“Δεν μπορώ να σας πω πόσες φορές με ρωτάνε γιατί τρέχω τόσο πολύ. Είναι μία ερώτηση που πάντα προσπαθώ να αποφύγω επειδή η απάντηση είναι πολύ προσωπική. Είναι κάτι που εξακολουθεί να είναι δύσκολο ακόμη και να το πω χωρίς να με πιάσουν συναισθηματισμοί. Έχω συναντήσει τόσους πολλούς μαραθωνοδρόμους που έχουν ξεπεράσει πολλά εμπόδια όπως θανάτους και εθισμούς.
Στις 25 Μαρτίου, 2010, ήμουν στη τελευταία τάξη του Λυκείου. Όταν γύρισα σπίτι από το μεσημεριανό γεύμα άκουσα την είδηση από τη μαμά μου. Κυριολεκτικά μπορώ να επαναλάβω αυτή τη μέρα στο κεφάλι μου σαν να ήταν χθες. Ήξερα ότι ήταν η μέρα που θα μαθαίναμε γιατί η μαμά μου είχε τόσο πολύ πόνο στο στομάχι τους 6 τελευταίους μήνες.
Όταν πέρασα την πόρτα, ο μπαμπάς μου, μου είπε να ρωτήσω τη μαμά μου τι ανακάλυψαν. Η μαμά μου έβαλε τα χέρια της επάνω στο κεφάλι της ενώ μου ανακοίνωνε ότι είχε διαγνωστεί με Non-Hodgkin λέμφωμα (NHL) και ήταν στάδιο 4! Στάδιο 4 σημαίνει ότι ο καρκίνος ήταν παντού στο σώμα της. Η πρόγνωση για το πόσο χρόνο έχει ήταν για 2-5 χρόνια, διάστημα που θα ήμουν στο κολέγιο. Είχα γραφτεί ήδη στο Arizona State και θα έφευγα σε μερικούς μήνες. Εκείνο το καλοκαίρι ενώ όλοι οι φίλοι μου απολάμβαναν το χρόνο τους πριν φύγουν για το κολέγιο, εγώ ήμουν με τη μαμά μου στις χημειοθεραπείες και στα ραντεβού με το γιατρό της. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα και τίποτα από αυτά δεν μου φαινόταν πραγματικό. Ήθελα να ξυπνήσω από τον ύπνο και να συνηδειτοποιήσω ότι όλο αυτό ήταν εφιάλτης. Η μέρα που με ρώτησε αν θα μπορούσα να της κόψω τα μαλλιά κοντότερα επειδή τα έχανε, ήταν με σιγουριά μία από τις δυσκολότερες μέρες. Την στιγμή που την χτένιζα με ρώτησε αν πέφτουν αρκετά μαλλιά και της είπα ‘όχι’ με δάκρυα στα μάτια επειδή της έπεφταν. Λίγο μετά από αυτή την μέρα ξύρισε και τα υπόλοιπα. Μου είπε ότι δεν με χρειάζεται πια για αυτό το κομμάτι.
Θυμάμαι έναν ραντεβού με έναν γιατρό που την είχα πάει , όπου βγήκε έξω κλαίγοντας. Δεν την είχα δει ποτέ πριν να κλαίει, οπότε σίγουρα ήταν ανησυχητικό. Η μαμά μου ήταν πάντα ‘σούπερ’ μαμά που κυριολεκτικά αφιέρωσε όλη της την ζωή στην οικογένεια μου. Εργάστηκε ακόμα και βράδυ για να μπορεί να είναι σπίτι κατά τη διάρκεια της ημέρας με τον αδερφό μου και εμένα όταν ήμασταν μικροί. Δεν ήξερα κανέναν του οποίου οι γονείς είχαν καρκίνο και όλο αυτό ήταν πρωτόγνωρο για μένα. Πολλοί φίλοι μου μπορούσαν να με ακούσουν αλλά δεν καταλάβαιναν τι περνούσα. Ένα άτομο μπορώ να ξεχωρίσω στο μυαλό μου καθώς γράφω και αυτό ήταν η φίλη μου η Lindsey. Την κάλεσα πολλές φορές όταν ήμουν χάλια και ερχόταν και πηγαίναμε σε μέρη ώστε να ξεφύγω. Είμαι πολύ ευγνώμων για αυτήν. Δεν είμαι λυπημένος άνθρωπος, είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενη την περισσότερη ώρα για το λόγο αυτό ήταν δύσκολο για μένα αυτό το θλιβερό γεγονός.
