Στα 41 της, η Allie Burdick ποτέ δεν είχε στο μυαλό της να προκριθεί για το Εθνικό Πρωτάθλημα των ΗΠΑ στο Τρίαθλο. Παρόλα αυτά, στις 13 Αυγούστου, αυτή η blogger, συγγραφέας και μητέρα διδύμων τερμάτισε την Ολυμπιακή απόσταση στην Omaha της Νεβάδας, στην 39η θέση ανάμεσα στις 114 από το ηλικιακό της γκρουπ.
Η Burdick υπήρξε δρομέας για περισσότερο από 15 χρόνια. Από το 2000, μετά από έναν χωρισμό, φόρεσε τα παπούτσια της και ξεκίνησε να τρέχει.
«Ξεκίνησα να τρέχω λίγα μίλια κάθε μέρα, απλά για να ξεφύγει το μυαλό μου» μας λέει. «Τότε γράφτηκα και γυμναστήριο και κόλλησα με δύο άλλες κοπέλες που ήταν δρομείς. Με τράβηξαν να πάω για τρέξιμο μαζί τους και από τότε απλά ερωτεύτηκα».
Η Burdick, που είχε πάντοτε το fitness στην ζωή της, έτρεξε μερικούς μαραθωνίους. Και ενώ της άρεσε, ένιωσε ότι χρειαζόταν μια αλλαγή. «Ήθελα απλά μια νέα πρόκληση» παραδέχεται, «είχα τρέξει κάμποσους μαραθωνίους, αλλά ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό».
Έτσι ολοκλήρωσε το πρώτο της Τρίαθλο, 3 μήνες αφού έφερε στην ζωή τα δίδυμα αγοράκια της. «Για κάποιο λόγο μου φάνηκε ο τέλειος στόχος μετά τον τοκετό»
Όμως η Burdick, δεν ένιωσε σωστά προετοιμασμένη για αυτό. Είχε απλώς ένα mountain bike και δεν είχε κολυμπήσει ποτέ σε ανοιχτή θάλασσα ξανά στην ζωή της. Δεν ένιωσε επιτυχημένη ούτε πήρε κάποια διάκριση, αλλά κόλλησε. Της αρέσει το Τρίαθλο, γιατί πιέζει τους δρομείς να σπάσουν την ρουτίνα, να τα ανακατέψουν και να έχουν μια πρόκληση.
«Το σώμα μου πραγματικά εκτιμάει τις τρείς διαφορετικές προπονήσεις, αντί του συνεχόμενου κοπανήματος του τρεξίματος» συνεχίζει. «Είχα αρχίσει να έχω κάποια θεματάκια τραυματισμών υπερχρήσης από το τρέξιμο, και το κολύμπι βοήθησε πολύ το καρδιοαναπνευστικό μου – το κολύμπι βοήθησε πολύ το τρέξιμό μου. Έτσι τώρα πάντα παρακινώ τους δρομείς να κολυμπάνε».
Βέβαια η μετάβαση από τον Μαραθώνιο στο Τρίαθλο δεν είναι εντελώς απλή. Έπρεπε αρχικά να αγοράσει καινούργιο εξοπλισμό, όταν το πήρε λίγο σοβαρά. Έπρεπε επίσης να μάθει και τους κανονισμούς, όποτε πότε μπορείς να προσπεράσεις και τι θεωρείται drafting στο κομμάτι του ποδηλάτου.
Η Burdick δεν πιστεύει ότι οι Τριαθλητές χρειάζονται ομάδα για να προπονούνται (η ίδια εξάλλου ζει σε ένα απομακρυσμένο μέρος), αλλά έχει προπονητή και αυτό ήταν μεγάλη βοήθεια. Το να βρεθεί η κατάλληλη στιγμή για να μπεις στην Ολυμπιακή απόσταση, χρειάζεται λεπτές ισορροπίες θυσίες και πειθαρχεία. Αλλά ο προπονητής της την βοήθησε να το βρούνε.
