Οι άνδρες δρομείς μπορεί να σοκαριστούν με το πόσο συχνά οι γυναίκες δέχονται παρενόχληση ενώ τρέχουν. Πολλές γυναίκες δρομείς είναι πιο υποψιασμένες για ανάλογες καταστάσεις και αυτό πρέπει να μας ανησυχήσει όλους.
Όταν τρεις γυναίκες δολοφονήθηκαν κατά την διάρκεια του τρεξίματός τους σε διάστημα 9 ημερών το προηγούμενο καλοκαίρι, η δρομική κοινότητα σοκαρίστηκε. Και τα τρία περιστατικά συνέβησαν κατά την διάρκεια της μέρας και σε διαδρομές γνώριμες για αυτές, που έκαναν με ασφάλεια στο παρελθόν. Οι θάνατοι συνέβησαν ενώ τρέχαν μόνες τους. Mία στην πόλη του Michigan, μία στην Νέα Υόρκη και μία στη Μασσαχουσέτη. Πολλοί δρομείς προπονούνται μόνοι τους μερικές φορές. το γεγονός ότι μια τέτοια απλή συνήθεια κατέληξε σε τραγωδία, κάνει αυτές τις ιστορίες ακόμη πιο τραγικές.Έχουν περάσει περισσότερο από 2 μήνες και κανένας ύποπτος δεν έχει βρεθεί για καμία από τις 3 υποθέσεις, οι οποίες μάλλον δεν σχετίζονται μεταξύ τους. .
Μετά τις λεπτομέρειες των δολοφονιών στις αρχές του Αυγούστου, κάποιοι καλοπροαίρετοι έδιναν συμβουλές κυρίως σε γυναίκες όπως: ‘Μην τρέχεις με ακουστικά. Μην τρέχεις στο σκοτάδι. Μην τρέχεις μόνη σου.’ Πολλοί δρομείς άρχισαν να συζητούν – κάποιοι πιο πρόθυμοι να μοιραστούν συμβουλές όπως πώς πρέπει να τρέχει κανείς ώστε να υπάρχει περισσότερη ασφάλεια ή τι να έχουν μαζί του ενώ τρέχει. ‘Οι συναισθηματικές ιστορίες για ανθρώπους που γνωρίζουμε έχουν δυνατή επίδραση πάνω μας’ λέει η Jessica Gall Myrick, Ph.D, βοηθός Καθηγητή και ερευνήτρια στα media και τα emotions στο Indiana University Media School στο Bloomington της Indiana, και πρώην δρομέας. Όταν ένα άτομο δει τον εαυτό του σαν θύμα, είναι ευκολότερο να συνδεθεί με την εκάστοτε ιστορία, και όσο περισσότερες είναι οι ομοιότητες, τόσο μεγαλύτερη η σύνδεση. Οι πολλές ανάλογες περιπτώσεις ενισχύουν τις αντιδράσεις: “Σε κάνουν να πιστεύεις ότι ο κίνδυνος είναι πολύ μεγαλύτερος απ’ ό,τι είναι” λέει η Myrick
Στην πραγματικότητα, η πιθανότητα για δολοφονία κατά την διάρκεια του τρεξίματος είναι μικρή, πολύ μικρή. Μια γυναίκα μεταξύ 16 και 44 ετών έχει μόλις 1 στις 35.336 πιθανότητα να είναι θύμα ανθρωποκτονίας. Ο κίνδυνος για τυχαία ανθρωποκτονία είναι ακόμα χαμηλότερος: μια γυναίκα είναι πολύ πιο πιθανό να δολοφονηθεί από κάποιον που ξέρει από ό,τι από έναν ξένο.
Πολλοί δρομείς (άντρες και γυναίκες εξίσου) δεν σκέφτονταν αν θα προπονηθούν μόνοι τους πριν το τραγικό περιστατικό που σκόρπισε τον τρόμο. Πολλοί ακόμη δεν το σκέφτονται. Οι πιο πολύ από αυτούς τρέχουν για να ανακουφιστούν από το στρες, να ξεφύγουν από τα προβλήματα της καθημερινότητας τους και άλλοι απλά για να νιώσουν ελεύθεροι. Πολλές γυναίκες το σκέφτονται αρκετά όταν βγαίνουν για τρέξιμο μόνες, ειδικά νεαρές γυναίκες καθώς φοβούνται την πιθανότητα παρενόχλησης. Πράγματι το 43% των γυναικών τουλάχιστον, αντιμετωπίζουν παρενόχληση στο τρέξιμο σύμφωνα με έρευνα του Runners World, ενώ σε μόλις 4% των ανδρών συμβαίνει κάτι αντίστοιχο. Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων δεν είναι απειλητική για την ζωή. Αλλά είναι φοβερά ενοχλητικό και είναι πολύ πιθανό να συμβεί σε σένα ή σε κάποιον οικείο σου.
