Τι συμβαίνει όταν μια προπόνηση ταχύτητας καταλήγει σε αποτυχία;
Ο στόχος μου είναι να τρέξω τον Walt Disney World Half Marathon (σ.σ. ναι υπάρχει και αυτό!) με χρόνο 1.30’ ή και γρηγορότερα. Δεν θα ήταν κάτι εύκολο. 2 χρόνια πιο πριν είχα τρέξει τον ίδιο αγώνα στο 1.40’ και είχα πιεστεί πάρα πολύ. Αλλά φέτος ο στόχος μου είναι όντως να προπονηθώ γι’ αυτήν την απόσταση του Ημιμαραθωνίου.
Δεν κάνω ιδιαίτερους αγώνες τελευταία και η προπόνηση – με την έννοια να ακολουθώ κάποιο πρόγραμμα, να κάνω κομμάτια ταχύτητας κτλ- δεν ήταν μέρος της δρομικής ζωής εδώ και χρόνια.
Οπότε αφού οπλίστηκα με έναν στόχο για τον αγώνα, πήγα στον προπονητή μου, που μου έβγαλε πρόγραμμα. Κοίταξα καλά το πλάνο, τον όγκο και τις ταχύτητες που ζήταγε, και όλα φαίνονταν λογικά. Το πιο μεγάλο τρέξιμό μου θα είναι 25χλμ και οι ταχύτητες είναι όλες σε κομμάτια. Καθώς ξεκινάει η προπόνηση, τα long run ανά εβδομάδα θα είναι μεταξύ 16 και 22χλμ – το έχουμε! Οι διαλειμματικές θα είναι πάντως λίγο πιο απαιτητικές. Όχι ότι δεν έχω κάνω αρκετές στην δρομική μου ζωή, αλλά όσο να ‘ναι πάει λίγος καιρός από τότε.
Η πρώτη μου μέρα ταχύτητας ήταν την προηγούμενη Τετάρτη. Το πρόγραμμα έλεγε 8×400μ σε 92’’ το κάθε κομμάτι. Στην περιοχή μου, υπάρχει ένα πάρκο και μια κυκλική διαδρομή περίπου ενός χιλιομέτρου. Νόμιζα ότι θυμόμουν που ξεκινάει και που τελειώνουν ακριβώς τα 400 μέτρα.
Έτρεξα λοιπόν έναν γύρο για ζέσταμα, σημειώνοντας την αρχή, περπάτησα και άλλα 50 μέτρα, και έβαλα σημάδι το σημείο που θα σταματούσα. Ξεκίνησα λοιπόν να τρέχω και περίπου στα 200 μέτρα κατάλαβα ότι το σημείο που έβαλα ως τερματισμό… ήταν το σημείο του ενός χιλιομέτρου όχι των 400 μέτρων!
Όποτε πάμε από την αρχή…
Κάνοντας μια νέα εκτίμηση, υπολόγισα που περίπου θα είναι τα 400 μέτρα. Αυτή την φορά τα σημάδια ήταν συγκεκριμένα, και εγώ έτοιμος να φύγω. Σωστά; Λάθος! Το δεύτερο κομμάτι μου ξεκίνησε και τέλειωσε εκεί που πίστευα ότι ήταν το σωστό σημείο των 400 μέτρων. Όμως το ρολόι μου έγραφε 62’’! Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα ότι έγραφε. Αδύνατον φυσικά! Δεν γίνεται να έχω πάει τόσο γρήγορα. Κοίταξα πάλι το ρολόι μου και κατάλαβα ότι τελικά έγραφε συνολικός χρόνο 6 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα, όχι το split που έκανα τώρα. Άλλο ένα κομμάτι χαμένο.
Στα επόμενα 3 κομμάτια κάπως τα καταφέραμε, ήταν όλα μεταξύ 1’40’’ και 1’44’’. Επιτέλους λέω μέσα μου, το «πιάσαμε» και πάμε σούπερ. Μα, μια στιγμή, ξανασκέφτομαι. 1 λεπτό και 40 δευτερόλεπτα δεν κάνει 90 δευτερόλεπτα που ήταν ο στόχος, αλλά πολύ παραπάνω. Όπως φαίνεται μάλλον είμαι λίγο… αργοκίνητος!
Έχοντας ακόμα 3 κομμάτια να κάνω, και πιέστηκα λίγο παραπάνω και βγήκαν τουλάχιστον μερικά στο 1’39’’. Περιττό να περιγράψω την απογοήτευσή μου. Καθώς έκανα αποθεραπεία σκέφτηκα ότι ίσως δεν είχα υπολογίσει με ακρίβεια τα σημεία των 400 μέτρων. Όσο πέρναγε η ώρα, τόσο περισσότερο πιθανό θεωρούσα αυτό το ενδεχόμενο. Και αν η απόσταση δεν ήταν σωστή. Τελικά ίσως δεν ήμουν τόσο εκτός ρυθμού όσο νόμιζα.
Γυρίζοντας όμως και μιλώντας με τον προπονητή μου, μου έκοψε τις ελπίδες. Του είπα που ξεκίναγα και που σταμάταγα, και μου είπε «Μια χαρά μου φαίνεται η απόσταση αυτή. Sorry φίλε, απλώς είσαι πολύ αργός!»
Το μάθαμε το μάθημα αυτή την φορά. Πρέπει να φρεσκάρω την μνήμη μου, να βελτιώσω τα μαθηματικά μου, και, το κυριότερο, να γίνω γρηγορότερος αν πρόκειται ποτέ να σπάσω το 1.30’ στον Ημιμαραθώνιο!
Πηγή: RUNNER’S WORLD, Warren Greene
Επιμέλεια: Γιώργος Σπύρος