ξεφυσώ, αλλά δεν έπαθα κρίση. Το άσθμα πάντα με ανάγκαζε να μένω πιο πίσω, αλλά τώρα νιώθω σαν αθλήτρια – αν και για μικρές αποστάσεις. Την επόμενη μέρα κατάφερα να κάνω 9 λεπτά. Συνειδητοποίησα ότι μόνη μου θα καθορίσω την επιτυχία μου.
Μετά από τέσσερις μήνες προπόνησης, επιτέλους έκανα 9,6k. Μέχρι στιγμής το άσθμα μου ήταν υπό έλεγχο. Ένιωθα τους πνεύμονες μου να δυναμώνουν. Είχα εγγραφεί σε μια ομάδα δρομέων και το καλύτερο ήταν ότι κανένας από αυτούς δεν ήξερε ότι έχω άσθμα, για εκείνους ήμουν άλλη μια δρομέας. Όσο δεν επικεντρωνόμουν στο ότι είχα να τρέξω άλλα 32 χλμ., ήμουν στο σωστό δρόμο.
Τα χιλιόμετρα που έτρεχα αυξάνονταν, το ίδιο και η αυτοπεποίθηση μου. Σύντομα όμως μου χτύπησε η πραγματικότητα την πόρτα: Κατά τη διάρκεια ενός run, άρχισα να νιώθω την ανάσα μου να κόβεται. Όταν έψαξα για τις εισπνοές μου και δεν ήταν στο πορτοφόλι μου, άρχισα να πανικοβάλλομαι. Προσπάθησα να μείνω ήρεμη ώστε να μη χειροτερεύσω. (Μπορεί το άσθμα να είναι μια ιατρική πάθηση, αλλά ο ψυχολογικός φόβος που έχεις όταν νιώθεις ότι δεν μπορείς να αναπνεύσεις μπορεί να μετατρέψει ένα μικρό επεισόδιο σε σοβαρή κρίση). Έφτασα σπίτι και από τότε δεν έφυγα πάλι από το σπίτι χωρίς να διπλο – τσεκάρω ότι έχω τις εισπνοές μαζί μου.
Δεν ήταν αυτό το μόνο πρόβλημα μου. Οι δρομείς πρέπει να υπομείνουν τους φυσιολογικούς πόνους και τους πόνους της προπόνησης, όμως οι ασθματικοί έχουν και άλλο ένα εμπόδιο: τον καιρό. Ο ψυχρός χειμωνιάτικος αέρας ερεθίζει την αναπνευστική οδό και μπορεί να πυροδοτήσει μια κρίση. Ξέχασε το τρέξιμο σε εξωτερικούς χώρους το χειμώνα: Δε θα μπορούσα να περπατήσω ούτε για να πάω ένα ταξί, χωρίς να ασθμαίνω. Ώσπου μετά έρχεται το καλοκαίρι, έπρεπε να τρέχω νωρίς το πρωί, πριν η ζέστη με δυσκολέψει στο να αναπνέω. Ακολουθούσα αυτό το πρόγραμμα, προσπαθώντας να μη σκέφτομαι το τεράστιο στόχο που ήθελα να πετύχω – μέχρι να δουλέψω μεγαλύτερες σε απόσταση διαδρομές.
Είχαμε επισκεφτεί κάτι φίλους μας, όταν και ο άντρας μου αποφάσισε να κάνω 24k. Στο όγδοο χιλιόμετρο ξέσπασα συναισθηματικά, άρχισα να κλαίω και συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να το κάνω. Το σώμα μου ένιωθε εξοντωμένο και δεν ήμουν καθόλου κοντά στα 24 χλμ. Ο σύζυγος μου τότε μου είπε: “Είσαι η καλύτερη. Θα πούμε σε όλους ότι ήταν πάρα πολύ δύσκολο.” και τότε φώναξα: “Πάνω από το πτώμα μου! Δε θα πω ποτέ σε κανέναν ότι τα παρατάω”. Έπειτα με τα κουρασμένα μου πόδια συνέχισα για άλλα 16 χλμ. καταρρέοντας από την καθαρή εξάντληση πάνω στο γρασίδι του σπιτιού των φίλων μας δυόμιση ώρες μετά. Ο φίλος μου βγήκε μας να φέρει νερό και μπανάνες επειδή δεν μπορούσα να φτάσω ως μέσα.