Ένας άνδρας κοιτάζει μια γυναίκα πάνω κάτω καθώς τρέχει. Ένας οδηγός θα της φωνάξει να πάει προς το μέρος του ενώ γελάει ο φίλος του και γκαζώνουν με το αμάξι. Ένας πάνω σε ποδήλατο ή αμάξι θα την ακολουθήσει και εκείνη θα ψάχνει στενάκι για να ξεφύγει. Ακόμα και τίποτα από αυτά να μην συμβεί, το να τρέχεις με τον φόβο της παρενόχλησης είναι αιτία να έχεις συνέχεια στρες. Και δεν έχει σημασία πόσο γρήγορη είσαι γιατί είναι αδύνατο να ‘αποφύγεις’ την παρενόχληση.
‘Ήμουν 5 μηνών έγκυος και απολάμβανα το τρέξιμό μου ένα ήρεμο απόγευμα, όταν ένας “επιδειξίας” σταμάτησε ξαφνικά το αυτοκίνητό του και ήρθε προς το μέρος μου’ – AMBER BALBIER, 35 ετών, McKINNEY, TEXAS.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΟΥ, Η ΦΙΛΗ ΣΟΥ, Η ΕΦΗΒΗ ΚΟΡΗ ΣΟΥ – ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΘΕΙ.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι όλες οι γυναίκες δρομείς δέχονται παρενόχληση κάθε φορά που βγαίνουν για τρέξιμο ούτε ότι όλες βγαίνουν για τρέξιμο φοβισμένες και καχύποπτες. Κάποιες γυναίκες δρομείς όμως αναφέρουν ότι είναι αυξημένες οι πιθανότητες να τους συμβεί κάτι τέτοιο: για τις γυναίκες δρομείς κάτω των 30 ετών, η παρενόχληση είναι μία συχνή εμπειρία, και το 58% στην έρευνα αναφέρει ότι τους συμβαίνει είτε σε όλα τα τρεξίματά τους, είτε συχνά είτε μερικές φορές. Και όσο πιο συχνά τους συμβαίνει, τόσο περισσότερο χάνουν την ηρεμία που υποτίθεται ότι βρίσκουν με το τρέξιμο.
Η Eric Bailey, 25 ετών ήταν σε εγρήγορση αυτό το καλοκαίρι, όταν έτρεχε αρκετές φορές την εβδομάδα. Μία ζεστή μέρα κοντά στο σπίτι της στη Βοστώνη, ενώ έτρεχε, έγνεψε ευχαριστώντας έναν άνδρα που σταμάτησε την κίνηση για να περάσει τον δρόμο και αυτός απάντησε λέγοντας ‘Μμμμμμ’ λες και του τρέχαν τα σάλια πάνω από μπριζόλα. Η Jae Cameron, 30 ετών, αντέχει τα επίμονα βλέμματα και σφυρίγματα στην Νέα Υόρκη καθώς πηγαίνει στην δουλειά της που σταματάει στην πόρτα, πριν φύγει για τρέξιμο, και ρωτάει τον εαυτό της: ‘θέλεις πραγματικά να πας εκεί έξω;’
H Bailey και η Cameron ζουν σε μεγάλες πόλεις και η αλήθεια είναι ότι οι κάτοικοι αυτών των πόλεων έχουν περισσότερες πιθανότητες να έρθουν αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις: το 55% των δρομέων από όλες τις πόλεις αναφέρει ότι τουλάχιστον μερικές φορές αντιμετωπίζει κάποια παρενόχληση στο τρέξιμο. Αυτό είναι μία απλή συνάρτηση της πυκνότητας του πληθυσμού – όσους περισσότερους βλέπεις, τόσο πιθανότερο είναι κάποιος να σε παρενοχλήσει. Το αντίστροφο επίσης είναι μια πραγματικότητα – αν τρέχεις σε ένα ήσυχο προάστιο με λίγους κατοίκους, πιθανόν να μην δεις κανέναν κατά την διάρκεια του πρωινού σου τρεξίματος. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι ελάχιστοι πεζοί και τα ελάχιστα οχήματα εγγυώνται ασφαλές τρέξιμο. Οι αγροτικές πόλεις είναι λιγότερο πιθανό να γίνουν στόχαστρο, καθώς αυτά τα άτομα προτιμούν την σχετική ανωνυμία που επωφελούνται από τις μεγάλες πόλεις. “Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, ακόμα και εκεί, να συμβούν περιστατικά παρενόχλησης”, λέει η Holly Kearl, ιδρύτρια της μη-κερδοσκοπικής οργάνωσης ‘Stop Street Harassment (SSH)’, “επειδή δεν έχεις πολλές επιλογές και πρέπει να διασχίσεις συγκεκριμένους δρόνους.”
