Η συντακτική ομάδα του “Runner’s World” έκανε έναν διαγωνισμό. Ζήτησε από δρομείς να στείλουν τις ιστορίες τους, με τις πιο inspiring να βγαίνουν στην επιφάνεια.
Τον Οκτώβριο του 2014, 5000 άνθρωποι πήραν μέρος στον Ημιμαραθώνιο που διοργανώνει το site Runner’s World, το “Half & Festival” στο Bethlehem, Pennsylvania. Ο David Willey, συντάκτης στο Runner’s World, έτρεξε τον αγώνα του ημιμαραθωνίου ξεκινώντας από το τέλος-τέλος, περνώντας τον τάπητα χρονομέτρησης στο τελευταίο μπλοκ, με τη διάθεση να συναντήσει μπροστά του και να ενθαρρύνει όσους περισσότερους δρομείς μπορούσε.
Περίπου στο τέταρτο χιλιόμετρο συνάντησε μία γυναίκα με το όνομα Madeline, η οποία πριν από εννέα χρόνια από εκείνη τη μέρα υπεβλήθη σε αφαίρεση όγκου από τον εγκέφαλο. Εκείνη γιόρταζε αυτήν την επέτειο (και το γεγονός ότι νίκησε τον καρκίνο από τότε) με το σορτσάκι της και τις κάλτσες συμπίεσης παρέα για 21,1 χιλιόμετρα. Ίσως να το έχεις παρατηρήσει κάπου κι εσύ: οι τρομερές ιστορίες που μας περιβάλλουν, παραμένουν κρυμμένες μέχρι να βρεις την όρεξη να ξεκινήσεις στ’ αλήθεια μία συζήτηση. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν αξιοθαύμαστα πράγματα μέσω του τρεξίματος. Ο Willey, ήδη συνεπαρμένος από την επικοινωνία του με δρομείς, αποφάσισε και μετά από αυτόν τον αγώνα να αρχίσει έναν διαγωνισμό εκείνο το καλοκαίρι με δρομείς που θα συμμετείχαν με τις δικές τους προσωπικές ιστορίες.
Ο David Willey, λοιπόν, μαζί με τον executive editor Tish Hamilton και τον Chief running Officer Bart Yasso, έκαναν μια πολύ δύσκολη και, ταυτόχρονα, inspiring δουλειά. Μία φαινομενικά αδύνατη διαδικασία: να διαλέξουν 10 φιναλίστ και δύο νικητές (έναν άντρα και μία γυναίκα) από 2.300 που συμμετείχαν με την ιστορία τους. Όλοι ερωτήθηκαν πώς άρχισαν το τρέξιμο, για ποιο κατόρθωμά τους είναι πιο περήφανοι, και για ποιο λόγο το τρέξιμο είναι σημαντικό γι’ αυτούς. Τους ζητήθηκε, επίσης, να περιγράψουν τους εαυτούς τους με μία λέξη. Αυτές οι λέξεις οι λίγες κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό να δείξουν τι έχει περάσει ο καθένας σε σχέση και με το δικό του προσωπικό ταξίδι με σύμμαχο το τρέξιμο. Είχαν κερδίσει αρρώστιες και εθισμούς, είχαν ξαναχτίσει τις ζωές τους χάνοντας δεκάδες κιλά ή είχαν επιβιώσει από τραύματα που τους είχαν οδηγήσει κοντά στο θάνατο και είχαν καταφέρει να πετύχουν στόχους που τους θεωρούσαν αδύνατους. Αγαπούσαν το τρέξιμο με έναν τρόπο εξαρτητικό, κολλητικό και μόνιμο. Για την ακρίβεια, όλοι αισθάνονταν ότι χρωστούσαν στο τρέξιμο ένα κομμάτι για αυτά που τους είχε προσφέρει.
Μετά από βδομάδες που η συντακτική ομάδα αξιολογούσε τις συμμετοχές, ο David, o Tish και ο Bart, μίλησαν και πήραν τηλεφωνική συνέντευξη από τους φιναλίστ. Στο σημείο εκείνο, η γενική εικόνα που είχαν έγινε βαθιά προσωπική. Ο Andrew Peterson, αθλητής Special Olympian ο οποίος γεννήθηκε με εμβρυϊκό αλκοολικό σύνδρομο, διάβασε το λόγο που είχε βγάλει σε μια ντουζίνα σχολεία και τους έκανε όλους να κλάψουν. Δες ολόκληρη την ιστορία του εδώ.