Το τελευταίο εμπόδιο ήταν πριν τον αγώνα των 29 χλμ. Κατάφερα να τερματίσω, αλλά ήμουν τόσο κουρασμένη και αφυδατωμένη. Αν τα 29 χλμ. ήταν τόσο δύσκολο, αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να τα καταφέρω με τα 42,1 χλμ. Χρειαζόμουν μερικές εβδομάδες εκτός, και όταν άρχισα να τρέχω πάλι, τίποτα δε μπορούσε να με σταματήσει. Όταν έκανα 32 χλμ. στα τέλη του Σεπτεμβρίου, ο πατέρας μου τελικά προσφέρθηκε να έρθει από την Καλιφόρνια για να παρακολουθήσει τον Μαραθώνιο με τα αδέρφια μου (αν και νομίζω ότι κρυφά μίλησε με τον άντρα μου προκειμένου να βεβαιωθεί ότι θα πραγματικά θα τρέξω).
Επιτέλους, η μεγάλη μέρα έφτασε. Σιγουρεύτηκα ότι είχα τα φάρμακα που έπρεπε – όλα τα απαραίτητα αντικείμενα για έναν επιτυχημένο Μαραθώνιο. Είχε 32 βαθμούς Κελσίου, όσο περιμέναμε στην εκκίνηση 30.000 αθλητές. Ο σύζυγος μου είχε φτιάξει μπλουζάκια με τα ονόματα μας πάνω και ένιωθα σαν ροκ σταρ όταν ο κόσμος φώναζε: “Είσαι μια χαρά, Ashley!”. Αφήνοντας το Brooklyn πίσω μας περίπου στα 21 χλμ. αρχίσαμε να διασχίσουμε τη γέφυρα και εγώ ούρλιαξα:“Γεια σου Μανχάταν!” Oops, βρισκόμασταν μόνο στο Queens. Μερικοί δρομείς γέλασαν αλλά δε με ένοιαξε.
24 χλμ. μετά τον αγώνα, η απόκοσμη ησυχία της ανηφόρας στη 59η Street Bridge σχεδόν με σκότωσε. Δεν υπήρχαν θεατές και σχεδόν κανένας δε μιλούσε. Γνωρίζοντας, όμως ότι μπορούσα να αντεπεξέλθω στους πόνους της προπόνησης πήρα δύναμη να συνεχίσω. Ξαφνικά άκουσα μια κραυγή στην πορεία. Εκατοντάδες ήταν οι θεατές στη First Avenue και μπόρεσα να διακρίνω τον καλύτερο μου φίλο από το σχολείο με το βαφτιστήρι μου. Έπειτα όσο κατευθυνόμασταν προς το Central Park, είδα τον πατέρα μου, τον αδερφό μου και την αδερφή μου με τους δύο γιους της να ουρλιάζουν:” Οι McDermotts δεν τα παρατάνε ποτέ!” Μαζί με τον άντρα μου περάσαμε τον τερματισμό πιασμένοι χέρι χέρι. Είχε υπομείνει 5 ώρες και 2 λεπτά βασανιστηρίων για να μοιραστεί τη χαρά μου. Πονούσα για μερικές μέρες μετά, αλλά η περηφάνια του τερματισμού έχει μείνει μαζί μου έως σήμερα.
Πλέον αναρωτιόμουν τι άλλες επιτυχίες είχα στερήσει από τον εαυτό μου εξαιτίας του άσθματος. Η επιτυχία με τον Μαραθώνιο με δίδαξε ότι η χαρά βρίσκεται στον τερματισμό, ακόμα και αν φτάσεις στα όριά σου για να το πετύχεις. Δεν ξέρω αν θα τρέξω άλλο Μαραθώνιο, αλλά τώρα ξέρω ότι δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορώ να κάνω. Το έμαθα από το δύσκολο και μακρύ δρόμο.
Πηγή: self.com
Επιμέλεια: Μαρία Μεντζέλου, Διαιτολόγος