Τώρα που μπήκε άνοιξη και πολλοί συναθλητές μου τρέχουν ανοιξιάτικους μαραθώνιους θυμήθηκα την πρώτη ουσιαστικά εμπειρία μου και τα γραφόμενά μου τότε!!!
Από 30 Απριλίου 2011.
“Έγινα και εγώ Μαραθωνοδρόμος; Νομίζω πως όχι ακόμη! Έζησα όμως λίγο από τη μαγεία του και μάλιστα στον Διεθνή Μαραθώνιο του Μιλάνου.
Πριν 10 χρόνια είχα την πρώτη μου εμπειρία–συμμετοχή σε Μαραθώνιο. Το Νοέμβριο του 2001 συμμετείχα στον Μαραθώνιο της Κλασσικής διαδρομής. Πιέστηκα να τερματίσω, τίποτα δεν μου πήγε καλά, καταρρακτώδης βροχή δεν είχα κάνει και την πιο… επαγγελματική προετοιμασία, αλλά ευτυχώς τερμάτισα. Ο χρόνος μου ήταν 3.17, 4η Ελληνίδα, 12η στην Γενική Κατάταξη.
Θυμάμαι πως είπα στον Χρήστο “δεν ξανατρέχω δεν είμαι εγώ γι’ αυτά”. Ο Χρήστος μου είπε ότι πάντα επιστρέφουμε στον τόπο του εγκλήματος! Είναι πρόκληση, είναι νομοτέλεια! Μου είπε επίσης “μην υποτιμάς το 3.17 και μην υποτιμάς τον τερματισμό σου”.
Πέρασαν αρκετά χρόνια, αφοσιώθηκα στο Τρίαθλο, έκανα πολλά ταξίδια, διεθνείς αγώνες, αλλά πάντα οι αποστάσεις ήταν το πάθος μου και δεν έπαψα να συμμετέχω. Υπήρχε πάντα όμως ο σεβασμός και το δέος για το αγώνισμα. Πάντα όταν υπήρχε Μαραθώνιος που να προβαλλόταν παρακολουθούσα και βέβαια ήμουν σχεδόν πάντα στις κερκίδες του Καλλιμάρμαρου. Η Κλασσική, βέβαια, είναι η κορυφαία διαδρομή! Το “Ευαγγέλιο” κάθε Μαραθωνοδρόμου. Συμβολισμός, ιστορικότητα, βαθμός δυσκολίας, υπερηφάνεια. Όλα μαζί!
Μετά το 2008 και την συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς του 2008 στο Πεκίνο με το Τριάθλο, σκέφτηκα ότι ίσως να ξαναδοκιμάσω στον Μαραθώνιο, να επιστρέψω στον τόπο του εγκλήματος… Δεν ήθελα να παρασυρθώ, αλλά, δεν το κρύβω, με ενθουσίαζε η σκέψη να τρέξω ξανά Μαραθώνιο. Είχα ξεπεράσει τους παλιούς φόβους.
Αποφάσισα να τρέξω στην Κλασσική στον Μαραθώνιο-Γιορτή για την επέτειο των 2.000 χρόνων από την Μάχη του Μαραθώνα. Στόχος μου να τερματίσω αξιοπρεπώς και να το ευχαριστηθώ. Ξεκίνησα μεθοδικά. Χιλιόμετρα αργά και χωρίς υπερβολές. Στο μυαλό μου είχα την υπέροχη εικόνα του τερματισμού σε αυτά τα ιστορικά μάρμαρα του Παναθηναϊκού Σταδίου. Αυτά τα μάρμαρα πραγματικά δίνουν άλλη αξία στον ιστορικό μας Μαραθώνιο!
