Για τον Pete Magill, αρθρογράφο στο RUNNERS WORLD, η λύση δεν είναι η ‘αποχή’ και σου εξηγεί από εμπειρία το γιατί.
Οι περισσότεροι δρομείς ζούνε με το φόβο, καθώς πλησιάζει η μέρα ενός αγώνα. Οι ατέλειωτοι μήνες με τις μεγάλες αποστάσεις έχουν περάσει, τα χιλιόμετρα έχουν καταγραφεί. Η σταδιακή, επίπονη διαδικασία των προπονήσεων από τις πιο εύκολες στις πιο έντονες διαλειμματικές έχει συμβεί. Έχεις κάνει τις ανηφόρες σου, τα tempo runs σου, τους ενδιάμεσους (προς τον μεγάλο σου στόχο) αγώνες. Και αυτό που μένει είναι… κάτι να μην πάει καλά.
Ο Rox Dixon, κάτοχος χάλκινου Ολυμπιακού μεταλλίου στα 1500 μέτρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972 και πρωταθλητής του Μαραθωνίου της Νέας Υόρκης στο 1983 είπε: ‘Ξύπνησα ένα πρωί και αναρωτήθηκα πού πήγανε οι 8 ώρες ύπνου που είχα κάνει. Ένιωθα τόσο χάλια όσο πριν πέσω για ύπνο’.
Είναι ο εφιάλτης του δρομέα, να φοβάται για, τελευταίας στιγμής, τραυματισμό, αρρώστια ή συμπτώματα υπερπροπόνησης: βαριά πόδια, πολύ χαμηλά επίπεδα ενέργειας, διαταραχές στον ύπνο, στο φαγητό, στην όρεξη που έχεις για τρέξιμο. ΈΝΑ είναι το σίγουρο: η προπόνηση που μας έφτασε σε αυτήν την κατάσταση, δεν θα μας βγάλει από αυτήν.
Διάγνωση: Σύνδρομο ‘πολύ βαριά, κουρασμένα πόδια’
Αντιμετώπιση: Μεγάλη, εύκολη απόσταση (long run)
O Pete Magill λέει πως, ευτυχώς, υπάρχουν στρατηγικές για να αντιμετωπίσεις πολλές αιτίες που οδηγούν στην κατάρρευση πριν από έναν αγώνα. Εκείνος λέει: ‘Πριν από είκοσι χρόνια, έλαβα μία πανικοβλημένη κλήση από τον Kevin, έναν αθλητή λυκείου που ο ίδιος προπονούσα για το πρωτάθλημα της προηγούμενης χρονιάς, στα 800 μέτρα. Στη φάση εκείνη, ο Kevin προπονούνταν από άλλον προπονητή, καθώς μετακόμισε σε άλλη πολιτεία έξι μήνες πριν’. Ο Kevin είπε στο τηλέφωνο: ‘Τα πόδια μου είναι εντελώς νεκρά. Ο χρόνος μου στα 800 μέτρα έχει πάει από 1:59 σε 2:11. Και ο προπονητής μου με παράτησε, μου είπε ότι είμαι μόνος μου. Οι τελικοί του πρωταθλήματος είναι σε 6 εβδομάδες και δεν ξέρω τι να κάνω!’.
H αντίδραση του Pete Magill; Aφού ηρέμησε τον Kevin, τον συμβούλεψε να σταματήσει να τρέχει εντελώς για 10 ημέρες. ‘Η απόλυτη ξεκούραση ήταν η μόνη θεραπεία που ήξερα για τα νεκρά πόδια. Έπειτα, είπα στο μικρό, ότι θα ξεκινήσουμε ξανά’.
Παρόλο που ο Kevin έκανε εκείνη τη χρονιά 2:01 και πήρε τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα, ο πεσμένος χρόνος του, του ‘έκλεψε’ πολύτιμο χρόνο από μήνες σημαντικής προπόνησης. Εγώ κατηγορούσα τον εαυτό μου εκείνη την περίοδο, θεωρώντας ότι σίγουρα υπήρχε καλύτερη θεραπεία για τα βαριά, ‘νεκρά’ πόδια, η οποία όμως δεν ήξερα ποια ήταν.
Αποδείχτηκε ότι έτσι ήταν τα πράγματα. Περισσότερο από δύο δεκαετίες νωρίτερα, ο Arthur Lydiard, ο θρυλικός προπονητής της Νέας Ζηλανδίας, είχε σχεδιάσει την τέλεια θεραπεία για το σύνδρομο ‘βαριών ποδιών’: ‘Τρέξε μακριά, αργά’.
‘Ενώ προπονούμουν, πάντα με τον τρόπο του Arthur Lydiard, αν υπήρχε οποιοδήποτε προπονητικό θέμα, η θεραπεία πάντα ήταν το εύκολο, αργό, αερόβιο τρέξιμο, μέχρι να ‘επανέλθω’. Τα προβλήματα σχεδόν πάντα προέκυπταν από υπερπροπόνηση και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να το αντιμετωπίσεις ήταν να οξυγονώσεις το σώμα με αργού τύπου, μεγαλύτερα σε διάρκεια και εύκολα σε ένταση, τρεξίματα’ , λέει ο Lorraine Moller, με 4 συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες στο αγώνισμα του Μαραθωνίου και χάλκινος πρωταθλητής στον Μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης του 1992.
Η απάντηση του Lyniard στα νεκρά πόδια ήταν περισσότερο τρέξιμο, όχι λιγότερο- και σίγουρα όχι να πάρεις εντελώς ρεπό. Απλώς το τρέξιμο έπρεπε να είναι αργό και αερόβιο.
‘Το αργό, αερόβιο τρέξιμο διαρκείας είναι το σπίτι σου. Σπίτι είναι εκεί που νιώθεις άνετα. Εκεί που πας για να κοιμηθείς, να ξεκουραστείς. Το αργό τρέξιμο μεγαλύτερης διάρκειας είναι λοιπόν η βάση σου, εκεί που αισθάνεσαι άνετα’, λέει ο Dixon, ένας ακόμα αστέρας των αποστάσεων της Νέας Ζηλανδίας που αγκάλιασε το στυλ του Lydiard στην προπόνηση. Όταν λοιπόν ο Dixon ξύπνησε και βρήκε τον εαυτό του τόσο καταπονημένο όσο πριν καν ξαπλώσει το προηγούμενο βράδυ, δεν πανικοβλήθηκε. Αντιθέτως, πήγε για τρέξιμο. ΄Ένα μεγάλο, αργό αερόβιο τρέξιμο πάντα διόρθωνε το πρόβλημα. Και αυτό συνέβη στη μέση της χρονιάς μου για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. ‘Έβγαινα έξω για τρέξιμο 2 ωρών , ίσως και 2 ωρών και 20 λεπτών’, λέει αυτός. Στη συνέχεια, αν αντιλαμβανόμουν τα ίδια συμπτώματα, έκανα ξανά το ίδιο πράγμα’.
Αν ένα long run δεν φτιάξει τα νεκρά, βαριά πόδια, τότε δοκίμασε 2. Αν ούτε τα 2, δοκίμασε 3. Στο τέλος, τα πόδια σου θα αναζωογονηθούν χωρίς να χρειαστεί να θυσιάσεις μήνες προπόνησης.
Επιμέλεια: Ραφαηντίνα Πατρικέλλη, απόφοιτη ΤΕΦΑΑ, running coach
Πηγή: runnersworld.com