Όντας μακριά από τη μαμά μου κατά τη διάρκεια του κολεγίου, με γέμιζε ενοχές. Ένιωθα ότι δεν θα μπορώ να διασκεδάσω γιατί το μυαλό και η καρδιά μου ήταν σε εκείνη και δεν πρόκειται να πήγαινα σε πάρτυ όπως κάναν όλοι οι άλλοι. Η μαμά μου πραγματικά έφερε στο Arizona State θεραπεία τριών μηνών επειδή ήθελε να είναι δίπλα μου. Την είχαν συμβουλέψει και να μην πετάξει αλλά το έκανε. Τα πήγαινα πολύ καλά στη σχολή επειδή μέχρι τότε το μοναδικό πράγμα που μου αποσπούσε τη προσοχή ήταν ότι ήμουν μακρυά της. Ο γιατρός μου, μου είχε συνταγογραφήσει ένα αντικαταθληπτικό (Lexapro) έτσι ώστε να μπορώ να παρακολουθώ στο κολέγιο. Αυτό δεν ήταν αρκετό, έτσι άρχισα να κάνω μερικά άλλα πράγματα (για τα οποία δεν είμαι περήφανη) ώστε να διώξω τα συναισθήματα μου γιατί δεν είχα ιδέα τι έκανα. Ο γιατρός μου, με έστειλε σε ψυχολόγους που δεν δούλεψα ποτέ μαζί τους. Έτσι μετά το 1ο έτος στο κολέγιο αποφάσισα να αρχίσω το τρέξιμο, το οποίο άλλαξε ολοκληρωτικά τη ζωή μου. Αφιέρωσα πολύ χρόνο για να τρέχω γιατί μου έδινε χρόνο να σκέφτομαι τα πάντα. Πάντα άκουγα ότι οι δρομείς παίρνουν μεγάλες αποφάσεις ενώ τρέχουν. Αυτό δεν μπορούσε να είναι πιο αληθινό! Με το τρέξιμο είχα το χρόνο να οργανώσω όλες τις σκέψεις που είχα στο μυαλό μου.
Έτρεξα τον πρώτο μου Ημιμαραθώνιο στο Wisconsin και επιστρέφοντας στο σπίτι έκανα την εγγραφή μου για τον Ημιμαραθώνιο του Σικάγο που ήταν μία βδομάδα μετά από τον 1ο μου. Όταν ταξίδεψα στη Χαβάη για τη σχολή, έτρεξα τον τρίτο μου Ημιμαραθώνιο λίγες βδομάδες αργότερα. Μετά από λίγες βδομάδες, πέταξα στην Αλάσκα μόνη μου και έκανα έναν ακόμα στο Anchorage. Γαντζώθηκα ολοκληρωτικά από το τρέξιμο, ήταν η θεραπεία μου για όλα. Έκανα τον πρώτο μου Μαραθώνιο ενώ ζούσα στη Χαβάη. Από τότε έχω τρέξει 11 Ημιμαραθωνίους και προπονούμαι για τον επόμενο Μαραθώνιο. Ο επόμενος θα είναι με την ομάδα της κοινότητας “Λευχαιμία και Λέμφωμα” στη προσπάθεια να μαζέψουμε χρήματα για τον καρκίνο.
Μετά τη γνωριμία μου με το τρέξιμο, η διάθεσή μου έκανε στροφή 180 μοιρών. Το τρέξιμο με κάνει να νιώθω πραγματικά ότι έχω την εξουσία του εαυτού μου και είναι κάτι που μπορώ να κάνω με τον εαυτό μου όποτε θέλω. Έχω πάρει πολύ υπερήφανα το γεγονός ότι μπορώ να λύσω δύσκολα ζητήματα που αφορούν αποκλειστικά εμένα, χωρίς την βοήθεια κανενός. Απέκτησα μερικούς από τους πιο στενούς μου φίλους μέσα από το τρέξιμο. Νομίζω ότι είναι σημαντικό για τον καθένα να βρει μία διέξοδο όταν περνάει μια δύσκολη στιγμή. Ποτέ δεν κοίταξα πίσω μετά το πρώτο τρέξιμό μου!
Οι ημέρες μου τώρα είναι χτισμένες γύρω από το πόσα χιλιόμετρα θέλω κάνω. Τις περισσότερες μέρες αυτό σημαίνει ξύπνημα και τρέξιμο στις 4 π.μ πριν κάτσω στο γραφείο μου για 9 ώρες δουλειά. Τώρα έχω τον καλύτερο φίλο για τρέξιμο. Ένα Husky τον Koa όπου μοιράζομαι την αγάπη μου για το τρέξιμο. Είναι πραγματικά δύσκολο να σκεφτώ τι θα έκανα τώρα αν δεν είχα αρχίσει το τρέξιμο. Ήμουν εντελώς χαμένη μέχρι να βρεθώ έξω στο δρόμο.
Είμαι αληθινή οπαδός του “τα πάντα συμβαίνουν για κάποιο λόγο!”
Πηγή: womensrunning.competitor.com