Πάντα όμως όταν οι άνθρωποι σχεδιάζουν υπάρχει και το απρόβλεπτο. Σε ένα ατύχημα στο Βαλκανικό Τριάθλου έπαθα κάταγμα στο ιερό οστό σε πτώση και έτσι έχασα την ευκαιρία στον σπουδαίο Μαραθώνιο. Απογοήτευση, στεναχώρια, ατυχία. Άντε να γυρίσεις τέτοια συναισθήματα. Πάντως στο Παναθηναϊκό Στάδιο ήμουν, περιμένοντας τον Χρήστο να τερματίσει, μαζί με όλη την οικογένεια. Τερμάτισε με τέτοια χαρά λες και ήταν ο πρώτος του Μαραθώνιος και συγκινήθηκα κι εγώ. Τι συναισθήματα σου γεννά το ιστορικό αυτό αγώνισμα. Πήρα κουράγιο, βάλαμε καινούργιους στόχους. Πάμε για έναν ανοιξιάτικο Μαραθώνιο να διασκεδάσουμε πάνω από όλα; Πάμε! Χωρίς δεύτερη σκέψη!
Η 1η θέση στο Nike Run έδωσε τον Μαραθώνιο του Μιλάνου. Τι καλύτερο! Ό,τι ακριβώς ήθελα. Βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι τα οργανώνει όλα αυτά ο Νίκος με υποδειγματικό τρόπο. Η χαρά και η προσμονή για τον Μαραθώνιο ήταν απερίγραπτη.
Θα λάβω μέρος στον διεθνή Μαραθώνιο του Μιλάνου; Τι και αν είχα οργώσει όλο τον κόσμο με το Τριάθλο, πραγματικά η σκέψη για συμμετοχή σε Διεθνή Μαραθώνιο με είχε πάει αλλού! Αυτό ήταν! Είχα μπει σε τροχιά. Η προετοιμασία μου βγήκε χωρίς προβλήματα, με κέφι και με το μυαλό μου πάντα εκεί. Δεν έχω παράπονο βέβαια ο Χρήστος έχει φάει τους Μαραθώνιους με το κουτάλι και ξέρει πολύ καλά που χρειάζεται φρένο και που γκάζι. Ας μην ξεχνώ ότι ουσιαστικά ήμουν πρωτάρα.
Να ‘μαστε στο αεροδρόμιο πρωί πρωί για αναχώρηση στο Μιλάνο. Η παρέα καταπληκτική. Μείγμα έμπειρων αθλητών αλλά αθλητές-τριες που τρέχουν με πρώτο γνώμονα την ευχαρίστηση, την ευδαιμονία του αγωνίσματος.
Η Ντενίζ Δημάκη στον Μαραθώνιο του Μιλάνου.
Είχαμε όλοι ακούσει τις προβλέψεις για τον καιρό στο Μιλάνο. Όλοι ξέραμε τις συνθήκες. Εγώ είχα είπα στον Χρήστο θα πάμε ό,τι και να γίνει. Θέλω να ζήσω αυτή την ατμόσφαιρα, δεν το αλλάζω με τίποτα. Θα αλλάζαμε το πλάνο του αγώνα και στην πορεία η εμπειρία του Χρήστου βέβαια με έσωσε. Άρωμα Μιλάνου, όπως το περιμέναμε. Η οργάνωση πολύ καλή, εξυπηρέτηση, απαντήσεις σε όλα.
8.30 το πρωί, ημέρα του αγώνα. Βρίσκομαι σε ένα χώρο που μου έχει λείψει, σαν να ήμουν από χρόνια εκεί. Είμαστε κοντά στον χώρο της εκκίνησης με τον Δημήτρη, τον Αποστόλη και τον Χρήστο. Η ζέστη είναι εμφανής και αισθητή από τώρα. Εγώ όμως στον δικό μου κόσμο!
Ξεχωρίζεις το άρωμα των βιβλιοπωλείων, ξεχωρίζεις το άρωμα του παιδικού δωματίου, του φούρνου, έτσι για τους μυημένους, ξεχωρίζεις και το άρωμα του Μαραθωνίου, αλλά και τα ακούσματα. Εδώ πια είσαι στην φυλή των Μαραθωνοδρόμων.
Χίλια δύο πραγματάκια που δεν περιγράφονται εύκολα και που έχουν όμως την σημασία τους. Καπελάκια, αλοιφές, τζελάκια, όλοι με ένα νερό στο χέρι, “έδεσες τα κορδόνια σου διπλά;” ενυδατικά, βαζελίνες, γυαλιά ηλίου, βελτιωτικά αναπνοής, διατάσεις κλπ.
