#NUMBERS
Οι δρομείς λατρεύουν τους αριθμούς: τις αποστάσεις των αγώνων, τα χιλιόμετρα, τους χρόνους, τα γραμμάρια που ήπιαν σε υγρά μέσα στη μέρα.
Ξέρεις το παλιό σου ατομικό ρεκόρ, το μέσο όρο με τον οποίο έπρεπε να τρέξεις και στις προπονήσεις, αλλά και στον αγώνα για την επίτευξη του νέου σου ατομικού ρεκόρ. Γίνεσαι συχνά προληπτικός όσον αφορά τον αριθμό του bib που φοράς στον αγώνα, τσεκάρεις τους χρόνους των άλλων δρομέων, τα χιλιόμετρα, τους αγώνες και τους ρυθμούς τους στο Garmin Connect. Κάποιοι από τους φανατικούς δρομείς κολλάνε αυτοκόλλητα στο πίσω μέρος του αμαξιού τους που αποκαλύπτουν την ομάδα τους ή ακόμα κάποιο 42άρι (και παραπάνω) που έχουν τερματίσει και..σκέφτεσαι κι εσύ να το κάνεις!
Οι αριθμοί από μόνοι τους δεν είναι αρνητικοί, το αντίθετο μάλιστα, αφού προωθούν τον αθλητισμό, κινητοποιούν, ενθαρρύνουν και, κυρίως, μετρούν τη βελτίωση. Οι αριθμοί είναι το αντικειμενικό μέσο αξιολόγησης, ο μόνος σωστός τρόπος να βρεις πού βρίσκεσαι και να μπορέσεις να καταλάβεις πόσο καλύτερος γίνεσαι (ή όχι). Το πρόβλημα προκύπτει όταν αφήνεις την αγάπη σου για τους αριθμούς να ορίσει στα μάτια σου το ποιος είσαι σαν άνθρωπος. Όταν αφήνεις αυτούς τους αριθμούς να ‘εισβάλλουν’ και σε άλλες περιοχές της ζωής σου, τότε υπάρχει περίπτωση να σ’ επηρεάσουν αρνητικά.
Το να ξυπνάς το πρωί και να ζυγίζεσαι εμμονικά, αφήνοντας τον αριθμό που είδες να καθορίσει εξ’ ολοκλήρου τη διάθεσή σου για το υπόλοιπο της ημέρας, αποτελεί ένα παράδειγμα της αρνητικότητας που μπορεί να σου αφήσει ένας αριθμός. Μερικά ακόμα παραδείγματα: όταν ένα τρέξιμο δεν σου βγαίνει όπως είχες προγραμματίσει στο χαρτί, όταν παλεύεις να φτάσεις στους στόχους σου, αλλά αφήνεις το βάρος σου, την ηλικία σου, ή το μέγεθος από τα τζιν σου να σε πάνε ψυχολογικά πίσω. Όταν είσαι χαρούμενος μόνο όταν αυτοί οι αριθμοί είναι για σένα αποδεκτοί (και όταν δεν είναι, να ‘χτυπάς’ τον εαυτό σου εσωτερικά).
Αυτή είναι η ιστορία της Mile Posts, η οποία σου εξηγεί τη διαφορά του υγιούς ‘κυνηγιού’ των χρόνων από την εμμονική συσχέτισή σου με τους αριθμούς.
Υπήρξε ένα σημείο στη ζωή στη ζωή μου που δεν μπορούσα να πετύχω το επιθυμητό βάρος, όταν και ζυγιζόμουν συνέχεια, άφηνα στο κεφάλι μου αρνητικά σχόλια για το ότι δεν μοιάζω με τον κλασικό δρομέα να με επηρεάζουν, πάλευα συνεχώς να μειώσω τον αριθμό που έβλεπα στη ζυγαριά. Πίεζα τον εαυτό μου να μοιάσει στο κλασικό σωματότυπο του δρομέα και κατά βάθος τους μισούσα, όχι γιατί είχα τίποτα μαζί τους, απλώς για εμένα ήταν αδύνατο να μοιάζω τόσο με εκείνους. Μέχρι που κάποια στιγμή τα κατάφερα κάπως, αφού έφτασα στο βάρος που θεωρούσα κατάλληλο. Τα κιλά αυτά, εκτός του ότι ήταν τρομερά δύσκολο να τα διατηρήσω, ήταν πιθανότατα αρκετά και ανθυγιεινός για το σώμα μου ο τρόπος για να τα αποκτήσω. Το περίεργο ήταν ότι μετά από τόσο καιρό που προσπαθούσα επίμονα, το να αποκτήσω τα κιλά που ήθελα δεν με χαροποίησε. Ήθελα και κάτι άλλο.
