Πώς το τρέξιμο με βοήθησε να αντιμετωπίσω τον αιφνίδιο θάνατο του συζύγου μου

Όταν μια ξαφνική τραγωδία έφερε τα πάνω κάτω στην ζωή της συγγραφέας Allison Ellis, τότε εκείνη βρήκε παρηγοριά και ελπίδα σε μια δραστηριότητα που μέχρι τότε μισούσε. 

“Τρέχω κάθε μέρα. Τρέχω πάνω σε λόφους και σε επίπεδα εδάφη, μέσα από πεδιάδες, ελώδη λιβάδια, στους δρόμους της πόλης, σε λακκούβες με λάσπη και μονοπάτια από χαλίκια που σφηνώνουν στα παπούτσια μου. Δεν σταματάω μέχρι να νιώσω πλήρης, με τη καρδιά μου να ακούγεται μέσα στα αυτιά μου σαν μετρονόμος. Μερικές φορές διαρκεί ένα ή δύο μίλια και άλλες μέρες θα κάνω τζόκινγκ γύρω από τη γειτονιά για 45 λεπτά ή περισσότερο. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω, καθώς δεν φοράω ρολόι συχνά και αντ’ αυτού  αισθάνομαι το χρόνο ανάλογα με τη διάθεση της ημέρας και το επίπεδο της ενέργειάς μου. Δεν αγωνίζομαι, δεν προπονούμαι και σταματάω προτού πονέσει κάθε άρθρωση πάνω μου. Ο χρόνος, η απόσταση, οι θερμίδες , η μουσική… δύσκολα διασχίζουν το μυαλό μου.

Δεν μου άρεσε πάντα το τρέξιμο. Στην πραγματικότητα συνήθιζα να κάνω ό,τι μπορώ για να το αποφύγω. Κατά τη διάρκεια του Γυμνασίου, επίτηδες φορούσα ακατάλληλα παπούτσια της ημέρες της γυμναστικής και όταν αυτό δεν έπιανε, έπιανα τα πλευρά μου και δραματικά κρατούσα την κοιλιά μου. Όταν προσπάθησα να μπω στην ομάδα του Κολεγίου, ο προπονητής μας ενημέρωσε ότι θα τρέξουμε 5 μίλια πριν τις 6 μ.μ που ήταν η προπόνησή μας και αυτό  θα αποτελούσε το ‘ζέσταμα μας’ – έτσι τα παράτησα επί τόπου. Δεν απεχθανόμουν όλα τα είδη άσκησης. Κολύμπησα ανταγωνιστικά, έκανα πεζοπορία και ποδήλατο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και σκι σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο του χειμώνα. Αλλά με το τρέξιμο ήμουν πεπεισμένη ότι δεν θα το κάνω. Το τρέξιμο ήταν οδυνηρό. Απαιτούσε ένα διαφορετικό είδος αντοχής. Και εγώ απλά δεν είχα κανένα κίνητρο για να το κάνω.

Στην συνέχεια ο Gregg μπήκε ξαφνικά στη ζωή μου.  Ήμασταν στα 20 μας και περνούσαμε πολλές ώρες σε ένα χαοτικό online start-up στο Σιάτλ. Ήταν ο “χαριτωμένος” διαχειριστής του έργου ο οποίος εργαζόταν σε διαφορετικό όροφο. Εγώ ήμουν συντάκτρια του web. Η σχέση μας ήταν αργή στην αρχή, μέχρι τη στιγμή που δουλέψαμε μαζί και τα πράγματα απογειώθηκαν γρήγορα. Μετά το πρώτο μας φιλί, ο Gregg επέμεινε ότι συμμερίζεται ακριβώς πως ένιωσα για αυτόν. Τέσσερις μήνες αργότερα είχαμε δεσμευτεί. Κάποτε, ενώ περπάταγα πάνω στον διάδρομο τεμπέλικα, σε μια απρόθυμη προσπάθεια να είμαι σε καλή κατάσταση για το γάμο, ο Gregg πάτησε πάνω και ανέβασε την ταχύτητα. ‘Μπορείς να πας και πιο γρήγορα’ είπε με ένα πονηρό χαμόγελο. Η σχέση μας ήταν πολύ σαν αυτό. Πριν γνωρίσω το Gregg  η ζωή μου ήταν αργή και προβλέψιμη, και στη συνέχεια, “μπαμ!”, ο Gregg με έβαλε σε μια περιπέτεια με γρήγορη διαδρομή.

Μόλις παντρευτήκαμε, ταξιδέψαμε σε απομακρυσμένες περιοχές. Εμείς φανταζόμασταν την εγκατάλειψη των θέσεων εργασίας μας και να πλέουμε κάτω από την ακτή της Καλιφόρνιας-στη συνέχεια τι κάναμε; Για 3 μήνες φτάσαμε να ζούμε αυτό το όνειρο σε ένα σκάφος 26 ποδιών. Ήμασταν σαν έφηβοι, μιλώντας μέχρι αργά τη νύχτα και ονειροπολούσαμε για το νόημα της ζωής. Πέντε χρόνια μετά το γάμο μας ήρθε η γέννηση της κόρης μας και μεταφερθήκαμε από το Λος Αντζελες στο Vashon κοντά στο Σιάτλ με τις οικογένειες μας. Θέλαμε κάτι να κλείσει το τρελό ρυθμό μας και να ριζώσει. Αυτό συνέβη όταν ο Gregg αποφάσισε να αρχίσει προετοιμασία για ένα Μαραθώνιο. Και τότε είναι που όλα κατέρρευσαν.

