“Ξεκίνησα να βάζω κιλά στην εφηβεία, όταν άρχισα το Γυμνάσιο. Δεν μπορώ να πω ότι έτρωγα υπερβολικά, αλλά ένα μεγάλο μέρος της διατροφής μου ήταν τα γνωστά junk food. Πιθανώς και ο μεταβολισμός μου να μην ήταν ο καλύτερος. Χαριτολογώντας έλεγα ότι μόνο με το άνοιγμα της κατσαρόλας για να δω τι φαγητό είχε, αμέσως έπαιρνα 2 κιλά. Λίγο το περιβάλλον της επαρχίας που μεγάλωσα, λίγο τα πειράγματα στο σχολείο, κλείστηκα στον εαυτό μου και έβρισκα μοναδική διέξοδο στο φαγητό.
Τα χρόνια περνούσαν, ενηλικιώθηκα, τελείωσα το στρατιωτικό μου, αλλά τα κιλά παρέμεναν και χρόνο με το χρόνο η ζυγαριά έδειχνε μεγαλύτερα νούμερα, έχοντας πλέον μπει σε τριψήφιο αριθμό. Κατά καιρούς έκανα κάποιες προσπάθειες, κυρίως μετά από γκρίνια των δικών μου, αλλά μετά την απ
ώλεια 7-10 κιλών σταματούσα και φυσικά τα έπαιρνα πίσω. Και κάπου εκεί διέκοψα τις σχέσεις μου με τη ζυγαριά.
Πλέον, είχα καταντήσει να είμαι απλά ένας παρατηρητής της ζωής. Όλα από μακριά, θεατής, στα αθλήματα, στις βιτρίνες με τα ρούχα, στην κοινωνική μου ζωή. Τα χρόνια περνούσαν κι εγώ από τις χαρές της ζωής απολάμβανα μόνο το φαγητό. Και το χειρότερο, τα προβλήματα υγείας λόγω της παχυσαρκίας μου χτυπούσαν την πόρτα. Κυκλοφορικό, καρδιά, διαβήτης, πόνοι στη μέση, μελαγχολία.
Ώσπου κάποια στιγμή γίνεται το κλικ. Δεν θέλω πια να είμαι απλός θεατής, θέλω να είμαι ο πρωταγωνιστής στη ΔΙΚΗ μου ζωή. Εκείνη τη στιγμή η ζυγαριά δείχνει 155 κιλά.
Χρειάστηκαν 3 χρόνια υπερπροσπάθειας, στερήσεων, αλλαγή συνηθειών, γκρίνια, νεύρα, κλάματα. Είναι αλήθεια ότι δεν αλλάζει έτσι εύκολα ο τρόπος ζωής. Όλα γίνονται όμως, θέλει κόπο, επιμονή! Οι γονείς μου, οι φίλοι δίπλα μου, συνέχεια, μου συμπαραστέκονται στον αγώνα μου, να μου δίνουν κουράγια και δύναμη. Από κοντά και γυμναστές, διατροφολόγοι, γιατροί.
Και ξαφνικά μια μέρα ξυπνάω και η ζυγαριά δείχνει 79 κιλά! Αναρωτιέμαι τι έγι
νε, που πήγαν 76 κιλά; Που πήγε ο άλλος άνθρωπος που κουβαλούσα; Ο άλλος μου εαυτός, ο κακός, ο γκρινιάρης, ο νωθρός. Έχω μείνει μόνο εγώ, που πια θέλω να ζήσω όλα αυτά που στο παρελθόν απλά κοιτούσα από μακριά.
Η αρχή έγινε πριν 1,5 χρόνο με αφορμή έναν φιλανθρωπικό αγώνα δρόμου 5χλμ. Το 100αρι έγινε χιλιόμετρο και μετά δύο και αυτά πολλαπλασιάστηκαν και κάπου στο βάθος η γραμμή τερματισμού. Το πρώτο μου 5αρι! Αργότερα έγιναν 10χλμ. Τώρα πια, δεν με σταματά τίποτα, στόχος μου είναι ο Μαραθώνιος. Μπορεί του χρόνου, μπορεί σε 2 χρόνια.
Αυτή τη φορά έχω την ομάδα μου, τους adidas Runners Athens μαζί με όλους τους προπονητές. Ξέρω ότι θα είναι δίπλα μου για να καταφέρω να πετύχω και αυτό τον στόχο μου. Άλλωστε έχω ένα πολύ σημαντικό λόγο… #whyirunathens.
“ΓΙΑΤΙ ΠΛΕΟΝ ΜΠΟΡΩ!”
Ευχαριστούμε πολύ τον Γιώργο Παλαμίδη που μοιράστηκε μαζί μας την προσωπική του ιστορία! Keep up Γιώργο! Γιατί ΠΛΕΟΝ ΜΠΟΡΕΙΣ!