‘Ενας άνδρας έκοψε ταχύτητα με το αυτοκίνητό του, με ακολούθησε για περίπου 30 δευτερόλεπτα, και φώναζε από το παράθυρό του να σταματήσω και να πάω να με π_ _ _ _ ! – ERIN BAILEY, 25 ετών, ΒΟΣΤΩΝΗ.
Το 18% των γυναικών δρομέων έχουν παρενοχληθεί σεξουαλικά.
ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΙΣΙΟ.
Φαντάσου να τρέχεις στο δρόμο και κάποιος να σου κορνάρει χωρίς προφανή λόγο. Οι καρδιακοί σου παλμοί ανεβαίνουν και αρχίζεις να ιδρώνεις από τον φόβο ότι ένας ξένος θέλει να διαταράξει το, κατά τα άλλα, ευχάριστο τρέξιμό σου. Αυτή την φορά φαντάσου ότι τρέχεις σε ένα ήσυχο δρόμο και ότι διαταράσσεται η ηρεμία σου όταν ένας ξένος επιβραδύνει με το αμάξι του από πίσω σου. Το 30% των γυναικών που συμμετείχαν στην έρευνα, δήλωσαν ότι έχουν πέσει θύματα τέτοιας κατάστασης ενώ έτρεχαν. Τέλος, φαντάσου ότι αυτός που σε ακολουθεί κατεβάζει το παράθυρο και σε ρωτάει αν θες να μπεις μέσα. Το 18% των γυναικών έχουν αυτήν την εμπειρία. Τρομακτικό!
Όλα αυτά τα σενάρια, καθώς και άλλες ‘περίεργες’ συμπεριφορές όπως να σου αναβοσβήνουν τα φώτα ή να σε χουφτώνουν είναι στο φάσμα της παρενόχλησης. Από τις γυναίκες του Runners World που ερωτήθηκαν το 79% λέει ότι τους ενοχλεί ‘πολύ’ ή ΄κάπως’. Και δεν είναι μόνο ότι είναι ενοχλητικό και προσβλητικό, αλλά η χρόνια παρενόχληση μπορεί να επηρεάσει την εμπιστοσύνη μιας γυναίκας και να επιδεινώσει θέματα όπως η κατάθλιψη, το άγχος, η εικόνα για το σώμα και διατροφικές διαταραχές.
Όσοι παρενοχλούν, αφαιρούν την ελευθερία και το δικαίωμα της γυναίκας να τρέξει με ασφάλεια και ησυχία. Το 73% των ερωτηθέντων γυναικών αναφέρει ότι τρέχει με ένα κινητό τηλέφωνο, το 60% περιορίζει το τρέξιμο στις ώρες της ημέρας με φως και το 52% αλλάζει την διαδρομή που τρέχει.
Τα περιστατικά παρενόχλησης υπενθυμίζουν στις γυναίκες πως είναι ευάλωτες κι έτσι χάνουν σιγά σιγά την αίσθηση ασφάλειας. Η Chelsea Cloud, 32, από το Kalamazoo του Michigan, ξέρει πλέον πώς να σκεφτεί σε μια ανάλογη περίπτωση. “Αν η ανάγκη του θύτη είναι να κάνει επίδειξη δύναμης, τότε θα του δείξω πόσο δυνατή μπορώ να γίνω εγώ,” λέει. Όμως, μετά το 3ο περιστατικό που της συνέβη — κάποτε μέτρησε 8 κατά τη διάκρεια ενός τρεξίματος — νιώθει εξοργισμένη και ηττημένη. “Προσπαθώ να μην το αφήσω να με επηρεάσει, αλλά συμβαίνει,” λέει η Cloud. “Οι θύτες μου στερούν την προσωπική μου ελευθερία και το δικαίωμα να τρέχω έξω ήρεμα.”
