Το πού εστιάζεις την προσοχή σου επηρεάζει την απόδοση του προγράμματός σου!

Λένε ότι η άσκηση προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία για αυτό-αντανάκλαση. Ίσως είναι και ο λόγος που τα γυμναστήρια αυτές τις μέρες έχουν την τάση να καλύπτουν μεγάλες επιφάνειες με καθρέφτες. Στη θεωρία, οι καθρέφτες υποτίθεται ότι θα σε βοηθήσουν να εξασφαλίσεις σωστή τεχνική κατά την διάρκεια των ασκήσεων. Αλλά είναι πραγματικά χρήσιμο στην πράξη αυτό;

Αυτό είναι το θέμα που μελετά μία νέα μελέτη στο PLoS One, από τον Ισραηλινό Halperin και τους συνεργάτες του στο Αυστραλιανό Ινστιτούτο Αθλητισμού. Προηγούμενες μελέτες έφτασαν σε αντικρουόμενα συμπεράσματα για τους καθρέφτες με κάποιες να λένε ότι οι καθρέφτες ωφελούν την προπόνηση και άλλες να λένε ότι δεν υπάρχει καμία επίδραση ή ότι έχουν αρνητικές επιπτώσεις ανάλογα την συγκεκριμένη άσκηση και το επίπεδο των συμμετεχόντων.

Στη νέα μελέτη του, ο Halperin και οι συνεργάτες του, διερεύνησαν τον ρόλο του καθρέφτη στην εστίαση της προσοχής. Υπάρχει ένα μεγάλο σώμα της έρευνας που δείχνει ότι η «εξωτερική εστίαση» (με έμφαση στο πως οι κινήσεις σου επηρεάζουν το περιβάλλον γύρω σου) οδηγεί σε καλύτερη απόδοση από ό,τι η «εσωτερική εστίαση» (με έμφαση στο πως συγκεκριμένα μέρη του σώματος ή μϋικές ομάδες κινούνται).

Για παράδειγμα, οι συγγραφείς σημειώνουν ότι στην ελεύθερη βολή στο μπάσκετ είναι καλύτερο να εστιάζεις στο στεφάνι παρά στην κίνηση του καρπού σου. Μία θεωρία είναι ότι η «εξωτερική εστίαση» επιτρέπει τις κινήσεις να γίνονται αυτόματα, κάτι το οποίο είναι περισσότερο αποτελεσματικό σε σχέση με το να προσπαθείς να ελέγξεις άμεσα πολύπλοκες κινήσεις.

Ψάχνεις πού θα εστιάσεις στον καθρέφτη;

Για να ελεγχθεί η επίδραση, 28 εθελοντές ολοκλήρωσαν δύο τεστ. Το πρώτο είχε να κάνει με μία μονοαρθρική κίνηση (κάμψη του αγκώνα όσο πιο δυνατά γίνεται) και το δεύτερο μία πολυαρθρική κίνηση (άλμα όσο πιο ψηλά γίνεται). Και στις δύο περιπτώσεις οι εθελοντές ολοκλήρωσαν κάθε τεστ τέσσερις φορές, κάτω από τις ακόλουθες συνθήκες:

Εσωτερική εστίαση: Δημιουργούσαν όσο περισσότερη δύναμη μπορούσαν (ή πηδούσαν όσο ψηλότερα μπορούσαν) ενώ εστίαζαν στην κίνηση των χεριών-ποδιών.

Εξωτερική εστίαση: Όπως παραπάνω αλλά εστιάζοντας στην πίεση που ασκούσαν στο έδαφος όσο πιο γρήγορα και δυνατά μπορούσαν.

Ουδέτερη εστίαση: Όπως παραπάνω αλλά δεν υπήρχαν οδηγίες στο που να εστιάσουν.

Καθρέφτης: Όπως παραπάνω αλλά κοιτάζοντας τον εαυτό τους στο καθρέφτη.

Εδώ είναι οι δυνάμεις που παράγονται κατά την κάμψη του αγκώνα με διαφορετική εστίαση κάθε φορά:

Το βασικό συμπέρασμα ήταν ότι η εξωτερική εστίαση ήταν η καλύτερη και η εσωτερική εστίαση η χειρότερη. Η περίπτωση του καθρέφτη δεν διέφερε σημαντικά από την ουδέτερη εστίαση.

Τα αποτελέσματα από το άλμα ήταν λιγότερο σαφή αλλά η βασική τάση ήταν παρόμοια.

Έτσι το γενικό συμπέρασμα είναι ότι γι’ αυτές τις ασκήσεις, ο καθρέφτης δεν έχει τόση σημασία. Μπορεί να υπάρχουν άλλες ασκήσεις όπου οι καθρέφτες είναι χρήσιμοι για τη διατήρηση της συμμετρίας ή την ορθή εκτέλεση ή οτιδήποτε άλλο. Αλλά συνολικά η πιο σημαντική παράμετρος φαίνεται να είναι η διάκριση μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικής εστίασης.

Αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχει και σχετική έρευνα σχετικά με το τρέξιμο. Μία μελέτη του 2009 βρήκε ότι εστιάζοντας στο στυλ τρεξίματός σου ή στην αναπνοή σου έχει ως αποτέλεσμα χειρότερη δρομική οικονομία σε σχέση με το αν εστιάζεις απλά στο περιβάλλον που τρέχεις. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι το να δίνεις προσοχή στο πως το σώμα σου κινείται είναι πάντα κακό.

Πηγή: runnersworld.com

Επιμέλεια: Μιχάλης Καραγιώργος, Απόφοιτος ΤΕΦΑΑ.