Μια νέα μελέτη αμφισβητεί τα οφέλη της προπόνησης επαναλαμβανόμενων σπριντ σε μεγάλο υψόμετρο.
Πίσω στο 2011 ο Carsten Lundby και οι συνεργάτες του στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης δημοσίευσαν τα αποτελέσματα μιας εξαντλητικής δοκιμασίας του προτύπου προσέγγισης για την προπόνηση στο υψόμετρο ‘ζήσε ψηλά, προπονήσου χαμηλά’, η οποία περιλάμβανε ζωή σε υψηλό υψόμετρο (ή προσομοίωση μέσα σε σκηνή) και προπόνηση κοντά στο επίπεδο της θάλασσας. Σε αντίθεση με προηγούμενες μελέτες και την αποδεκτή προπόνηση των ελίτ αθλητών, δεν βρήκαν κανένα όφελος.
Το επόμενο έτος, ο Lundby και αρκετοί συνάδελφοι έγραψαν μια κριτική με τίτλο ‘Βοηθάει η προπόνηση στο υψόμετρο την αύξηση της απόδοσης σε ελίτ αθλητές;’ στο British Journal of Sports Medicine επισημαίνοντας τις ελλείψεις στην έρευνα που χρησιμοποιείται για την υποστήριξη της προπόνησης στο υψόμετρο. Ακολούθησε πολύ συζήτηση αλλά η προπόνηση στο υψόμετρο παρέμεινε εξίσου δημοφιλής μεταξύ των αθλητών.
Τώρα ο Lundby και ένας συνάδελφος του ο Paul Robach έχουν μια νέα κριτική με τον ίδιο τίτλο αλλά αυτή τη φορά εστιάζουν στο ‘Ζήσε χαμηλά, προπονήσου ψηλά’ που έχει λάβει πολύ έρευνα τα τελευταία λίγα χρόνια.
Μερικό υπόβαθρο: η ιδέα είναι ότι οι αθλητές που ζουν κοντά στο επίπεδο της θάλασσας θα μπορούσαν να επωφεληθούν από το να κάνουν ορισμένες προπονήσεις σε μεγάλο υψόμετρο (είτε ταξιδεύοντας σε βουνό ή χρησιμοποιώντας μία σκηνή προσομοίωσης). Επειδή οι μύες σου δεν μπορούν να πάρουν αρκετό οξυγόνο κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης υψομέτρου, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερες από τις συνηθισμένες προσαρμογές στους μύες όπως για παράδειγμα αύξηση του όγκου των τριχοειδών αγγείων που θα διανέμουν αποτελεσματικότερα το οξυγόνο στους μυς.
Το πρόβλημα είναι η μικρότερη VO2max που υπάρχει στο υψόμετρο και δεν επιτρέπει να προπονηθείς τόσο σκληρά όπως στο επίπεδο της θάλασσας, οπότε δεν υπάρχει καθαρό όφελος για την προπόνηση σε υψόμετρο.
Ένας διαφορετικός τρόπος προπόνησης είναι τα διαλειμματικά σπριντ με μικρά διαλείμματα. Με αυτή τη προπόνηση θα αποτρέψεις τις αρνητικές επιπτώσεις του υψόμετρου στην Μέγιστη Πρόσληψη Οξυγόνου. Βέβαια αυτό φαίνεται να μην κάνει πολλά για την παρατεταμένη αντοχή. Αλλά μια σειρά από μελέτες τα τελευταία χρόνια έχουν δείξει ότι μπορεί να βοηθήσει σε αθλήματα με επαναλαμβανόμενα σπριντ όπως ποδηλασία και cross-country ski.
Ο Lundby και ο David Montero διεξήγαγαν μια έρευνα στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης.
Ήταν μια διπλά τυφλή έρευνα με 15 ποδηλάτες που εκτελούσαν για 4 εβδομάδες επαναλαμβανόμενα σπριντ (4 σετ των 5×10 δευτερολέπτων όλα μέσα με 20 δευτερόλεπτα μεταξύ των επαναλήψεων και 5 λεπτών μεταξύ των σετ) 3 φορές την εβδομάδα. Έκαναν το πρωτόκολλο 2 φορές σε τυχαία σειρά με κανονικό αέρα και με 13.8 οξυγόνο το οποίο αντιστοιχεί σε υψόμετρο 3000 μέτρων.
Είναι ενδιαφέρον ότι υπήρχε μία εμφανής διαφορά στη ροή του αίματος προς το μηριαίο μυ. Αυτό υποστηρίζει την ιδέα ότι η προπόνηση σπριντ σε υψόμετρο αναγκάζει τους μύες να λειτουργούν με λιγότερο οξυγόνο και έτσι προκαλεί προσαρμογές για την μεγαλύτερη μεταφορά του οξυγόνου στους μύες. Απλώς δεν φαίνεται να μεταφράζεται σε αυξημένη απόδοση.
Το συμπέρασμα του Lundby είναι ότι η προπόνηση στο υψόμετρο δεν πρέπει να συνίσταται σε ελίτ αθλητές.
Πηγή: runnersworld.com
Επιμέλεια: Μιχάλης Καραγιώργος, Γυμναστής, Απόφοιτος ΤΕΦΑΑ.