Είχα τόσες υποχρεώσεις να τρέχουν στην ζωή μου, με τα παιδιά και τη δουλειά, όπως όλοι. Οπότε ήταν πιο εύκολο απλά να κοιτάζω το πρόγραμμα μου και να βγαίνω να το κάνω. Να έχω κάποιον να μου λέει τι να κάνω και να το κάνω. Ένιωθα ιδιαίτερα έμπειρη στο τρέξιμο αλλά όχι στο Τρίαθλο.
Τώρα είναι επικεντρωμένη στο ανταγωνιστικό επίπεδο, και εξάλλου δουλεύει part time κάτι που της αφήνει χρόνο και ευελιξία να προπονείται όσο σκληρά θέλει.
Η προπόνηση με τέτοια ακρίβεια και στόχους σήμανε φυσικά μεγάλες αλλαγές στο σώμα της καθώς και στην εικόνα που είχε για τον εαυτό της. Καθώς συνεχίζει να τρέχει, έχει μάθει να αγαπάει το σώμα της για την δύναμή του και για το τι μπορεί να καταφέρει. Αντί να επικεντρώνεται σε ένα μέγεθος, ένα νούμερο, ή το βάρος πλέον χαίρεται με το πόσο δυνατή είναι.
«Πρόσφατα πήρα μια φωτογραφία του εαυτού μου καθώς τρέχω, με το κινητό μου» μας λέει. «Όταν είδα το αποτέλεσμα έμεινα με το στόμα ανοιχτό κυριολεκτικά! Το μέγεθος των δικεφάλων μου και της γάμπας μου ήταν απίστευτα! Πως δεν το είχα προσέξει!; Και αντί να νιώθω άσχημα για τα «μεγάλα» μου πόδια, ένιωσα τόσο περήφανη που ήξερα ότι αυτά τα έφτιαξα με εκατοντάδες χιλιόμετρα τρεξίματος και ποδηλασίας. Είχα και τους χρόνους των επιδόσεων να το αποδείξω!»
Το παράδειγμα της Burdick υπενθυμίζει στις γυναίκες ότι το να είσαι δραστήρια και αθλητική απαιτεί διαφορετική προσέγγιση στην διατροφή και την καλή φυσική κατάσταση, μια πιο υγιεινή. «Καθώς έκανα πρόοδο στους αγώνες μου στο Τρίαθλο ήταν μεγαλύτερο κίνητρο το τι μπορώ να βάλω το σώμα μου να καταφέρει, παρά το πώς μοιάζει το σώμα μου. Εκτιμάω την σκληρή δουλειά και τι καταφέρνει, και στοχεύει να βάλω καύσιμα στην μηχανή και όχι να έχω ένα γιορτινό τραπέζι» συμπληρώνει.
Όσοι θέλουν να ξεκινήσουν Τρίαθλο, μας λέει, να κοιτάξουν πρώτον να το ευχαριστηθούν. Το Τρίαθλο σε τοπικό επίπεδο είναι διαφορετικό από ό,τι σε εθνικό ή παγκόσμιο επίπεδο. Ένας προπονητής δεν είναι απαραίτητος για να ξεκινήσεις. Μην το φοβάσαι. Όσοι ξεκινάνε για πρώτη φορά ας ξεκινήσουν με ό,τι έχουν –όπως έκανε και εκείνη- και βλέπουν αν τους αρέσει στην συνέχεια. Καλό θα ήταν επίσης να βρούνε κάποιον με εμπειρία που μπορεί να τους λύσει μερικές απορίες όπως το τι είναι απαραίτητο και τι δεν είναι.
Η Burdick δεν ξέρει ακόμα τι στόχους έχει μετά το εθνικό επίπεδο. Σίγουρα πάντως δεν σταματάει εδώ. «Είμαι ενθουσιασμένη όταν βλέπω τι μπορείς να καταφέρεις όταν το βάλεις στο μυαλό σου» μας λέει. «Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα μπορέσω να κολυμπήσω 1 μίλι σε ανοιχτή θάλασσα ή ότι θα κάνω ποδηλασία με τον τρόπο που τα καταφέρνω τώρα. Είναι ακριβώς αυτή η πρόκληση που με κάνει να συνεχίζω, θέλω να δω τι θα μπορέσω να καταφέρω στην συνέχεια»
Πηγή: womensrunning.competitor.com
Επιμέλεια: Γιώργος Σπύρος