Ήταν ένα φωτεινό πρωί της Κυριακής στις αρχές του Σεπτεμβρίου, περίπου 1 μήνα πριν το μεγάλο αγώνα του Gregg. Μετά από αυξημένη χιλιομετρική προπόνηση όλο το καλοκαίρι, αυτό το long run ήταν κρίσιμο. Όταν τελείωσε, λίγες ώρες αργότερα τον συνάντησα στο λιμάνι κοντά στο σπίτι μας όπου έκανα βόλτα στην μεγάλη αποβάθρα με τη 10 μηνών κόρη μας, τη Lizzie. Θυμάμαι ότι ο Gregg έμοιαζε με ένα άγαλμα και στεκόταν σιωπηλός με ένα κενό βλέμμα στο πρόσωπο του. Γιατί δεν σπεύδει να με αγκαλιάσει; ‘Νιώθω περίεργα’ είπε προτού καταρρεύσει. Εγώ μανιωδώς εκτελούσα ΚΑΡΠΑ έως ότου φθάσει το ασθενοφόρο ο Gregg έδειξε σύντομες στιγμές ότι ανακτά τις αισθήσεις του πριν μεταφερθεί μακριά με το ασθενοφόρο.

Μετά από 1 ώρα, ανακοινώθηκε ο θάνατος του στο νοσοκομείο. Μια αυτοψία αργότερα αποκάλυψε ότι είχε πεθάνει από καρδιακή προσβολή. Αν και ήταν σε άριστη κατάσταση εξωτερικά, οι μεγάλες του αρτηρίες ήταν σχεδόν εντελώς αποκλεισμένες. Αν υπήρχαν συμπτώματα, αυτά είτε ήταν πολύ ασαφή για να εντοπιστούν, ή ο Gregg είχε επιλέξει να τα αγνοήσει. Ήταν 39 ετών.

Όλες οι ελπίδες που μοιραστήκαμε για ένα 2ο παιδί στη ζωή μας ξαφνικά γκρεμίστηκαν τη στιγμή που ο Gregg βρισκόταν στο νοσοκομείο νεκρός. Ήμουν σε κατάσταση σοκ και μουδιασμένη. Περπάτησα με τη μητέρα μου λίγα μίλια μακριά με το σώμα και το μυαλό μου να είναι εκτός συγχρονισμού. Πέταγα πράγματα. Το έδαφος ένιωσα να παρασύρεται κάτω από τα πόδια μου. Ένιωσα ναυτία και δίχως άγκυρα. Και τότε μια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου. Απλά τρέξε μακριά.

Δεν υπήρχε κανένα σχέδιο. Ήξερα ότι πρέπει να προχωρήσουμε. Αμέσως. Πήρα ένα παλιό ζευγάρι παπούτσια και μια φόρμα. Η έννοια του δρομέα και τα οφέλη της καρδιαγγειακής δραστηριότητας δεν ήταν σίγουρα στο μυαλό μου εκείνη τη στιγμή. Απλά δεν μπορούσα να κάθομαι ακόμα με την εικόνα του συζύγου μου που ήταν κρύος και ακίνητος στο νοσοκομείο. Έδωσα τη κόρη μου στη μητέρα μου και έφυγα.

Ο άνεμος γέμισε τα πνευμόνια μου και τα μαλλιά μου χτυπούσαν στη πλάτη μου καθώς έτρεχα στο άγνωστο εκείνο το βράδυ. Το σώμα μου αισθάνθηκε εκπληκτικά ισχυρό και γρήγορο με τα άκρα μου γεμάτα ενέργεια. Ακριβώς τόσο γρήγορα όσο ανέβαινε η αδρεναλίνη μέσα μου. Περίπου μισό μίλι μετά ένιωσα την αναπνοή μου. Ένιωσα μια βελονιά στο έντερο μου και στη συνέχεια ο πόνος διπλασιάστηκε. Αλλά εγώ δεν σταμάτησα. Η διακοπή σήμαινε ότι θα έπρεπε να πάω πίσω στη πραγματικότητα με την πλημμύρα του οίκτου από τους φίλους μας και με τα ιατρικά έντυπα να περιμένουν να υπογραφούν. Έτσι συνέχισα αργά και χωλαίνοντας μέχρι την εξάντληση. Κινούμουν αργά για την απόσταση που είχε απομείνει πίσω μέχρι το σπίτι της μητέρας μου και κατέρρευσα στο πάτωμα, από φυσικό πόνο ή θλίψη – δεν ξέρω.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα με αγωνία για τη νέα μου ζωή. Έτσι βγήκα για μια διαδρομή ώστε να αποφύγω προσωρινά το σχεδιασμό της κηδείας. Την τρίτη μέρα έκανα το ίδιο και από την τέταρτη μέρα το τρέξιμο ήταν ελαφρώς λιγότερο. ‘Ένα βήμα τη φορά’ επανέλαβα στον εαυτό μου ξανά και ξανά. Διάχυτες σκοτεινές σκέψεις, όπως ‘Η ζωή μου έχει τελειώσει’ και ‘Πως θα είμαι δυνατή για την κόρη μου;’ Αντικαταστάθηκαν με την ιδέα, ‘Αν θέλω να ανέβω εκείνο το λόφο χωρίς να πέσω τότε μπορώ να κάνω όλη τη μέρα’. Καθώς η πρώτη εβδομάδα έφτασε στην τέταρτη, η αντοχή μου είχε αυξηθεί κάνοντας μεγαλύτερες αποστάσεις και παρατήρησα μια ήπια βελτίωση της διάθεσής μου.