Έτσι, έθεσα επόμενο στόχο να αυξήσω τα εβδομαδιαία μου χιλιόμετρα. Κάθε εβδομάδα πίεζα τον εαυτό μου να φτάσει σε έναν συγκεκριμένο αριθμό. Ο αριθμός των χιλιομέτρων στα οποία προσπαθούσα να φτάσω, δεν ήταν αυτός που με βοηθούσε να πετύχω το χρόνο-στόχο μου στο μαραθώνιο, αλλά ο αριθμός από μόνος του ήταν ο στόχος. Είχα φτάσει στα 150 χιλιόμετρα την εβδομάδα, ενώ ‘έχωνα’ κι άλλα όποτε μπορούσα. Κοιμόταν το παιδί; Ανέβαινα στο διάδρομο. Ήταν τα μεγαλύτερα παιδιά μου στο σχολείο; Ανέβαινα στο διάδρομο. Έλειπε ο άντρας μου για εξωτερικές δουλειές; Ανέβαινα στο διάδρομο. Μία προπόνηση την ημέρα μου φαινόταν πολύ λίγη. Αφού είχα φτάσει πάνω από 150 χιλιόμετρα την εβδομάδα, περίμενα να αισθάνομαι τουλάχιστον κάποια αίσθηση κατορθώματος. Ήμουν χαρούμενη, αλλά πολύ επιφανειακά. Ουσιαστικά, είχα φτάσει το ιδανικό βάρος, αλλά και τον χιλιομετρικό όγκο που ήθελα, αλλά και πάλι δεν αισθανόμουν ικανοποίηση, δεν ένιωθα αρκετή.
Μέχρι τότε πίστευα ότι το να βελτιωθείς ως δρομέας αποτελούνταν μόνο από προσωπικά ρεκόρ. Ήμουν τόσο τυφλή για να δω ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι και να καταλάβω ότι, ναι μεν το να κυνηγάς ρεκόρ δεν είναι κακό, αλλά το να τα αφήνεις να καθορίζουν την αυτοεκτίμησή σου, είναι.
Κατάφερα πολλούς στόχους που είχα θέσει, καταρχάς να τρέξω το Μαραθώνιο κάτω από 4 ώρες, έπειτα να πιάσω τον χρόνο πρόκρισης για το Μαραθώνιο της Βοστώνης, έπειτα να τρέξω στο 3:20. Πίεσα κι άλλο, έφτασα κοντά στο στόχο του να τρέξω δηλαδή κάτω από 3:10, κερδίζοντας με 3:11 έναν τοπικό Μαραθώνιο. Το πρόβλημα φυσικά δεν ήταν στον αριθμό, αλλά στο ότι θεωρούσα ότι ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΑΡΙΘΜΟΣ. Κυρία 3:11 θα με έλεγα τότε στο κεφάλι μου και ονειρευόμουν ότι μια μέρα θα δω τον αριθμό 2 στον
Μαραθώνιο.
Οι αριθμοί, ωστόσο, αλλάζουν. Τα προσωπικά ρεκόρ φθίνουν ή κατά κάποιο τρόπο γίνεσαι πιο αργός. Ο εβδομαδιαίος χιλιομετρικός όγκος τελικά κάποια στιγμή θα μειωθεί. Όταν αφήνεις τους αριθμούς να καθορίσουν την αξία σου, είναι σαν να σε ετοιμάζεις για απογοήτευση, όταν κάποιοι από αυτούς τους αριθμούς αλλάζουν με τρόπο που εσύ δεν θες ή δεν περιμένεις.
Αξίζεις και πάλι όταν παίρνεις βάρος, αν τρέχεις πιο αργά, αν ο εβδομαδιαίος χιλιομετρικός όγκος που τρέχεις τελικά δεν αυξηθεί ποτέ. Είσαι αγαπητός και πάλι αν χρειαστεί να αγοράσεις μεγαλύτερο νούμερο τζιν ή αν είσαι σε φάση που αντί για 4:15/χιλιόμετρο, το τρέχεις σε 5:20. Δρομέας είσαι και πάλι, είτε οι μέρες των προσωπικών σου ρεκόρ βρίσκονται στο πιο πίσω παρελθόν είτε βρίσκονται στο μέλλον που έρχεται.
Οι αριθμοί είναι ένα άριστο εργαλείο για να μετρήσεις την εξέλιξη, αλλά μην ξεχνάς ότι είναι ΜΟΝΟ αριθμοί και όχι ενδεικτικοί παράγοντες της αξία σου ως δρομέας ή ως άνθρωπος.
Πηγή: womensrunning.competitor.com
Επιμέλεια: Ραφαηντίνα Πατρικέλλη, απόφοιτη ΤΕΦΑΑ, running coach