Ο Sam Smith εξομολογείται!

‘Κάποτε, πολύ καιρό πριν, ήμουν σε καλή φυσική κατάσταση.

Δεν  μου είχε ξανασυμβεί από τότε και, μέχρι την τελευταία εβδομάδα, αναρωτιόμουν αν θα μου ξανασυνέβαινε ποτέ. Θυμόμουν πολύ έντονα τα συναισθήματα: Πόδια που δεν πονούσαν μετά από ανέβασμα μερικών σκαλιών. Μύες της πλάτης που μπορούσα να εμπιστευτώ: μπορούσα να κουβαλήσω έπιπλα με άνεση. Κοιμόμουν καλύτερα. Τώρα όλα αυτά φαινόντουσαν πολύ μακρινά, τόσο μακρινά όσο σου φαίνονται τα χρόνια του σχολείου: Εντάξει, σίγουρα και τότε υπήρχε ένα χρονικό σημείο όπου δεν μπορούσα να οδηγήσω ακόμα αυτοκίνητο και έτρωγα κάθε μέρα hot dogs, αλλά στ’ αλήθεια αυτή ήταν μια άλλη ζωή.

Αυτή δεν είναι άλλη μία ιστορία μεταμόρφωσης. Την τελευταία φορά που ήμουν σε καλή φυσική κατάσταση, ήμουν σε ύψος 1.78 και ζύγισα 78 κιλά. Τώρα είμαι 1.78 και ζυγίζω 84 κιλά. Η διαφορά δεν είναι τόσο στην εμφάνιση – αν και φαίνομαι διαφορετικός και λιγότερο υγιής – αλλά στη μυϊκή μάζα, στην καρδιαναπνευστική υγεία και στις δραστηριότητες. Πιθανώς οι καμάρες στα πόδια μου μου δίνουν την αίσθηση ότι βρίσκονται πιο χαμηλά απ’ ό,τι ήταν, πιο επίπεδες, αλλά αυτό ίσως είναι στο κεφάλι μου. Δεν τρώω μπισκότα με τόση χαρά. Το fast food με κάνει να αισθάνομαι σκουπίδι, αλλά όπως και να ‘χει παράγγελνα πού και πού. Ξέρεις πώς πάει: έγινα ένας κλασικός Αμερικάνος.

Ένας λόγος σε όλα αυτά είναι ότι τότε που ήμουν στα “καλά” μου, ήμουν 20 χρονών. Τώρα είμαι 36, δηλαδή ούτε νέος ούτε μεγάλος, αλλά σχεδόν μεσήλικας. Το σώμα μου φαίνεται σα να “χάνει” από άσκηση, αλλά επίσης δεν φαίνεται να τη «ζητάει» κιόλας προκειμένου να λειτουργήσει. Αλλά έτσι δε λειτουργεί, ε; Τη μία βδομάδα, κάνεις προπόνηση κάθε μέρα, ή τουλάχιστον κάθε εβδομάδα. Την άλλη, κάτι προκύπτει, ίσως ένα ραντεβού ή κάποια οικογενειακή υποχρέωση και περνάει η μέρα. Μετά περνάει κι άλλη μέρα. Μετά μια βδομάδα. Μετά έχουν περάσει έξι εβδομάδες από τότε που πήγες στο γυμναστήριο, μετά άλλοι έξι μήνες, μετά…εμ..έξι χρόνια.

Μου είχαν πει ότι γίνεται δυσκολότερο όσο μεγαλώνεις. Αυτό που ξέρω είναι ότι όταν έγινα 25, το πεπτικό μου σύστημα έγινε απροσδόκητα γκρινιάρικο. Στα 28 είχα οξείς πόνους στη μέση και στα 30 η μπύρα άρχισε να με κάνει να αισθάνεσαι πιο χοντρό. (Και συνεχίζει). Στα 33, δεν μπορούσα να χάσω λιγάκι από την περιοχή του στομαχιού μου μόνο με το να τρώω σωστά για μια βδομάδα. Στα 35 είχα πόνους στην πλάτη τόσο έντονους που έμεινα εκτός μία βδομάδα.

