Τι χρειάζεται για να πας στο επόμενο running επίπεδο;

Θέλεις να γίνεις δυνατότερος δρομέας;

Εδώ σου έχουμε 7 ερωτήσεις που πρέπει να κάνεις στον εαυτό σου.

1) Προπονούμαι στους κατάλληλους ρυθμούς;

Το να κάνεις προπόνηση υπερβολικά γρήγορη και έντονη σε σχέση με την τρέχουσα φυσική κατάσταση που έχεις είναι ένας σίγουρος τρόπος προς τον τραυματισμό και το ‘κάψιμο’. Πρέπει να καταλάβεις ότι το γεγονός ότι μπορείς να τρέξεις σε έναν συγκεκριμένο ρυθμό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τρέχεις σε αυτόν τον ρυθμό κάθε φορά. Να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου σχετικά με το πού βρίσκεσαι και να προσαρμόζεις τους ρυθμούς τρεξίματός σου ανάλογα, έτσι ώστε να παίρνεις από κάθε προπόνηση το καλύτερο που μπορεί να σου δώσει.2) Μήπως τρέχω πολύ γρήγορα στις εύκολες προπονήσεις μου (easy runs);

Το τρέξιμο στον άνετο ρυθμό σου είναι ένας ρυθμός στον οποίο το σώμα σου συνήθως πηγαίνει ‘μόνο του’, εύκολα. Δεν πρέπει να σου αφήνει αίσθηση δυσκολίας, αλλά ούτε να σου φαίνεται και υπερβολικά εύκολο. Κάποιες μέρες όμως πρέπει να τρέχεις με προσπάθεια πολύ εύκολη. Οι βελτιώσεις που θα δεις, αν τις ημέρες των easy runs σου τρέχεις πιο αργά (δηλαδή επιβραδύνοντας τα easy runs σου και επιταχύνοντας τις δύσκολες προπονήσεις σου), είναι μεγαλύτερες.

3) Τρέχω αρκετά γρήγορα στις διαλειμματικές μου προπονήσεις; 

Δεν πιστεύεις ότι μπορείς να πας γρηγορότερα στις γρήγορες προπονήσεις σου; Συχνά αυτό λειτουργεί αντίστροφα σε σχέση με αυτό που νομίζουν οι δρομείς. Αν προσπαθήσεις να τρέξεις γρηγορότερα στις απαιτητικές προπονήσεις σου, αυτό δεν θα μπορέσει να συμβεί όπως το περιμένεις, αν δεν επιβραδύνεις τα easy, runs αποκατάστασης. Στην αρχή, μπορεί να σου φανεί δύσκολο το να τρέξεις τόσο αργά εκείνες τις μέρες, αλλά μόλις αρχίσεις να δίνεις στο σώμα σου ένα διάλειμμα, τότε αυτό θα είναι έτοιμο να πιέσει περισσότερο τις δύσκολες μέρες. Μόλις αρχίσεις να κάνεις δυσκολότερες προπονήσεις, τότε από μόνο του το σώμα σου θα θέλει να πηγαίνεις πολύ αργά τις ημέρες που είναι να κάνεις ‘χαλάρωμα’ και να τρέξεις αργά. Οι μέρες αυτές θα γίνουν πράγματι μέρες αποκατάστασης για ‘σένα. Σκέψου το σαν έναν προπονητικό κύκλο και σιγουρέψου ότι τον ολοκληρώνεις, αντί να δουλεύεις ενάντι στον εαυτό σου.

4) Τρέφομαι σωστά; 

Σκέψου το σώμα σου σαν ένα αμάξι που χρειάζεται καύσιμα καλής ποιότητας, όχι μόνο για να πάει, αλλά για να πάει και καλά. Είσαι όντως αυτά που τρως. Το να τρως πατατάκια για πρωινό και να το λες αυτό ‘γεύμα’, αυτό μακροπρόθεσμα δεν θα σε βοηθήσει ούτε καλύτερους χρόνους να σημειώσεις ούτε να έχεις διάρκεια και σταθερότητα στην προπονητική ζωή σου.