Η Sabrina Walker περιέγραψε με ταπεινότητα και ηρεμία όλη της την πορεία για να ξεπεράσει την κυστική ίνωση και τον καρκίνο, και η συντακτική ομάδα ένιωσε να ταράσσεται και να σκέφτεται πόσο ασήμαντα είναι τα υπόλοιπα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, όταν ειδικά δεν είναι υγείας.
Στην παραπάνω εικόνα, στ’ αριστερά ο νικητής των ιστοριών, Scott Spitz και στα αριστερά η νικήτρια, Christina Lee.
Τη μέρα που τηλεφώνησαν στον Scott Spitz, αυτός ήταν στο νοσοκομείο και έκανε τη δεύτερη εγχείρηση για να αφαιρέσει τους όγκους στην κοιλιακή περιοχή. Τους κέντρισε το ενδιαφέρον επειδή η φωτογραφία που είχε στείλει μαζί ήταν ένα πορτραίτο του με το πρόσωπό του μισοκρυμμένο πίσω από ένα φτερό. Τους είπε ότι την είχε τραβήξει τη μέρα πριν την πρόσφατη εγχείρηση που έκανε στο αγαπημένο του trail μονοπάτι, και ότι το να τρέχει εκεί τον έκανε να νιώθει πιο συνδεδεμένος με τη φύση. Ο καρκίνος του ήταν αρκετά προχωρημένος- οι γιατροί δεν πίστευαν ότι θα μπορούσε να επιβιώσει μετά την πρώτη του εγχείρηση. Αλλά ο Σκοτ, ένας αφοσιωμένος δρομέας με προσωπικό ρεκόρ στο μαραθώνιο 2:25, έτρεχε κατά τη διάρκεια της θεραπείας του. “Κυριολεκτικά αισθάνομαι σαν να σώζω την ίδια μου τη ζωή”, είπε. Όταν η συντακτική ομάδα του τηλεφώνησε μερικές εβδομάδες μετά για να του ανακοινώσει ότι ήταν ένας από τους νικητές, αυτός είχε γυρίσει σπίτι, είχε σταματήσει τα βαριά παυσίπονα και πήγαινε «σοκαριστικά καλά». Διάβασε ολόκληρη την ιστορία του νικητή εδώ.
Την πρώτη φορά που μίλησαν με τη Christina Lee, αυτή ήταν στην Αϊόβα, καθ’ οδόν από τη Νέα Υόρκη προς το Σαν Φρανσίσκο-με τα πόδια. Αυτή έτρεχε 60 χιλιόμετρα τη μέρα, σπρώχνοντας τις προμήθειες της σε ένα καρότσι κατάλληλο για τζόκινγκ. Έξι χρόνια μετά την τραυματική βλάβη που είχε υποστεί στον εγκέφαλο, αυτή αποφάσισε να το κάνει αυτό για να συγκεντρώσει 100.000$ για το Ναυτικό Ίδρυμα SEAL. Δεν ήταν ότι γνώριζε κάποιον που βρισκόταν εκεί, απλώς πίστευε ότι είναι ένας σημαντικός σκοπός. Όταν της τηλεφώνησαν για να της ανακοινώσουν ότι και αυτή, επίσης, ήταν νικήτρια, ήταν στη Nebraska. Κάπου στη διαδρομή, η ρόδα από το καρότσι της είχε σπάσει, οπότε αναγκάστηκε να το κουβαλάει στα χέρια μέχρι να κουραστούν και μετά να το κολλήσει στους ώμους της και να το τραβάει. Μέρες ξεκούρασης; Τις χρησιμοποιεί για να εργάζεται για την αίτηση υποτροφίας της για το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (υποτροφία Rhodes). Δεν υπήρχε τίποτα που να μην μπορούσε να κάνει, μόλις 23 χρονών. Μόλις άκουσε ότι κέρδισε είπε “Χορεύω μόνη μου χαρούμενη, αλλά δεν έχω λόγια να εκφράσω τι σημαίνει αυτό για μένα”. Ολόκληρη η ιστορία της εδώ.
O Bart είπε για τα πρότζεκτ: “Δεν υπάρχουν χαμένοι, αλλά πρέπει να υπάρχουν νικητές”. Η συντακτική ομάδα έβαλε τα δυνατά της για να υπάρχει δικαιοσύνη ανάμεσα σε όσες συμμετοχές είχαν και για να νιώσεις κι εσύ τόσο inspired από τις νικητήριες ιστορίες, όσο οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές τους.
Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο νομίζεις να βρεις ένα κίνητρο για να πας πιο μακριά.
Keep it up!
Πηγή: runnersworld.com
Επιμέλεια: Ραφαηντίνα Πατρικέλλη, running coach