Φυσικά όσο πιο μικρός είσαι, τόσο πιο εύκολα ξαναβρίσκεις τη φυσική σου κατάσταση, καθώς το σώμα σου είναι πιο εύπλαστο, νεότερο. Κάνει πιο γρήγορη αποκατάσταση από μόνο του και χρειάζεται λιγότερη προσοχή, όπως πχ. ένα καινούριο αμάξι δεν θα ανατιναχτεί ή δε θα γίνει πιο αργό αν ξεχάσεις να του αλλάξεις μια ή δύο φορές τα λάδια.

Η “fit” περίοδός μου ήταν μια περίεργη φάση της ζωής μου, όπου ήμουν στο κολέγιο και έψαχνα για καινούρια χόμπι, επειδή αυτό κάνεις στο κολέγιο, όταν δεν πίνεις ή δεν είσαι στην αίθουσα ή δεν είσαι γυμνός. (Πάντα ήθελα να συνδυάσω τα τρία παραπάνω. Ποτέ δεν τα κατάφερα). Δεν είχα συμμετέχει ποτέ σε ένα άθλημα, αλλά λάτρευα τις βάρκες, οπότε δοκίμασα την ομάδα κωπηλασίας. Το πανεπιστήμιο έτρεχε μια ομάδα σαν αθλητικό σύλλογο – χωρίς βαθμούς, χωρίς πρωταθλήματα, απλώς διασκέδαση. Ένας φίλος μου είπε γι’ αυτό και ξαφνικά με θυμάμαι να σηκώνομαι στις 5 το πρωί, σχεδόν κάθε μέρα, και να πηγαίνω στη λίμνη. Κωπηλατούσαμε για καμιά ώρα και γυρνούσαμε. Έκανα ντουζ και πήγαινα στο μάθημά μου. Συνήθως ήμουν κουρασμένος για την υπόλοιπη μέρα, αλλά όχι υπερβολικά κουρασμένος. Μετά από μερικές εβδομάδες, άρχισα να νιώθω καλά. Μόλις πέρασε ακόμα μία εβδομάδα, ένιωθα τέλεια. Ήμουν πιο ξύπνιος, πιο ζωντανός, πιο ευγνώμων. Μετά από δύο μήνες, είχα καλύτερη εμφάνιση. Τα χέρια μου δεν ήταν πια καλαμάκια , το στήθος και το στομάχι μου δεν ήταν αδιάφορα. Μου άρεσε τρομερά όλο αυτό, αφού αισθανόμουν και καλύτερα.

Βελτιώθηκε ακόμα περισσότερο. Ξεκίνησα και γυμναστήριο, χρησιμοποιώντας τα κωπηλατικά μηχανήματα, όταν δεν κάναμε προπόνηση στη λίμνη. Όταν έσκαγα να είμαι μέσα, δοκίμασα να τρέξω έξω και μου άρεσε που με κρατούσε πολλή ώρα έξω και με έκανε να κουνιέμαι. Όλο αυτό το συνονθύλευμα άσκησης κράτησε για αρκετό καιρό. Και μετά σταμάτησε. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί, απλώς σταμάτησε. Η πραγματική ζωή μπαίνει στη μέση και μετά η μία δικαιολογία διαδέχεται την άλλη, και ξαφνικά δεν έχεις τίποτα από δικαιολογίες και δεν θυμάσαι ποια ήταν η τελευταία φορά που ίδρωσες.

Αυτό συνέβη πριν 15 χρόνια. Από τότε, είχα πατήσει στο γυμναστήριο μπορεί και δεκαπέντε φορές. Κάθε μία από εκείνες τις φορές ήταν αποτυχημένες. Ξυπνούσα νωρίς το πρωί πριν τη δουλειά και περπατούσα και η ανατολή μου θύμιζε πώς ένιωθα τότε που βρισκόμουν στη βάρκα. Θα το κυνηγούσα και θα πήγαινα στο γυμναστήριο μία ή δύο φορές, αλλά δεν κρατούσε ποτέ. Ή θα με έπιανε μία στο τόσο να σηκωθώ το πρωί πριν τη δουλειά και να κάνω Push ups και κοιλιακούς που τελικά παρατούσα, επειδή με “ξεθέωνε” παραπάνω απ’ όσο θυμόμουν.