5) Βάζω ρεαλιστικούς στόχους;

Δεν γίνεται, επειδή ενθουσιάζεσαι, να θες να κατεβάσεις το χρόνο σου στο μαραθώνιο κατά 40 λεπτά μέσα σε έξι μήνες, ή να πας το 5άρι από 30 λεπτά κατευθείαν σε 23. Ή να μεταπηδήσεις από τα 10 χιλιόμετρα κατευθείαν σε μαραθώνιο. Αυτό δε σημαίνει να μην βάζεις υψηλούς στόχους, αλλά πρέπει και να δίνεις χρόνο, έχοντας υπομονή και σεβασμό προς τη διαδικασία της προπόνησης. Δοκίμασε να παρεμβάλλεις κι άλλους μικρότερους στόχους, μέχρι να φτάσεις στον πιο μακρινό σου. Όλα στην ώρα τους.

6) Αν τρέχω αργά (με βάση αυτό που πιστεύω εγώ ως αργά), πειράζει;

Γενικά, είναι ωραίο να τρέχεις γρήγορα, σου δίνει αυτοπεποίθηση και (εσύ νομίζεις) αναγνώριση. Δεν θέλω να στο χαλάσω, αλλά δεν νοιάζεται σοβαρά κανένας για το πόσο γρήγορα τρέχεις, με την έννοια του να σε αποδεχτεί σε μία δρομική κοινότητα, για παράδειγμα. Με το να κάθεσαι να αγχώνεσαι να αποδείξεις σε κάποιον κάτι και να νομίζεις ότι οι άλλοι έχουν προσδοκίες από εσένα, που αν δεν εκπληρώσεις, δεν αξίζεις σαν δρομέας, το ‘χεις χάσει το παιχνίδι.

“Αν τρέχεις, είσαι δρομέας. Δεν χρειάζεται να τρέξεις χιλιάδες χιλιόμετρα ούτε να είσαι γρήγορος προκειμένου να πάρεις τον εαυτό σου στα σοβαρά. Είσαι έτη φωτός πιο αργός από πολλούς άλλους δρομείς, αλλά αγαπάτε το τρέξιμο με τον ίδιο τρόπο. Δεν είναι η ταχύτητα που σε κάνει δρομέα, αλλά η αγάπη και η δέσμευση προς το άθλημα που σου βγάζουν το καλύτερο potential σου”.

 

7) Θα με κάνει ευτυχισμένο το να γίνω δυνατότερος δρομέας; 

Δεν έχει καμία σημασία το να προπονείσαι σε συγκεκριμένους ρυθμούς, το να πηγαίνεις αργά στα easy runs σου, το να τρως τα λαχανικά που πρέπει ή να θέτεις μεγάλους στόχους, αν όλο αυτό δεν σε κάνει χαρούμενο. Δεν μιλάω για όλα αυτά τα ‘ουάου’ likes στο Instagram ούτε για τη χαρά των ποσταρισμάτων στα social media. Μιλάω γι’ αυτό το πηγαίο, βαθύ συναίσθημα που βγαίνει από μέσα σου, που νιώθεις ενθουσιασμένος να πας για προπόνηση ή να συμμετέχεις σε κάποιον αγώνα, χωρίς να σου φαίνεται τεράστια αγγαρεία. Αν όλα αυτά δεν σου φέρνουν χαρά, δε σημαίνει ότι πρέπει να παρατήσεις το τρέξιμο, αλλά ίσως θα μπορούσες να αρχίσεις και κάτι άλλο μαζί παράλληλα ή να το αφήσεις για λίγο. Το τέλειο με το τρέξιμο είναι ότι είναι πάντα εκεί – μπορείς να το αφήσεις για κάποιο χρονικό διάστημα και έπειτα να επιστρέψεις σε αυτό, όταν θα σου δίνει ξανά την εσωτερική χαρά που λαχταράς.

Πηγή: womensrunning.competitor.com

Επιμέλεια: Ραφαηντίνα Πατρικέλλη, απόφοιτη ΤΕΦΑΑ, running coach