Κάποιες γυναίκες αντιδρούν, αλλάζοντας τις δρομικές τους συνήθειες: το 73% των ερωτηθέντων λέει ότι ο φόβος τις κάνει να παίρνουν μαζί ένα τηλέφωνο, το 60% περιορίζει το τρέξιμο μόνο στο φως της ημέρας και το 52% αλλάζει διαδρομή. “Οι γυναίκες μπορεί να επιλέξουν να τρέξουν σε πιο απόμακρες διαδρομές πχ σε trail για να αποφύγουν το δρόμο, όμως αυτό μπορεί να εγκυμονεί άλλους κινδύνους,” λέει η Cloud. “Μόλις πέρυσι, μια νεαρή γυναίκα παρενοχλήθηκε στο Bicentennial Trail στο Portage του Michigan, και παρασύρθηκε στο δάσος από άγνωστο άνδρα. Ευτυχώς κατάφερε να ξεφύγει και να ζητήσει βοήθεια.”
Οι πυκνοκατοικημένες περιοχές μάλλον αυξάνουν τον κίνδυνο παρενόχλησης σε σχέση με τις πιο απομακρυσμένες περιοχές – κάποιες γυναίκες το γυρίζουνκαι χρησιμοποιούν τον εσωτερικό διάδρομο γυμναστικής στο σπίτι τους. Μάλιστα το 27% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι ο φόβος τους οδήγησε να τρέχουν στον διάδρομο τουλάχιστον μια φορά. Σε μιά άλλη έρευνα του SSH, το 23% των γυναικών δήλωσε ότι προτιμά να πηγαίνει στο γυμναστήριο παρά να βγαίνει στο δρόμο από φόβο μήπως πέσει θύμα. κάποιες γυναίκες όμως αυτό δεν το θεωρούν αποτελεσματικό: η Bailey, δρομέας στη Βοστώνη, τελικά σταμάτησε να πηγαίνει στο γυμναστήριο όταν ένας άνδρας της είπε ότι θα έδειχνε καλύτερα αν δεν φορούσε το κολάν. “Με το τρέξιμο υποτίθεται ότι ξεδίνεις, ηρεμείς,” λέει. “Αντιθέτως όμως, αναρωτιέμαι αν θα είμαι πραγματικά ασφαλής.”
‘Έτρεχα σε ένα πολυσύχναστο πάρκο στο κέντρο της πόλης ένα πρωινό Σαββάτου όταν ένας άντρας με πλησίασε και με χούφτωσε. Ακόμα, έκανε και σχόλια που δεν τα θυμάμαι γιατί ήμουν τόσο σοκαρισμένη που δεν άκουγα τι έλεγε’. – EMILY BUTLER, 32 ετών, ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ.
Το 3% των γυναικών δρομέων έχουν δεχτεί σωματική παρενόχληση ή επίθεση.
ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΤΥΠΟΙ;
Αν μια φίλη-δρομέας σου έλεγε “κάποιος μου είπε κάτι αηδιαστικό ενώ έτρεχα”, θα υπέθετες ότι κάτι τέτοιο θα το έλεγε άντρας – και πολύ σωστά θα υπέθετες. Το 94% των ερωτηθέντων στην έρευνα, ανέφερε ότι παρενοχλήθηκε από άνδρες. Οι κινητήριες δυνάμεις αυτών των ανδρών είναι οι ίδιες με το χάσμα μεταξύ των δύο φύλων: ο σεξισμός και η ανισότητα.
“Ο δημόσιος χώρος είναι (ακόμη) αντρική υπόθεση” λέει ο Michael Kimmel, Ph.D., διακεκριμένος Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Stony Brook University στο Stony Brook της Ν. Υόρκης. Γι’ αυτό κάθε γυναίκα που βγαίνει από το σπίτι της – για να τρέξει, να δουλέψει κλπ – μπορεί πιθανόν να πέσει θύμα παρενόχλησης και γιατί αυτό δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με το τρέξιμο αλλά με τα κοινωνικά στερεότυπα. Οι κόρνες, τα πειράγματα και ούτω καθεξής, είναι ο τρόπος του άνδρα να λέει ‘Είσαι παρών στο χώρο μου και θα σου δείξω ότι εδώ είναι ο χώρος μου’.