Και πάλι, δικαιολογίες. Η πραγματικότητα είναι ότι είχα ξεχάσει πόσο δύσκολο είναι να ξεκινάς, αρχικά. Και πόσο πιο εύκολα είναι όλα όταν είσαι 20. Ήθελα να είναι εύκολο ξανά και δεν επρόκειτο να είναι. Απλώς πια είχα συνήθισει να ασθμαίνω εύκολα, να έχω χέρια σε μέγεθος μικρού παιδιού και να μην μπορώ να σηκώσω τίποτα.

Μέχρι την τελευταία βδομάδα, που χρειάστηκε να αλλάξουμε στρώμα στο κρεβάτι. Η μεταφορική το άφησε έξω από το σπίτι και η γυναίκα μου ζήτησε να το ανεβάσω στο δωμάτιο που είναι στο δεύτερο όροφο. Ξεκίνησα να το κουβαλάω και περίπου στο 5ο σκαλί δεν μπορούσα να ανέβω βήμα παραπάνω, κολλώντας εκεί. Η γυναίκα μου με άκουσε να αγκομαχάω  και φώναξε αν χρειάζομαι βοήθεια. “Όχι”, απάντησα. “Τότε γιατί δεν κινείσαι;” Σκέφτηκα για μερικά δευτερόλεπτα, μετά ξανασκέφτηκα, πιθανόν επειδή είχα παγιδευτεί κάτω από το ίδιο το στρώμα. “Κόλλησες;” “Όχι, εννοείται πως όχι”. “Μα γιατί δε ζήτησες βοήθεια;;” “Μπορώ να το κάνω, παράτα με!”.

Έπειτα προσπάθησα να ξανασηκώσω το στρώμα μόνος μου και απέτυχα. Το στρώμα με πήρε παραμάζωμα και έσκασα στον τοίχο πίσω μου με αυτό να με πλακώνει. Ρόλαρα για να βγω, βρήκα τη γυναίκα μου και της είπα “Πονάει η πλάτη μου”. Εκείνη συνέχισε της δουλειές της και χωρίς να με κοιτάξει είπε “Δε σε λυπάμαι, γκρινιάρη”. Να σημειώσω εδώ ότι η γυναίκα μου είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από μένα και ασκείται καθημερινά.

Ήμουν ξαπλωμένος και αποκαμωμένος στο πάτωμα, μέχρι που ήρθε και ο σκύλος μας και έκατσε πάνω στο στήθος μου. Ενώ ήταν ένα ελαφρύ σκυλάκι μόλις 12 κιλά, ένιωθα λες και είναι 100. Αυτό ήταν. Ήμουν ένα χάλι. Πονούσε η πλάτη μου, τα πνευμόνια μου, το στήθος μου, τα πόδια μου. Το μόνο που δεν πονούσε ήταν ο εγκέφαλός μου, αλλά ακόμα και αυτός ήταν κουρασμένος απ’ όλα αυτά.

“Αυτό”, σκέφτηκα, «Είναι αξιολύπητο και πρέπει να σταματήσει”. Είχα ηττηθεί από ένα στρώμα. Κι εκεί είναι που νευρίασα στ’ αλήθεια. Θύμωσα πραγματικά. Δε με ένοιαζα πόσο θα βαριόμουν ή θα κουραζόμουν ή πόσο θα πονάει ή πότε θα πάρω μπρος. Αύριο θα πήγαινα γυμναστήριο. Θα πηγαίνω μέχρι να αρχίσω να αισθάνομαι καλύτερα και δε θα σταματήσω εκεί. Ίσως μετά από λίγο να ψάξω για κάποιο σύλλογο κωπηλασίας.

Δεν είμαι τρελά χαρούμενος, αλλά αυτό θα συμβεί. Γιατί αυτό είναι το θέμα με την άσκηση: Τις φορές που είναι διασκεδαστική, είσαι τυχερός. Αν βρεις κάποιο κομμάτι που απολαμβάνεις, τότε είναι δώρο. Αλλά δεν πρόκειται να είναι εύκολο. Είναι ωστόσο απαραίτητο.

Ευχηθείτε μου καλή τύχη. Και επίσης να μη χρειαστεί να αγοράσουμε καινούριο στρώμα σύντομα.

Πηγή: runnersworld.com

Eπιμέλεια: Ραφαηντίνα Πατρικέλλη, απόφοιτη ΤΕΦΑΑ, running coach