Κατά τις εβδομάδες και τους μήνες που ακολούθησαν, οι φίλοι και η οικογένειά μου ήθελε να μάθει πώς θα μπορούσε να βοηθήσει, και συχνά η απάντησή μου προς αυτούς ήταν να παρακολουθούν την Lizzie έτσι ώστε να μπορώ να τρέξω. Χρειαζόμουν αυτό το χρόνο για να ταξινομήσω μέσα του φόβους μου και να καταφέρω να επιστρέψω στη δουλειά. Ενώ έτρεχα αντιμετώπιζα την ανησυχία για το πώς θα μεγαλώσει η Lizzie μόνη της και πόσο θα την επηρεάσει που έχασε τον μπαμπά της τόσο νέο. Τρέχοντας, επίσης ένιωθα συνδεδεμένη με τον Gregg κάνοντας φανταστικές συνομιλίες. Εγώ: ‘Γεια σου, είσαι εκεί; Μου λείπεις, σε αγαπάω’ Gregg: ‘Γεια, σας αγαπάω και μου λείπετε. Κάνεις σπουδαία δουλειά με το τρέξιμο. Συνέχισε έτσι, δείχνεις τέλεια!’. Το τρέξιμο μου έδωσε μια αίσθηση ελέγχου όταν ο κόσμος κατέρρευσε γύρω μου.

Και έτσι η θλίψη μου έγινε λιγότερη από μια ανοικτή πληγή και περισσότερο σαν έναν χρόνιο ήπιο πόνο. Έκανα βήματα προς μια νέα ταυτότητα για τον εαυτό μου και μια ανεξάρτητη μαμά που θα πρέπει να ανταπεξέρχεται στη καθημερινή ρουτίνα. Είχα εξελιχθεί σε δρομέα (παρακάμπτοντας ένα μεσημεριανό γεύμα για να τρέξω και κάνοντας γυμναστήριο κοντά στο γραφείο για να μπορώ να κάνω ντους μετά την προπόνηση). Αλλά αναρωτήθηκα: Πρέπει πραγματικά να συνεχίσω να το κάνω; Έχω θεραπευτεί;

Ξεκίνησα, δίνοντας στον εαυτό μου άδεια να χαλαρώσω μακριά και αφιέρωσα χρόνο σε άλλα πράγματα. Ταξίδεψα με φίλους στο Σαν Ντιέγκο, Νέα Υόρκη, Πόρτλαντ και Όρεγκον. Αγόρασα καινούργια ρούχα για το ανανεωμένο σώμα μου. Βρήκα ένα μάθημα Γιόγκα και δούλεψα τη στάση του Πολεμιστή.

Τελικά όμως, τίποτα δεν ήταν παρήγορο όπως το καθημερινό τρέξιμο. Οπότε, ευτυχώς που έχω δεσμευτεί σε αυτό. Παίρνω και την Lizzie συχνά μαζί μου στο καρότσι και είναι πλέον ένας δρομέας-μωρό. Το τρέξιμο στην αρχή ήταν μια διέξοδος από τη θλίψη και το σοκ. Στην συνέχεια εξελίχθηκε σε έναν σύντροφο.

Σχεδόν ακριβώς 1 χρόνο μετά την απώλεια του Gregg γνώρισα τον Jeff, έναν άνθρωπο που με έκανα να αισθάνομαι όμορφα πάλι. Ένα φλέρτ 18 μηνών οδήγησε σε ένα όμορφο γάμο. Έμεινα έγκυος πάλι. Και αποφάσισα να πάω εκεί έξω για τη δική μου πορεία ως ανεξάρτητη συγγραφέας.

Έχουν περάσει 13 χρόνια από το θάνατο του Gregg και μερικές φορές ακόμα φαντάζομαι να μας μιλάει. Αναγνωρίζω ομοιότητες του στη Lizzie ειδικά στο ειρωνικό χαμόγελο της όταν οι δυο μας τρέχουμε. Και συνεχίζω να τρέχω όχι για να αποφύγω τους φόβους μου αλλά για να δω πόσο μακριά μπορώ να πάω.

Δημοσιεύθηκε 1η φορά στο περιοδικό SELF (τεύχος Ιαν/Φεβρ 2016)