Αυτό το παιχνίδι εξουσίας υπάρχει και είναι εμφανές, ειδικά μεταξύ αντρο-παρέας, αν και δεν το συνειδητοποιούν πάντα όλοι οι άντρες. “Σε μια κουλτούρα με σεξιστικές προκαταλήψεις, η παρενόχληση στο δρόμο μπορεί να ριζωθεί βαθιά στην συμπεριφορά ενός άντρα,” λέει η Shira Tarrant, Ph.D., Καθηγήτρια στο California State University στο Long Beach. Τα νεαρά αγόρια “υιοθετούν” αυτή τη συμπεριφορά στη ζωή τους, και όταν οι ενήλικοι άντρες συμπεριφέρονται στις γυναίκες ως αντικείμενο ή χωρίς σεβασμό, οι μικρότεροι θεωρούν πως αυτό είναι αποδεκτό ή ακόμη και αξιοθαύμαστο.
Ο Kimmel διενεργεί άτυπες έρευνες με τους φοιτητές του, και λέει ότι μπορεί οι άντρες να φλερτάρουν στο δρόμο για να “ρίξουν” μια γυναίκα, αλλά η παρενόχληση δεν έχει καμία σχέση με τον ρομαντισμό ή με την γυναίκα πραγματικά. “Το πραγματικό κέντρο της προσοχής είναι η σχέση μεταξύ αντρών,” μας λέει. Οι άντρες θέλουν να δείχνουν cool, ότι έχουν χιούμορ ή να αυτο-επιβεβαιώνονται από άλλους άντρες. Η κοινωνία διδάσκει ότι για να είσαι άνδρας, θα πρέπει να είσαι ισχυρός, επιθετικός και κυρίαρχος, και πολλοί άνδρες αυτό το κάνουν πράξη μέσω της συμπεριφοράς τους απέναντι στις γυναίκες. Αυτή όμως η παρερμηνεία είναι μόνο ένα μέρος του προβλήματος, λέει ο Tarrant. Σε αυτή προστίθεται ο εγωισμός, η υπέρμετρη αυτοεκτίμηση και τα προσωπικά, σεξιστικά θέματα. Και αυτός είναι ένας λόγος που η παρενόχληση μπορεί να καταλήξει πολύ βίαιη. Αν μια γυναίκα δείξει ότι είναι ανεξάρτητη, αγνοώντας έναν τέτοιο τύπο ή λέγοντας την άποψή της, τότε ο άντρας αυτός αισθάνεται απόρριψη ή ταπείνωση και ενεργεί με θυμό.
Όταν μια γυναίκα δρομέας εξομολογείται πως έπεσε θύμα παρενόχλησης, το να την ρωτήσεις τι φορούσε ή αν ήταν μόνη της, υπονοείς ότι έφταιγε εκείνη, ενώ ουσιαστικά η επιλογή της παρενόχλησης ανήκει ξεκάθαρα και αποκλειστικά στον άντρα-θύτη. “Έπεσα θύμα μέσα στο καταχείμωνο, φουλ ντυμένη από πάνω μέχρι κάτω, με μία μάσκα να καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του προσώπου μου,” λέει η Cloud.
‘Ένα όχημα της αστυνομίας με ακολουθούσε και φώναζε στα μεγάφωνα ‘σταμάτα να τρέχεις’ Όταν γύρισα συνειδητοποίησα ότι φώναζαν σε έναν τύπο που με είχε πάρει από πίσω. – JENNIFER HERR, 36 ετών, BROOKLYN.
Το 30% των γυναικών δρομέων τις έχει ακολουθήσει κάποιος, είτε με όχημα, είτε με ποδήλατο, είτε με τα πόδια.
ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ;
Στο μεταξύ, οι γυναίκες αντιμετωπίζουν την πιθανότητα παρενόχλησης με τον μόνο τρόπο που μπορούν: με την συμπεριφορά τους. “Δεν τρέχω ποτέ στο σκοτάδι μόνη μου, και όταν τρέχω μόνη μέσα στη μέρα, φροντίζω να το κάνω σε κάποιο πολυσύχναστο μέρος ή πάρκο,” λέει η Elizabeth Lemont, 22 ετών, από την Aurora του Colorado. “Επίσης φροντίζω να αλλάζω τις διαδρομές μου ώστε να μην μπορεί κάποιος να τις μάθει απ’ έξω και να ξέρει πού και πότε τρέχω.” Όταν συμβεί περιστατικό παρενόχλησης, είναι δύσκολο να ξέρεις πώς να αντιδράσεις. “Φοβάμαι τα αντίποινα των αντρών σε μια ενδεχόμενη αντίδρασή μου, και γι’ αυτό συνήθως δεν αντιδρώ, δεν κάνω τίποτα,” λέει η Tasha Coryell, 28 ετών, από την Tuscaloosa της Alabama. Κατά την διάρκεια ενός μεγαλύτερου τρεξίματος, λέει η Coryell, “αντιδρώ ελάχιστα, ίσως αγριοκοιτάξω ή δείξω το μεσαίο μου δάχτυλο — όταν είμαι πολύ κουρασμένη, απλά δεν ασχολούμαι.”
Η πιθανότητα η βωμολοχία να καταλήξει σε πράξη επίθεσης είναι ο λόγος που οι γυναίκες κουβαλούν μαζί τους κάποια προστασία. Η Kate Nyland, 36 ετών, από το Brooklyn, κουβαλάει σπρέυ πιπεριού μαζί της όταν τρέχει μόνη της. “Αν νιώσω απειλή, απλά το χρησιμοποιώ, ρίχνοντας ένα πολύ σοβαρό βλέμμα,” λέει, προσθέτοντας, “Υποθέτω ότι κάτι τέτοιο μπορεί να προκαλέσει περαιτέρω σύγκρουση αν ο θύτης κουβαλάει μαζί του κάποιο όπλο.” Ενώ το 21% των γυναικών έχουν μαζί τους σπρέυ πιπεριού, κάποιες γυναίκες (1%) έχουν περάσει σε ακραίες λύσεις, κουβαλώντας όπλο. Η Michele James, 34 ετών, Αστυνομικός στο Enid της Oklahoma, άρχισε να τρέχει με το περίστροφό της, αφού έμαθε κατά την εκπαίδευσή της ότι ακόμη και μετά το σπρέυ πιπεριού, ο θύτης μπορεί να είναι σε θέση να επιτεθεί.
Το τι φοράει η γυναίκα δρομέας, δεν πρόκειται να την προστατεύσει από μια πιθανή παρενόχληση ή επίθεση, αλλά υπάρχει η πεποίθηση ότι όσο λιγότερα φοράει τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να στοχοποιηθεί. “Δεν τρέχω ποτέ μόνο με το μπουστάκι μου, αν και θα το ήθελα ειδικά μέσα στο κατα-καλόκαιρο,” λέει η Leslie Davis, 29 ετών, από το Evansville της Indiana. Η Erin Bailey της αρέσει να τρέχει με μπουστάκι και κολλητό σορτσάκι στη ζέστη, αλλά μερικές φορές φοράει περισσότερα ρούχα απλά για να αποφεύγει τα ενοχλητικά σχόλια. “Αναρωτιέμαι, μπορώ να αντέξω 4 μίλια φορώντας μπλουζάκι;” μας λέει. “Ναι; ΟΚ, φοράω μπλουζάκι. Μπορώ να το αντέξω για 8 μίλια; Όχι, δεν είναι ό,τι καλύτερο για την προπόνησή μου.”
Και αυτό πρέπει να κάνει μια γυναίκα δρομέας: να βρει την χρυσή τομή ανάμεσα στην αίσθηση άνεσης και ασφάλειας και στην αίσθηση ότι αποτελεί εύκολη λεία για πιθανούς θύτες. “Παρόλο που θεωρώ ότι είναι σημαντικό να το λες σε κάποιον όταν φέρεται σεξιστικά, ο φόβος υπερισχύει κάθε φορά,” λέει η Olivia McCoy, 24 ετών, από το Lexington του Kentucky. “Η παρενόχληση δεν έχει να κάνει με μένα, ούτε με το μέρος όπου τρέχω ούτε με το τι φοράω. Έχει να κάνει με την πεποίθηση του θύτη ότι επειδή βρίσκομαι σε δημόσιο χώρο έχει το δικαίωμα να με παρενοχλήσει.”Η Lindsay Knake, 28 ετών, από το South Lyon του Michigan, αρνείται να αλλάξει την συμπεριφορά της. “Αν ‘κρυφτώ’ ή μείνω μέσα, απλά ενισχύω όλους εκείνους που θέλουν να ελέγξουν τις γυναίκες. Αυτή η συμπεριφορά δεν είναι ΟΚ και πιστεύω πως πρέπει να υποστηρίξουμε την θέση μας.”