Η Ντενίζ Δημάκη στον Μαραθώνιο του Μιλάνου.
Ο Χρήστος βέβαια δεν ήταν καθόλου χαλαρός. Μου υπενθύμιζε συνεχώς ότι έχουμε αλλάξει πλάνο και ρυθμό. Σήμερα θα πας πολύ αργά. Θα περιμένεις πολύ. Τόσο αργά που μου φάνηκε υπερβολή. Τότε μου είπε ίσως και πιο αργά, πιο πάνω δεν πειράζει, πιο κάτω πειράζει. Κουράστηκε να το λέει. Τρέξε μόνο για τερματισμό και να ευχαριστηθείς τον αγώνα.
Έτσι κι έγινε. Το ευχαριστήθηκα, δεν με προβλημάτισε δραματικά πουθενά ο αγώνας. Σε κάθε σημείο της διαδρομής που συναντούσα τον Χρήστο είχα ένα πλατύ χαμόγελο. Δεν έλειπαν οι φωνές της υπόλοιπης παρέας, που παράλληλα έτρεχαν στην σκυτάλη. Καταπληκτικό κλίμα, ωραίες στιγμές, ενωμένη ομάδα! Πραγματικά μου έλειπε αυτή η εμπειρία.
Ο Χρήστος δεν κατάφερε να με δει στο 35χλμ (καθυστέρησε το μετρό με αποτέλεσμα να περιμένει στον τερματισμό με άγχος). Όντως στο 35χλμ κόλλησα για λίγο, “αποκοιμήθηκα”, με χτύπησε λίγο η έλλειψη γλυκογόνου, η ζέστη που είχε φτάσει στα μέγιστα (28 βαθμοί Κελσίου) , η νιρβάνα που σου φέρνουν όλα αυτά, δεν θέλει και πολύ… Εντάξει όμως όλα καλά πλησιάζω, ξαναπαίρνω δυνάμεις, αρχίζω και κοιτάζω το ρολόι, ανοίγω ρυθμό.
Να ΄μαι στον τερματισμό! 5η στην κατάταξη με 2.50.21.
Η Ντενίζ Δημάκη τερματίζει στον Μαραθώνιο του Μιλάνου.
Προς στιγμήν λέω κρίμα για λίγο έχασα το κάτω από 2.50. Ο Χρήστος όμως με αγκαλιάζει συγκινημένος και μου λέει “ήρθες”. Τα κατάφερες, πρωτάρα με δύσκολες συνθήκες και καλό χρόνο. Αρχίζω να καταλαβαίνω αυτό το αγώνισμα έχει κάτι το ιδιαίτερο, κάτι μαγικό! Έτρεξα εκτός αγωνιστικού στόχου και όμως ήμουν ευτυχισμένη που έφθασα!
Το ίδιο και όλα τα παιδιά της παρέας του Μιλάνου (προεξέχοντος του Δημήτρη και του Αποστόλη). Αυτό λέγεται ευδαιμονία, ίσως να το χαρακτηρίσω και “γιόγκα”! Σε αυτό το πλαίσιο σκέφτομαι να αγωνίζομαι από εδώ και πέρα. Πάθος βέβαια, γι’ αυτό που κάνω, αλλά όχι αυτοσκοπός. Η παρέα, η διασκέδαση, το χιούμορ χρειάζεται, ένα ποτηράκι κρασί είναι πάντα απαραίτητα συστατικά! Εμείς οι αθλητές ναι μεν χρειαζόμαστε τους στόχους αλλά δεν πρέπει να είμαστε μονοκόμματοι, όχι πάντα direct. Επαγγελματίες έτσι και αλλιώς δεν είμαστε.
Runners, Runners είμαστε και τρέχοντας ξορκίζουμε τον αρνητισμό, παράγουμε θετική ενέργεια και βέβαια χαμογελάμε, η ζωή δεν περιμένει!”