Δεν υπάρχει άμεση, εύκολη λύση, καθώς η σεξουαλική παρενόχληση είναι ένα πολυσύνθετο κοινωνικό πρόβλημα. Η ανοιχτή και ειλικρινής συζήτηση σχετικά με το θέμα – τόσο μεταξύ αντρών όσο και γυναικών – αποτελεί ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση. “Πολύ συχνά, η παρενόχληση στο δρόμο νορμαλοποιείται και ελαττώνεται” λέει ο Kearl. “Ακούγοντας τις ιστορίες των ανθρώπων με κατανόηση είναι πολύ σημαντικό καθώς αυτές οι ενέργειες υποδεικνύουν ότι η παρενόχληση στο δρόμο είναι ένα σοβαρό θέμα.” Ο Kimmel ενθαρρύνει τους άντρες να βγουν και να μιλήσουν ανοιχτά όταν γίνονται μάρτυρες σεξιστικής συμπεριφοράς. “Αν δεν πω τίποτα, ακόμη κι αν δεν μου αρέσει η εν λόγω συμπεριφορά,” λέει, “άλλοι άντρες μπορεί να υποθέσουν ότι την υποστηρίζω.” Ακόμη κι αν οι γυναίκες δρομείς δεν μπορούν να γλιτώσουν στο σύνολό τους από την παρενόχληση, το να “αναστατώσεις” κάπως τα δεδομένα και το status, είναι μια καλή αρχή.
ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Οι editors του Runner’s World αποφάσισαν να φτιάξουν αυτό το special report μετά την δημοσιοποίηση της έκθεσης “The Problem Is Not Women Running Alone,” που δημιούργησε μεγάλο ενδιαφέρον και engagement στα social media. Περισσότερο από 2 μήνες συζητήσεων, συλλογής δεδομένων και reporting, συμπεριλήφθηκαν στο παρών άρθρο, αλλά το θέμα δεν κλείνει εδώ.
Σχολίασε ή χρησιμοποίησε το hashtag #HarassedMidrun, για να πεις κι εσύ την γνώμη σου για το θέμα ή για να μοιραστείς τις εμπειρίες σου και να συνεχίσεις αυτήν την σημαντική συζήτηση σχετικά με την παρενόχληση στο τρέξιμο. Συντονίσου και στο Episode 28 of “The Runner’s World Show” γι’ ακόμη ένα γύρο συζητήσεων ανάμεσα στο Runner’s World, τους ειδικούς και τους απλούς δρομείς σχετικά με τις διάφορες μορφές παρενόχλησης των γυναικών στο τρέξιμο και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν.
Πηγή: Runnersworld.com, A special report by Michelle Hamilton, Survey conducted by Meghan Kita and Peter Smith.
Λίγα λόγια για την συγγραφέα, Michelle Hamilton
Είναι έμπειρη αρθρογράφος και δημοσιογράφος στο περιοδικό Runners World Magazine για θέματα υγείας και fitness. Η δουλειά της έχει δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά συμπεριλαμβανομένων των Women’s Health, Runner’s World, Bicycling, Backpaper και Competitor καθώς και σε πολλές ταξιδιωτικές ανθολογίες , όπως το “A Women’s Asia” και το “Her Fork in the Road”. Η περιπετειεώδης Michelle έχει τρέξει σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας, της Καμπόντια και του Κονγκό, κι έχει διασχίσει με ποδήλατο τόσο τις ΗΠΑ, όσο και την Ευρώπη μέχρι την Τουρκία ενώ ανάμεσα σε άλλα τις ταξίδια και περιπέτειες, έχει κάνει αναρρίχηση και trekking στην Κένυα και στο Νεπάλ.